خبرگزاری شبستان- مشهد- مرضیه وحدت؛ علی بن ابی‌طالب(ع) جمعه ۱۳ رجب در مکه و داخل کعبه متولد شد؛ ولادت حضرت در کعبه را عالمان شیعه و بسیاری از عالمان اهل سنت بیان کردند و این را کرامت و بزرگی برای علی (ع) و نشان از جایگاه والای حضرت دانسته اند.زمانی که فاطمه بنت اسد می خواست وارد خانه کعبه شود می توانست از درب آن وارد شود اما در خانه باز نشد، بلکه دیوار کعبه شکافته شد تا دلیلی روشن‌تر و آشکارتر بر یک اعجاز باشد برای این که بعدها عده ای نتوانند جریان را تصادفی و اتفاقی به حساب بیاورند. به مناسبت ولادت باسعادت حضرت علی (ع) این خبرگزاری گفتگویی باحجت الاسلام امرلله سبحانی نیا رئیس ستاد اقامه نماز خراسان رضوی داشته که در ادامه تقدیم خوانندگان می شود:
راز و فلسفه ولادت حضرت علی (ع) در درون خانه خدا چیست؟
وقتی خداوند می خواهد هستی و انسان ها را به جایی توجه دهد و آن را محور قرار دهد، باید یک اتفاق غیر عادی بیفتد، لذا خداوند با این اتفاق می خواهد بگوید خلق علی (ع) با توجه به رسالت و مسئولیتی که دارد استثنایی است لذا برای این منظور باید حوادث استثنایی از سوی خداوند اتفاق بیفتد تا مردم توجه کنند که این انسان یک انسان عادی نیست و یک رسالت و یک مسئولیت خاصی دارد مانند معجزاتی که ما درباره پیامبران نقل می کنیم مثلا معجزه حضرت عیسی(ع)، حضرت موسی (ع) و پیامبر گرامی اسلام (ص). از اینرو این پیامد و حادثه غیر عادی نشان از عظمت، مقام و منزلت علی (ع) و رسالتی است که در آینده بر دوش خواهد گرفت .
دوست و دشمن به فضائل حضرت علی(ع) معترف هستند. حضرتعالی گوشه ای از فضائل ایشان را بیان کنید.
پیامبر گرامی اسلام (ص) رسالت دارد تا امامت علی (ع) را بیان کند از اینرو باید یک سری اتفاقاتی بین ایشان و حضرت علی (ع) رخ دهد تا بیان او انسان ها را متوجه علی (ع) کند مثلا حادثه سوره توبه و یا حادثه خیبر و حادثه جنگ تبوک؛ همه اینها حوادث خاصی برای معرفی علی (ع) است و می خواهد بگوید این انسان جانشین پیامبر (ص) با مسئولیت های خاص است. در واقع اگر آن حادثه (تولد حضرت علی (ع) در خانه خدا) را در قضیه خانه خدا می بینیم، در رفتار و کلمات پیامبر(ص) هم همین سبک و سیاق را در مقام و منزلت حضرت علی (ع) می بینیم.
تعبیراتی پیامبر گرامی اسلام (ص) نسبت به حضرت علی (ع) بیان فرمودند که از فضائل حضرت است، ایشان فرمود: "یا علی غیر از من و شما خدا را آنگونه که شایسته است نشناخته و غیر از من و خدا شان و مقام تو را هم نشناخت". این تعبیرات از پیامبر (ص) به این معنا است که شناخت خدا به شکل خاص از آن پیامبر (ص) و علی (ع) است و شناخت علی (ع) دست پیامبر (ص) و خدای متعال است. یعنی کنه حقیقیت وجود علی(ع) را جز پیامبر(ص) کسی نشناخت.
شناخت مراحل مختلفی دارد و بدین معنا نیست که از دسترس ما خارج است؛ شناخت قران مراحل مختلفی دارد که انسان از مرحله ای که با آن انس دارد می تواند استفاده کند تا به کنه آن دست پیدا کند.
جملاتی که پیامبر(ص) نسبت به حضرت علی(ع) در بین مردم استفاده می کنند نیز از فضائل ایشان است از جمله حبیب، وصی، برادر و دوست من، اینها یک سری صحبت ها و گفتمان های عادی نیست بلکه پیام و پیغامی برای نشان دادن مقام و منزلت علی (ع) است . به عنوان مثال پیامبر را ابوالقاسم نیز می گویند، عده ای می گویند چون پیامبر(ص) فرزندی به نام قاسم داشتند این نام را بر ایشان نهادند اما عده ای می گویند رابطه پیامبر(ص) با علی (ع) رابطه پدر و فرزند است و چون علی(ع) قسمت کننده و تعیین کننده سرنوشت بهشت و جهنم است به همین دلیل به پیامبر (ص) ابوالقاسم می گویند.
