چگونه صهیونیسم به جنگ مذهبی بر سر مسجد الاقصی دامن می زند؟

خبرگزاری شبستان،جهان اسلام: گروه بنیادگرای استعماری اسرائیلی «بازگشت به کوه» که از ساخت «معبد سوم یهودی» مسجد الاقصی که سومین مکان مقدس در اسلام است حمایت می کند و با گروه نژادپرست «کاچ»مرتبط است،این هفته اعلام کرد که قصد دارد حیوانات را به عنوان بخشی از مراسم عید فصح یهودی در روز جمعه قربانی کند.

حماس در پاسخ اعلام کرد که اجازه برگزاری چنین مراسمی را نخواهد داد و به هر قیمتی از آن جلوگیری خواهد کرد. تشکیلات خودگردان فلسطین و دولت اردن نیز این طرح ها را محکوم کردند. در فوریه گذشته، این گروه با تظاهر به مسلمان بودن، وارد مسجد الاقصی شده و در آنجا نماز خواندند.

نمازگزاران فلسطینی برای جلوگیری از ورود این گروه افراطی به مسجد الاقصی اصرار داشتند که در مسجد بمانند اما مورد حمله نیروهای امنیتی اسرائیل قرار گرفتند و بیش از 100 نمازگزار مجروح شدند.

یک ممنوعیت شرعی

پس از فتح بیت‌المقدس شرقی در سال 1967 توسط اسرائیلی‌ها، وزیر دفاع وقت اسرائیل، موشه دایان، تصمیم گرفت به اداره وقف اردنی که همیشه مسجد الاقصی را اداره می‌کرد به عملکرد خود ادامه دهد.

خاخام‌های ارشد اسرائیلی همراه با صدها خاخام دیگر حکمی را صادر کردند که ورود یهودیان به آن منطقه ممنوع است، چه رسد به اینکه در آنجا نماز بخوانند، زیرا این امر ناقض قوانین مذهبی یهودیان یا هالاچا بود.

حتی خاخام های بنیادگرا که بسیاری از پیروان آنها پس از سال 1967 در کرانه باختری و بیت المقدس شرقی شهرک نشین شدند، با این ممنوعیت مذهبی موافق بودند.

با این وجود، برخی از گروه‌های افراطی غیرمذهبی صهیونیستی استدلال می‌کردند که خاخام‌ها اشتباه می‌کردند و یهودیان باید در آنجا کنیسه بسازند.

 در سال 1969، یک بنیادگرای مسیحی استرالیایی مسجد الاقصی را به آتش کشید و توسط اسرائیلی‌ها به اتهام بیماری روانی دستگیر شد و سال‌ها بعد اخراج شد.

با این حال،شلومو گورن، خاخام ارتش اسرائیل در سال 1973 خاخام اصلی اشکنازی اسرائیل شد و استدلال می‌کرد که یهودیان می‌توانند از مناطق معبد باستانی که در پایان دوره معبد دوم گسترش یافته بود بازدید و دعا کنند و این امر نقض هالاچا نخواهد بود.

او استدلال کرد که شواهدی وجود دارد مبنی بر اینکه یهودیان یک مکان دائمی نماز را تا قرن شانزدهم در کوه ساخته بودند، ادعایی که مورخان با آن مخالفت می کنند.

دسترسی به زیارتگاه های مسلمانان

در سال 1994، گورن به نخست وزیر اسحاق رابین نوشت که ما نمی توانیم در دیوار غربی ادعای حقوقی داشته باشیم و باید به یهودیان اجازه داده شود در سراسر منطقه « کوه معبد» دعا کنند.

خاخام های ارشد اسرائیل در دهه 1980 شروع به پذیرفتن این ایده کردند و خاخام های ارشد پیشنهاد ساخت کنیسه ای را در گوشه جنوب شرقی منطقه، پشت مسجد الاقصی پیشنهاد کردند. آنها اصرار داشتند که کنیسه باید بالاتر از مسجد باشد.

در واقع، خود دیوار براق، یا آنچه در زبان انگلیسی به عنوان «دیوار غربی» شناخته می‌شود قبل از ظهور صهیونیسم هرگز اهمیت مذهبی مرکزی به عنوان مکان دعا برای یهودیان نداشت.

در حالی که یهودیان در زمان عثمانی اجازه داشتند در آنجا نماز بخوانند، این استعمارگران و متعصبان صهیونیست بودند که ادعای دیوار را آغاز کردند، که منجر به درگیری های خشونت آمیز با مسلمانان فلسطینی در دهه 1920 شد و در خشونت های سال 1929 که کشور را فرا گرفت به اوج خود رسید.

فلسطینی ها از این مسئله به عنوان «شورش براق» یاد می کنند که در آن بیش از 200 یهودی و فلسطینی کشته شدند.

