به گزارش خبرگزاری شبستان به نقل از «سازمان فرهنگ و ارتباطات اسلامی»،براساس گزارش رایزنی فرهنگی کشورمان در آفریقای جنوبی ،فردریک ویلم دی کلرک، رئیس جمهور سابق که در سال 1993 جایزه صلح نوبل را با ماندلا به اشتراک گذاشت، در 11 ژوئیه 2017 در دفتر خود در کیپ تاون به سوالاتی درباره خاطرات خود از نلسون ماندلا پاسخ می دهد.
آخرین رئیس جمهور دوران آپارتاید، فردریک ویلم دی کلرک، در سن 85 سالگی درگذشت. او در ساعات اولیه صبح 11 نوامبر، پس از مبارزه با سرطان در منزلش دار فانی را وداع گفت.
بنیاد فردریک ویلم دی کلرک در بیانیه ای اظهار داشت "بسیار جای تاسف است که بنیاد فردریک ویلم دی کلرک باید اعلام کند که این بزرگ مرد در اوایل صبح امروز، به دنبال مبارزه با سرطان مزوتلیوما ، در خانه خود در آرامش درگذشت. آقای دی کلرک 85 ساله بود. از او همسرش الیتا ، فرزندانش جان و سوزان و نوه هایش به یادگار مانده اند."
فردریک ویلم دی کلرک میراثی از خود بر جای می گذارد که همچنان مورد بحث، مجادله و دفاع خواهد بود.
"ممنوعیت کنگره ملی آفریقا، کنگره پان آفریقایی، حزب کمونیست آفریقای جنوبی و تعدادی از سازمان های تابعه در حال لغو است."
با این کلمات، در افتتاحیه آخرین پارلمان در دوران آپارتاید در 2 فوریه 1990، دی کلرک زنجیره ای از وقایع را به راه انداخت که باعث شد چهار سال بعد، نلسون ماندلا به عنوان رئیس جمهور آفریقای جنوبی، در یک پیروزی قاطع در کنگره ملی آفریقا انتخاب شود.آفریقای جنوبی دیگر هرگز مثل سابق نخواهد بود.
مردم برای از دست دادن رهبری سوگوار خواهند شد که متوجه شد پروژه آپارتاید ناپایدار است و آینده مردم آفریکانر به راه حلی بر اساس مذاکره بستگی دارد.
دیو استوارد ، رئیس بنیاد فردریک دی کلرک، گفت: «اگر او در انجام کاری که قصد انجامش را داشت، موفق نمی‌شد، این کشور مکان کاملاً متفاوتی بود. به همین سادگی."
در حالی که نلسون ماندلا، رهبر کنگره ملی آفریقا (سمت راست) و مانگوسوتو بوتلزی ، رهبر حزب آزادی اینکاتا (IFP ) پس از امضای توافق نامه ای در ساختمان اتحادیه در پرتوریا در 19 آوریل 1994 دست می دهند، فردریک دبلیو دی کلرک، رئیس جمهور دوران آپارتاید، (وسط) لبخند می زند. پیک بوتا ، وزیر امور خارجه آفریقای جنوبی در پشت سر آنها دیده می شود.
همچنین کسانی خواهند بود که او را به عنوان فردی که به آفریقایی‌های سفیدپوست خیانت کرده است، می شناسند.
استوارد گفت: «همیشه آفریقایی‌هایی وجود داشتند که هرگز او را به خاطر تسلیم کردن قدرت مستقل آفریقایی‌ها و دست کشیدن از حق تعیین سرنوشت ملی آفریقایی‌ها نمی‌بخشیدند.»
و سپس کسانی هستند که درگذشت مردی را به سوگ می نشینند که زمام قدرت را در یکی از خونین ترین دوره های تاریخ کشور در دست داشت، کسی که هیچ مسئولیت شخصی را در قبال جنایاتی که توسط نیروهای امنیتی دولت انجام شده بود، بر عهده نگرفت. مردی که تا اندکی قبل از مرگش آپارتاید را جنایت علیه بشریت نمی دانست.
سیتمبیل امبته ، استاد علوم سیاسی در دانشگاه پرتوریا، معتقد است که علیرغم اقداماتی که دکلرک برداشته است، تاریخ به خوبی از او یاد نخواهد کرد.
«من فکر می‌کنم که جرم او ناتوانی در آشکار ساختن کامل جنایات آپارتاید بود که مرتکب شد- چه در دوران ریاست جمهوری و چه در سال‌های متمادی که در کابینه بود- و همچنین ناتوانی او در اعلام آپارتاید به عنوان جنایت علیه بشریت و اقرار به این که آپارتاید خسارت زیادی وارد کرده است.»
ناسیونالیسم آفریقایی
دی کلرک در 13 مارس 1936 در ژوهانسبورگ و در خانواده‌ای فعال به لحاظ سیاسی و با روابط خوب که پرچم ملی‌گرایان آفریقایی را برافراشته بود، به دنیا آمد. او با مدرک حقوق از دانشگاه پوچف استروم ، کار خود را در ورینیگینگ آغاز کرد و سپس یک کرسی به عنوان عضو پارلمان به دست آورد، و پس از آن به عضویت حزب ملی درآمد.
بعد از این که پیتر ویلم بوتا در اثر سکته مغزی ناتوان شد رهبری حزب را بر عهده گرفت و در سال 1989 رئیس جمهور کشور شد، و برای اولین بار در دسامبر همان سال، با ماندلا ملاقات کرد.
دی کلرک همراه با نلسون ماندلا جایزه صلح نوبل را در سال 1993 دریافت کرد.
همکاری کمی بین این دو مرد وجود داشت و هنگامی که دی کلرک در کابینه ماندلا به عنوان معاون رئیس جمهور در کنار تابو امبکی خدمت می کرد، درگیری های جدی بین آنها وجود داشت.
نلسون ماندلا، رئیس کنگره ملی آفریقا (ANC) (سمت چپ) و آخرین رئیس جمهور آپارتاید آفریقای جنوبی، دی کلرک (سمت راست)، در 10 دسامبر 1993 در اسلو پس از اعطای جوایز صلح نوبل، با یکدیگر دست می دهند.
دی کلرک بعداً حزب ملی را از حکومت وحدت ملی خارج کرد تا به اپوزیسیون رسمی تبدیل شود. در سال 1997، او از سیاست کناره گیری کرد.
استوارد گفت: "دی کلرک به اهداف اساسی خود دست یافته بود - بنابراین موقعیت بسیار عجیبی بود که در اوج کار خود، از مقامش دست کشید."
امبته گفت: «من فکر می‌کنم اگر او شجاعت و اخلاق لازم را داشت که واقعاً این آفریقای جنوبی جدید را که در ایجاد آن نقش داشت، بپذیرد. فکر می‌کنم ما در پروژه ملت‌سازی‌مان بسیار فراتر از آنچه هستیم، عمل می‌کردیم. "
از دی کلرک، همسرش، الیتا، به یادگار مانده است که پس از طلاق او و همسر اولش، ماریک ، با او ازدواج کرد. ماریک بعداً در خانه اش به قتل رسید. دی کلرک سه فرزند داشت: ویلم، جان و سوزان. ویلم سال گذشته بر اثر سرطان درگذشت.
نظر شما