حضرت علی (ع) از چنان جایگاه والایی برخوردار است که اهل سنت، شیعی و غیر شیعی بر این مقام و منزلت معترف هستند به گونه ای که شخصیتی به نام سلیمان کتانی نویسنده، ادیب و شاعر مسیحی لبنانی در مسابقه ادبی که با موضوع مقام علی (ع) در جهان اسلام برگزار شد، بهترین متن ادبی را در مورد حضرت نوشت و برنده جایزه شد.
وظیفه ما نسبت به شناخت جایگاه حضرت علی (ع) و قرارگرفتن در مسیر حضرت چیست؟
باید بدانیم سطوح شناخت مقام علی (ع) سطوح مختلفی است یعنی همان طور که برای کلاس اولی ها دروس متناسب با آنها تدریس می شود در موردشناخت مقام حضرت نیز همین گونه باید عمل شود، ما باید شخصیت علی (ع) را با زبان کودک در دبستان و مهدکودک ها تدریس کنیم و آن را در سطوح مختلف ارتقا دهیم تا علاوه بر نشر شخصیت حضرت علی (ع) قدرت درک حضرت را در مردم افزایش دهیم.
لذا ما نباید سلسله مراتب فهم مردم را فراموش کنیم و از علی (ع) به گونه ای حرف بزنیم که برای مردم قابل هضم و درک نباشد؛ نکته دیگر این است که ما نباید در مورد علی (ع) آنچنان بگوییم که از دسترس انسان ها خارج باشد و نه آن گونه بگوییم که هیچ نقش و الگوی رهبری و هدایتگری در جامعه نداشته باشد و نکته آخر این است که ما باید سبک زندگی، گفتار و رفتار علی (ع) را در زندگی خود پیاده کنیم و آن را فراموش نکنیم.
در اندیشه شیعه، سیره حضرت علی(ع) به عنوان الگو مطرح است. شیعیان ایشان را چگونه می توانند به عنوان اسوه برای خود قرار دهند؟
ابتدا الگو خوانی است، یعنی ما باید سبک زندگی خانواده علی (ع)، همسر و فرزندان او را به عنوان الگوهای موفق با ادبیات روز زندگی در جامعه برای نسلهای مختلف با سطوح مختلف بیان کنیم. در ادامه الگو بینی است، یعنی کسی که مشی علی(ع) را دارد به عنوان رهبران تربیتی جامعه به نسل آینده معرفی کنیم مانند وجود امام راحل و مقام معظم رهبری و در مرحله سوم الگوسازی است، یعنی باید تلاش کنیم شیعه علی (ع) باشیم و دیگران را به سبک زندگی علی (ع) دعوت و تشویق کنیم.
گاهی اوقات ما در جامعه محتواهای زیادی از ائمه اطهار بازگو می کنیم اما مهندسی شده نیست، الگوخوانی یعنی علی (ع) را فقط از نگاه عبادی و سیاسی نبینیم و او را آن گونه که است معرفی کنیم علی (ع) یک انسان پرتلاش در کار، معیشت و زندگی بود، انسان قوی در سیاست و انسان عابد در عبادت بود. در الگوخوانی باید کتابها و محتواهای خوب را با تکنولوژی امروز تولید و متشر کنیم.
در الگو بینی نیز همین طور است یعنی ما همیشه باید ارتباط نسل امروز را با انسان های خوب حفظ کنیم و در الگوسازی اول خود در محیط خانواده الگو باشیم و منش علی (ع) به عنوان دوستدار حضرت رعایت کنیم. اگر این کارها را انجام دهیم سبک و مشی علی (ع) در زندگی ما رونق و رشد پیدا می کند اما اگر غلو، افراط و تفریط کنیم و مهندسی شده و منطقی حرف نزنیم نتیجه ای نخواهیم گرفت.
مسئولین ما در منسب های خود برای عدم تضییع حقوق مردم چطور از حضرت علی (ع) الگو گیری کنند؟
حضرت علی (ع) در تعبیری می فرمایند: "شما نمی توانید مانند ما زندگی کنید"، یقینا آنچنان که علی (ع) از نظر منش، روش و کلام بودند را ما نمی توانیم عینا در زندگی پیاده کنیم اما جهت گیری خود را نباید فراموش کنیم. لذا اگر مسئولین تمام تلاش خود را برای پیاده سازی منش علی را در زندگی خود و جامعه داشته باشند، مردم این را خواهند دید. از اینرو مسئول باید تلاش کنند و همه سرمایه عقلی، علمی و زمانی خود را در این مسیر به کار گیرند که اگر این گونه شود قضاوت جامعه عادلانه و منصفانه می شود.
امروز مسئولین ما جهت را فراموش نکنند و در بعد دیگر باید تلاش همه جانبه انجام دهند، گاهی علی (ع) در جامعه دنبال گرفتار بود تا مشکل او را برطرف کند. اگر جهت را گم نکنند و همه سرمایه خود را بکار گیرند هم قضاوت مردم قضاوت درستی است و هم امداد الهی به آنها کمک خواهد کرد.
نظر شما