خبرگزاری شبستان- سرویس فرهنگی: انقلاب ایران که پیروز شد، بسیاری از تحلیلگران جهانی شوکه شدند. چه طور می شد باور کرد در میانه زورآزمایی شرق و غرب و در حالی که همه کشورها می کوشیدند خود را به نوعی در جبهه ایدئولوژیک شوروی یا آمریکا تعریف کنند، در ایران انقلابی رخ دهد که شعارش نه شرقی نه غربی است.
پرسش اساسی این بود: این مردمِ دستِ خالیِ مشت گره کرده چه می خواهند!؟ کدام نیرو یارای گردهم آوردن پیر و جوان، زن و مرد و طبقه طبقه یک جامعه برای هدفی مشترک را دارد!؟
پاسخ ساده بود: «اسلام». اسلامی که یک عالم روحانی آن را نمایندگی می کرد. رهبری که سخنانش در طی سالیان و از راهی دور بر جان مردم نشسته بود. در نهایت، سال های دوری از وطن به پایان رسید و رهبر محبوب قرن از سفر آمد. «امام» از فرودگاه مهرآباد مستقیم به سوی بهشت زهرا حرکت کرد تا شهادت فرزندان این وطن در راه دین و کشور را به ملت تسلیت بگوید. خمینی کبیر آن روز درباره موضوعات دیگری هم سخن گفت اما شاید عجیب ترین فراز سخنان ایشان آن جایی بود که فرمود: «ما با سینما مخالف نیستیم، با فحشا مخالفیم».
چرا یک رهبر دینی و سیاسی در نخستین روز بازگشت به کشور و در میان اقشار مختلف مردم -که سرنوشت شان را در کلام او جستجو می کنند- باید از «سینما» سخن بگوید!؟
اهمیت این کلام زمانی مشخص شد که سال ها بعد یکی از همان ها که امام سرنوشت شان را تغییر داده بود(سیدمرتضی آوینی)، کتابی با عنوان «آینه جادو» نوشت و در آن با رویکرد دینی منبعث از دیدگاه امام، پرده از اهمیت سینما برداشت.
امام(ره) با سخنان خود نه تنها سینما را زنده نگه داشت بلکه با شرطی که گذاشت (با فحشا مخالفیم) مسیر پیشین آن را تغییر داد. سینمای ایران پس از انقلاب از نو متولد شد و توجه عموم جامعه را به خود جلب کرد. این سینمای تازه در طول سالیان بالید. بالید و جهان‌گیر شد.
حالا چهل و سه سال از آن روزها می گذرد و امام(ره) دیگر در میان ما نیست اما رویکرد مفهومی او به سینما، -در این سال ها- از سوی یارانش به ویژه رهبر معظم انقلاب اسلامی مدظله العالی با قوت و قدرت دنبال می شود. چنان که ایشان سینما را «کلید پیشرفت کشور» توصیف می کنند.
جایگاه سینمای پس از انقلاب نزد مسئولان و مردم موجب شده دولت های جمهوری اسلامی، هر یک کارویژه هایی را در حوزه سینما برای خود تعریف کنند. سیاست هایی که البته چه در زمان تصدی یک دولت و چه پس از آن موافقان و مخالفانی دارد.
در میان این موافقان و مخالفان اما نگاه مردم متدین،جامعه دینی و علمای گرانقدر جایگاهی ویژه دارند. مردمی که با محوریت جریان اصیل روحانیت برای پیروزی انقلاب و حفظ نظام اسلامی از جان و مال خود و عزیزانشان گذشتند. آن ها که امام(ره) «ولی نعمتان» می خواند و انقلاب را متعلق به آن ها می دانست. مردم مسلمانی که در دشواری های زندگی صبر پیشه می کنند اما دست از اعتقادات دینی شان برنمی دارند.
این جامعه با سبقه ای که ذکر شد، غفلت از فرهنگ دینی را برنمی تابد و از مسئولان، حاکم شدن فضای اسلامی بر فرهنگ را مطالبه می کند. به همین خاطر است که در این سال ها، جامعه دینی ایران همچون سنجه ای برای وضعیت فرهنگ کشور عمل کرده و در بزنگاه ها، واکنش نشان داده است.
