خبرگزاری شبستان-آران و بیدگل؛ پارسایی، صفت برازنده اهل بهشت است؛ مومنانه زیستن، ثمره اش رستگاری است و هرگاه مومنی از دنیا می کوچد، اگر چه او از اسارت دنیا رهایی می یابد اما برای دیگران، تلخ و ناگوار است؛ زیرا نفس مومن، عطر انگیز است و فضا را سرشار از ادراک می کند.
عصرگاه عید سعید قربان، دلداده‌ای از محبان امیرالمؤمنین(ع)، از سرای فانی به دیار باقی کوچید و به سوی حضرت معشوق شتافت. پیر مرد پارسایی که دو سرو راست قامت را چونان ابراهیم خلیل به قربانگاه عاشقی فرستاد و در شهادتشان برای رضای خدا خم به ابرو نیاورد.
شکر، ذکر دائمی‌اش بود و مسجد، خانه همیشگی اش. با آنکه سال هاست ویلچرنشین شده بود اما هیچگاه از امور یومیه اش غافل نشد و کوشید تا اسباب زحمتی برای کسی فراهم نسازد.
جمعه ها، روز چشم انتظاری او بود. چشم انتظار موعود حقیقی و چشم براه «نماز جمعه». هیچ آدینه‌ای نبود او را در صف نماز نبینی، گرمای طاقت فرسای تابستان و سرمای سوزناک زمستان هم نتوانستند مانع او از عهد دیرینه خود در یوم الجمعه باشند.
او با همان ویلچر برقی در راهپیمایی‌ها و مجالس شهدا و روضه خوانی‌های ائمه هدی(ع) آیین جزء خوانی قرآن حرم حضرت محمدهلال بن علی بن ابیطالب علیهم السلام در سحرگاه ماه مبارک رمضان شرکت می‌جست.
هیچگاه نمی توانستی او را ببینی که زمزمه و نیایش و اذکار بر لب نداشته باشد. صبحگاهان و اوقات غروب و پیش از اذان، در ورودی کوچه منزلش که مشرف به حسینیه سید الشهدای کوی شهدا بود می نشست و چشم بر افق می دوخت؛گویی با نگاه به پرچم برافراشته حسینیه دلش کربلایی می‌شد و یا با فرزندان شهیدش به نجوا و گفت‌وگو می کرد و ...
«ابو الشهیدین حاج علی اکبر کریم پناه آرانی» این شب ها مهمان آنهاست. او یکی از مومنان واقعی و پارسایانی بود که هم در انجام فرایض پیشگام بود، هم در تربیت فرزندانی متعهد و دین دار و خدوم موفق بود و هم نمونه‌ای ممتاز از یک شخصیت موحد و الهی بود.
روحش قرین شادمانی و در جوار اولیاء الهی جادوانه باد.
دکتر میثم نمکی؛ رئیس اداره فرهنگ و ارشاد اسلامی کاشان
نظر شما