حجت الاسلام «ابوالفضل ساجدی» در گفت و گو با خبرنگار اندیشه خبرگزاری شبستان در خصوص حضور قلب در نماز گفت: اگر ما نماز را با حضور قلب،آرامش روح و با توجه به اذکار آن بخوانیم، تکرار کنیم و در موردش بیندیشیم به تدریج جنبه معرفتی نماز حاصل می شود؛ به دلیل اینکه ما هر روز در پنج وعده مختلف نماز را تکرار می کنیم و توجه به این واقعیات ماورایی سبب می شود که ما به مرور اولا علم حصولی و سپس علم شهودی و قلبی را در خود تقویت کنیم.
این عضوهیت علمی موسسه آموزشی پژوهشی امام خمینی(ره) در ادامه اظهار کرد: در این صورت فهم اهل نماز از خداوند قوی تر و والاتر از سایر افراد است. کسانی که نمازشان را با توجه بیشتری می خوانند سطح معرفتی و اتصال دلشان نسبت به پرودگار از سایرین بیشتر است ، چون دل این گروه از افراد بیشتر از دیگران به یاد خداوند می تپد و اگر بخواهند حرکت نامناسبی انجام دهند، احساس ناراحتی می کنند ولی ما باید از این ظرفیت برای ارتقای معرفتی و تبدیل شناخت های خود به باور استفاده کنیم.
حجت الاسلام ساجدی تصریح کرد: بزرگی پروردگار مثل این نیست که بگوییم یک کوه بزرگی است بلکه در کنار بزرگی پروردگار باید احساس عبودیت را در خود تقویت کنیم. باید در نماز با تلقین درونی و توجه هر ذکر الله اکبر مانند تیری باشد که یکی از موانع (اموری که در زندگی ما از خدا مهم تر است) را نشانه بگیریم و کنار بزنیم. با تلقین و تکرار این نشانه گرفتن به تدریج جایگاه آن مانع، راه کمال را در قلب خود پایین بیاوریم و خداوند را در صدر بشناسیم.
این عضو هیئت علمی جامعه المصطفی (ع) در ادامه اظهار کرد: وقتی من می گویم الله اکبر باید ببینم آیا خداوند در زندگی من برترین جایگاه را دارد یا ندارد؛ بنابراین ما باید دلمشغولی ها و مسایلی را که باعث عدم حضور قلب ما در نماز می شود را در هنگام حضور در پیشگاه پروردگار فراموش کنیم. وقتی می گوییم الله اکبر یعنی خداوند بزرگ است، یعنی دنیا و مشکلات من در برابر پروردگار هیچ است. وقتی می گوییم الله اکبر یعنی اگر وابستگی های مالی داریم، اگر به فکر پول هستیم باید با این الله اکبر آن جایگاه پول و شهرت را در زندگی خود نشانه بگیریم.
نظر شما