 در سال 1986، 70 خاخام که توسط گورن دعوت شد، دستور جدیدی صادر کردند که به یهودیان اجازه می‌داد وارد شوند و در بیشتر منطقه معبد در کوه معبد دعا کنند و اینکه واقعا می‌توان یک کنیسه در آنجا ساخت.

در سال 1990، خاخام لوباویتچر مناخم اشنیرسون به پیروان خود دستور داد تا جشن‌هایی را در مسجد الاقصی برگزار کنند، در حالی که در این بین، «معبد مونت‌فول» که در سال 1967 تأسیس شد و توسط «گرشون سالومون» رهبری می‌شد در حال برنامه‌ریزی برای گذاشتن سنگ بنای ساختمان بود.

فلسطینی ها علیه طرح های معبد مونت فیتفول تظاهرات کردند. در 8 اکتبر، نیروهای اسرائیلی بیش از 20 معترض فلسطینی را کشتند و بیش از 150 نفر را مجروح کردند، که منجر به دو قطعنامه سازمان ملل شد که استفاده از زور توسط دولت اسرائیل و امتناع این رژیم از اجازه بازدید دبیرکل سازمان ملل از مسجد الاقصی را محکوم کرد.

عامل اسلو

یک گروه صهیونیستی تندروتر که ادعای «حق» یهودیان برای اشغال و نماز خواندن در مسجد الاقصی را دارد، جنبش «هی و کیام» به رهبری «یهودا اتزیون» است که پدرش یکی از اعضای گروه تروریستی لیحی بود. اتزیون به دلیل عضویت در یک گروه تروریستی یهودی در دهه 1980 که در صدد منفجر کردن گنبد صخره بود، هفت سال را در زندان های اسرائیل گذراند.

عزتیون و گروهش بر نماز خواندن در مسجد الاقثی اصرار داشتند که پلیس اسرائیل را مجبور به حذف آنها کرد و همین باعث حمایت بیشتر از این جنبش در جامعه یهودی استعماری اسرائیل چه مذهبی و چه سکولار شد.

گروه‌های دیگری که ادعاهای مشابهی دارند عبارتند از «یمین اسرائیل»، «کاچ» و «کاهانه های»، «مؤسسه معبد»، «جنبش برای تأسیس معبد» و «آترت کهنیم» و غیره.

بسیاری از این گروه‌ها پس از توافق اسلو از ترس اعطای اختیار به تشکیلات خودگردان فلسطین بر مسجد الاقصی بسیج شدند .

در فوریه 1997، کمیته «یشا» خاخام ها، یکی از اجزای مرکزی جنبش استعماری-مذهبی-ناسیونالیست صهیونیستی، حکمی صادر کرد که بر اساس آن مجوز برای خاخام هایی که معتقدند یهودیان باید در حرم نماز بخوانند،صادر شد.

در این میان، بسیاری از قضات و سیاستمداران دیوان عالی اسرائیل از دولت و خاخام اعظم خواستند تا ممنوعیت نماز یهودیان در الحرام را لغو کنند. این تلاش ها در دیدار آریل شارون، رهبر حزب لیکود، از مسجد الاقصی در سپتامبر 2000 با همراهی پلیس ضدشورش اسرائیل به اوج خود رسید.

تظاهرات فلسطینی ها آغاز شد و چهار فلسطینی کشته و ده ها نفر زخمی شدند. دیدار شارون باعث قیام دوم فلسطین یا انتفاضه شد. در هفته بعد اسرائیل 70 فلسطینی را کشت. شارون پنج ماه بعد به عنوان نخست وزیر اسرائیل انتخاب شد.

مقاومت ادامه دارد

قبل از سال 2003، رژیم صهیونیستی به بیش از سه یهودی مذهبی اجازه بازدید همزمان از الحرام را نمی داد، اما از آن زمان به بعد این تعداد به طور پیوسته به بیش از 50 افزایش یافت و این کار بدون تیید مقامات وقف اسلامی انجام شد.

در سال 2009، پس از اظهارات نژادپرستانه در مورد فلسطینیان، اسحاق آهارونویچ، وزیر امنیت داخلی اسرائیل از حزب راستگرای اسرائیل بیتنا بار دیگر از مسجد الاقصی بازدید کرد. تحریکات و هتک حرمت های بیشتر صهیونیست ها ادامه یافت. در سپتامبر 2015، دولت اسرائیل از ورود فلسطینیان به الحرام جلوگیری کرد تا راه را برای یهودیان فراهم کند تا به آنجا بروند و نماز بخوانند.

این موضوع که آیا یهودیان اجازه ورود به مسجد الاقصی را دارند همچنان یکی از موضوعات اصلی اختلاف در محافل مذهبی یهودیان در اسرائیل است.