به گزارش خبرگزاری شبستان و به نقل از روابط عمومی سازمان فرهنگ و ارتباطات اسلامی، با همکاری مشترک رایزنی فرهنگی جمهوری اسلامی ایران در دهلی‌نو و بنیاد آبهایگان، وبینار جایگاه شعر در فرهنگ ایران و هند با حضور شاعران ایران و هند برگزار شد.
محمدعلی ربانی، رایزن فرهنگی کشورمان در دهلی‌نو در سخنانی، با اشاره به نسبت شعر و فرهنگ اظهار کرد: فرهنگ محصول فکری و بازتابی از دانش و دانایی ملت‌هاست، از این رو داناترین و فرهیخته‌ترین ملت‌های جهان ملت‌هایی هستند که هویت خویش را بر اندیشه، ادبیات و هنر بنا نهاده‌اند. اقبال لاهوری به تأسی از کلام پیامبر اکرم(ص) که شعر را حکمت خواندند می‌گوید: «شعر را گر حکمت و روشنگری است/ شاعری هم وارث پیغمبری است».
وی افزود: هر ملتی قابلیت‌هایی دارد که در قالب یک ویژگی ظهور و بروز پیدا می‌کند. در ایران نیز، شعر هنر اصیل و کهن ایران زمین و جزء لاینفک فرهنگ و تمدن آن محسوب می‌شود. شعر هنر اول و بزرگترین میراث معنوی، تاریخی و فرهنگی و تمدنی ایران زمین به شمار می‌رود.
رایزن فرهنگی کشورمان در دهلی‌نو در خصوص هنر بهره گیری ایرانیان از کارکردهای شعر در مسائل اجتماعی، سیاسی و فرهنگی خود یادآور شد: ایرانیان در طول تاریخ به خوبی از ظرفیت شعر در چند حوزه استفاده کرده‌اند. استفاده از شعر به عنوان یک رسانه در معرفی، نشر و انتقال ارزش‌های فرهنگی و دینی خود و نیز به عنوان اهرم مقاومت جهت بازسازی و نوسازی خود در فراز و فرودهای تاریخی و خروج از بحران‌ها و تهاجمات و همچنین، به عنوان زبان گفتگو، تعامل و همکاری با سایر ملل همواره مورد استفاده ما ایرانیان بوده است.
ربانی تأکید کرد: بخش بزرگی از اتصال و تعاملات ایرانیان با سایر ملت‌ها از جمله شبه قاره از طریق شعر و شاعران بوده است. ایرانیان از طریق پل مستحکم شعر طی بیش از هشتصد سال میان خود و هندی‌ها ارتباط برقرار کرده بودند و توانستند برجسته ترین و کارآمدترین عناصر فرهنگی مشترک را در قالب شعر فارسی به آسانی و روانی وارد قلمرو فرهنگی خود و دیگر ملل کنند.
وی ادامه داد: امروزه نیز عامل زبان، شعر و ادب، عرفان و فلسفه که ارکان مهم فرهنگ ایرانی هندی به شمار می‌آید، می‌تواند در شکل گیری خرد و فهم مشترک بر اساس ارزش‌ها و آرمان‌های مشترک و اصیل اخلاقی و فرهنگی دو ملت در ایجاد حس اعتماد پایدار و ارتباطات دوستانه سهم مؤثری ایفا کند.
بلرام شکلا، از بخش سانسکریت دانشگاه دهلی‌نو و شاعر و پژوهشگر زبان فارسی و سانسکریت در سخنرانی خود، گفت: شعر و ادب فارسی این قدر والایی و اوج و بلندی دارد که فقط برای خواندن شعر بزرگان شعر فارسی سزاوار است که زبان فارسی را یاد بگیریم.
وی مطرح کرد: کار اصلی او در شعر و ادب سانسکریت است ولی این فیض اساتیدی مثل علیرضا قزوه و دیگران است که اندک شوق و ذوقی در من دیدند و با تشویق خویش مرا تا بدین جا رسانیدند.
سرویش تریپاتی، شاعر فارسی زبان و سانسکریت زبان در این سمینار گفت: شعر در روابط صمیمی هند و ایران جایگاه بسیار مهمی دارد. شعر سانسکریت هند و شعر فارسی ایران از دوران باستان در هر دو کشور خوانده می‌شده است.
خانم ورشا، رییس بنیاد آبهایگان نیز در این برنامه به جایگاه و اهمیت شعر در فرهنگ هندی به ویژه در زبان اردو اشاره کرد و افزود: شعر همواره در طول تاریخ در میان اقوام مختلف هند به ویژه مسلمانان ابزاری مؤثر جهت بیان احساسات و خلقیات‌های فکری و فرهنگی بوده و به دلیل سهم زبان و شعر فارسی در فرهنگ هند می‌تواند بستری جهت همدلی دو ملت باشد.
شکراللهی، نماینده بنیاد سعدی تارا اقبال و اظهر اقبال، دو تن از شاعران هندی پیرامون شعر فارسی و شعر اردو و تأثیر و جایگاه آن در فرهنگ و ادب ایران و هند سخنرانی کردند.
نظر شما