«مجید فلاح لیالستانی» و خلاقیتش در بامبو بافی

به گزارش خبرگزاری شبستان از رشت، «مجید فلاح لیالستانی» هم با ویروس کرونا رفت. هنرمندی که بامبو بافی را از همسرش آموخت و با ایجاد خلاقیت‌هایی در این هنر، توانست تحولی در بامبو بافی ایجاد کند. سال ۹۴ به روستای لیالستان رفته بودم تا درباره بامبوبافی گزارشی تهیه کنم. مغازه کوچکی در میدانگاهی روستا بود که «مازیار نیک فر» و «مجید فلاح» با نی‌های خیزران روییده در حاشیه روستا، صنایع دستی بامبو می‌بافتند. برخلاف نیکفر که آینده خوبی برای این هنر نمی‌دید، فلاح اما خوش بین بود و می‌گفت با خلاقیت‌هایی که در این هنر به کار برده، توانسته محصولات مشتری پسند تولید کند.

مجید فلاح معلم بازنشسته‌ای بود که بامبوبافی را از همسرش آموخته بود. به‌خاطر دارم که می‌گفت؛ بامبو بافی صنعتی است که از چین آمده است. ۵۰ سال پیش یک نفر لیالستانی به نام «استاد غلامرضا نصیری» بامبو بافی را از دو خانواده چینی - که در لاهیجان ساکن بودند- یاد گرفته و به دیگران نیز آموزش داده است و به سرعت بیشتر مردم لیالستان بامبو باف می‌شوند. ولی این هنر به‌خاطر نبود بازار فروش، دوباره دچار رکود می‌شود.

« مجید فلاح» را پس از آن باز هم دیدم، ولی در موزه میراث روستایی. روزهای تعطیل صنایع دستی که با بامبو ساخته بود، برای عرضه به مسافران به موزه میراث روستایی می آورد.

فلاح می‌گفت: «عرضه این هنر نیز سرمایه می‌خواهد. خود من روزهای تعطیل با ماشین شخصی وسایلی را که تولید کرده ام از لیالستان به موزه روستایی می‌برم ولی این امکان برای همه نیست تا مغازه اجاره کنند وقت این را هم ندارند تا هم تولید کننده باشند و هم بازاریاب. متولین اگر حمایت کنند، جوانانی هستند که طالبان فراگیری این هنر هستند، بسیاری از همکارن بازنشسته من می‌خواهند این هنر را بیاموزند، اما سن و سال آنها دیگر اجازه نمی‌دهد.» حالا مجید فلاح هم رفته است. یکی از سرمایه‌های فرهنگی لیالستان که موجب ترویج دوباره بامبوبافی شد.