در روزهای گذشته، یک حاشیه در چهلمین جشنواره فیلم فجر در قالب سخنان هنجارشکنانه یکی از فیلمنامه نویسان در نشست خبری فیلم، زمینه ساز انتقاد جدی جامعه ایمانی به دست اندرکاران این جشنواره شده است. این که "چرا باید صحبت های مغایر با ارزش های قطعی دینی و اعتقادی جامعه از تریبون منسب به جشنواره فیلم فجر شنیده شود؟"
انتقادی فی نفسه منطقی که تاکید دارد در شرایطی که ارزش های دینی جامعه مورد تهاجم فرهنگی قرار گرفته، صیانت از ارزش ها از سوی گروه های مرجع اجتماعی به خصوص سینماگران محترم بیش از پیش مورد انتظار است.
اما آیا این همه ماجراست؟ آیا می توان موفقیت یا عدم موفقیت جشنواره ای به وسعت فیلم فجر را تنها بر مبنای یک اظهار نظر غلط و هنجارشکنانه یک نفر قضاوت کرد؟ چگونه می توان تلاش مجریان انقلابی، قاطبه هنرمندان محترم و سینماگران متعهد کشور را که به تولید آثاری ارزشمند با رویکرد دینی و انقلابی منجر شده، به پای یک حاشیه سوزاند؟ ( با اعتراف به سخیف و فاقد وجاهت شرعی بودن اظهارنظری که با عذرخواهی رسمی همان فیلمنامه نویس نیز همراه بود)
بدین اعتبار همانگونه که بسیاری از علمای گرانقدر و موثرین در جامعه دینی و فرهنگی کشور در موضع گیری های صریح و دقیق خود ، بیان یک سحن خطا و صد در صد غلط از سوی یک شخص را نافی اقدامات ارزشمند و بدیع متولیان جشنواره چهلم ندانستند و با عکس العمل به موقع خود،مفهموم متعالی عدالت که همان «قرار دادن هر چیز در جای خود» است را به زیبایی به ذهن متبادر ساخته و به بیانی دیگر در برخورد با نقاط قوت و ضعف جشنواره فیلم فجر طریق عدالت را به تصویر کشیدند؛از دیگر منتقدین عزیز هم اینگونه انتظار می رود که تحولات مبتنی بر مطالبات جامعه دینی ، فرهنگی و هنری را به عنوان یک حرکت آغازین،مبارک قلمداد کرده و با نقد ناصحانه یاریگر این تحول باشند.
دولت سیزدهم از زمان پذیرش مسئولیت امور اجرایی کشور، شعارهای ارزشمندی همچون پیشرفت عدالت محور و احیای ارزش های دینی و انقلابی را سرلوحه أمور اجرایی قرار داده است. بر همین اساس، دکتر محمدمهدی اسماعیلی از نخستین روزهای معرفی به عنوان وزیر پیشنهادی فرهنگ و ارشاد اسلامی، بر همین اصول تاکید و برنامه خود را مبتنی بر آن تدوین کرد.
از همان روزها تاکنون که چندماه می گذرد، به اعتبار اخبار روی خروجی رسانه های موافق و منتقد دولت، وزارت متبوع محمدمهدی اسماعیلی، بیش و پیش از سایر موضوعات، تمرکز خود را بر توجه به مناطق محروم وکم برخوردار و بسترسازی برای تولید آثار دینی و انقلابی قرار داده است. رویکردی که در سطوح مختلف برنامه های چهلمین جشنواره فیلم فجر هم به چشم می خورد. از برپایی نشست های متعدد بخش فرهنگی با حضور اندیشمندان صاحب نام کشور در حوزه علوم انسانی تا تلاش پیگیرانه مسئولان جشنواره برای رفع دغدغه های جامعه ایمانی که نوید دهنده تقویت رویکردهای دینی و انقلابی جشنواره فیلم فجر در سال های آینده است. ان شاءالله
نظر شما