حجت الاسلام والمسلمین سید رضا میرمعینی، استاد حوزه در گفت وگو با خبرنگار خبرگزاری شبستان به تشریح جایگاه والای حضرت خدیجه کبری(س) پرداخت و با بیان این که رشد فزآینده اسلام مدیون سه رکن است، تصریح کرد: رکن نخست، اخلاق نبی اکرم(ص) است و قرآن در این باره می فرماید «وَإِنَّكَ لَعَلَىٰ خُلُقٍ عَظِيمٖ.» همچنین خداوند متعال می فرماید ای پیامبر ما اگر تو این اخلاق را نداشتی مردم از کنارت پراکنده می شدند.
وی ادامه داد: رکن دوم، رشادت ها، مجاهدات و دلاوری های امیرالمؤمنین(ع) بود. دومی درباره حضرت می گوید: اگر شمشیر او نبود، قامت اسلام بر افراشته نمی شد.
این استاد حوزه، رکن سوم در رشد فزآینده اسلام را ثروت و سرمایه حضرت خدیجه(س) دانست و اظهار کرد: ایشان تمام ثروت انبوه خود را که غلامان فراوانی کلیدهای گنج هایشان را حمل می کردند، تقدیم رسول الله(ص) کردند. حضرت محمد(ص) نیز این سرمایه های را در راه معرفی و رشد اسلام استفاده کردند که همان سرمایه ها برای ترویج اسلام بسیار مهم و اساسی بود.
وی با بیان این که اهل بیت(ع) به وجود حضرت خدیجه(س) افتخار می کردند و از این که نسلشان به ایشان منتسب می شد، مسرور بودند، گفت: در زیارت نامه های ائمه اطهار(ع) می خوانیم السلام علیک یابن فاطمه و خدیجه. شما فرزندان حضرت زهرا(س) و حضرت خدیجه(س) هستید.
حجت الاسلام والمسلمین میرمعینی با یادآوری این موضوع که حضرت خدیجه(س) نخستین بانوی بودند که به نبی اکرم(ص) ایمان آوردند، تصریح کرد: پس از امیرالمؤمنین(ع) دومین نفری که به پیامبر(ص) ایمان آورد حضرت خدیجه(س) بود.
وی اضافه کرد: همچنین از میان همسران پیامبر(ص) تنها حضرت خدیجه(س) دختر بودند، یعنی پیش از پیامبر(ص) با فرد دیگری ازدواج نکرده بودند. البته فضائل و مناقب ایشان را به نام همسران دیگر ایشان می نویسند، در حالی که برای نمونه عایشه هنگام ازدواج با رسول الله(ص) 16 سال داشتند ولی پیش تر طلاق گرفته بودند.
این استاد حوزه با تأکید بر این موضوع که نبی اکرم(ص) قلباً از حضرت خدیجه(س) راضی بودند، بیان داشت: تا زمانی که حضرت خدیجه(س) زنده بودند، رسول الله(ص) با بانوی دیگری ازدواج نکردند و پس از وفات ایشان، هیچ کدام از همسرانی که نبی اکرم(ص) به سبب مصالح اتخاذ می کردند، نتوانستند جای خالی حضرت خدیجه(س) را برای پیامبر(ص) پر کنند.
وی ادامه داد: جایگاه حضرت خدیجه(س) در نزد رسول الله(ص) به گونه ای بوده که حتی پس از وفات ایشان، وقتی پیامبر(ص) قربانی می کردند، مقداری از گوشت را برای دوستان حضرت خدیجه(س) می فرستادند.
حجت الاسلام والمسلمین میرمعینی درباره جایگاه ویژه حضرت خدیجه(س) در نزد خداوند متعال نیز گفت: وقتی نبی اکرم(ص) از معراج باز می گردند، خداوند متعال و جبرئیل به ایشان می گویند سلام ما را به خدیجه برسان. سلام رساندن خدا نیز نشانگر آن است که حضرت حق تعالی از جمیع جهات از حضرت خدیجه(س) راضی هستند. وقتی خدا نیز از جمیع جهات از فردی رضایت داشته باشد، نشانگر آن است که آن فرد کوچک ترین نقص و خللی ندارد. لذا این شخصیت تالی تلو معصوم است.
وی تأکید کرد: در هنگام به دنیا آمدن حضرت فاطمه زهرا(س) نیز خداوند متعال 4 زن از بهشت می فرستد تا در کنار حضرت خدیجه(س) باشند. حضرت خدیجه(س) ظرف وجودی نزول حضرت زهرا(س) در این عالم بودند.
این استاد حوزه با بیان این که حضرت خدیجه(س) در تمام سختی ها کنار و دوشادوش پیامبر اسلام بودند، عنوان کرد: در شعب ابی طالب حضرت خدیجه(س) موجب تسلی خاطر نبی اکرم(ص) بودند.
وی ادامه داد: رسول خدا(ص) نیز پس از فتح مکه که بسیاری از مردم آرزو داشتند حضرت(ص) در خانه آن ها سکنا گزینند، به پاس قدردانی از زحمات حضرت خدیجه(س) که در دوران تنگنای اقتصادی، سیاسی و اجتماعی کنار ایشان بودند، در قبرستان حجون که مزار حضرت خدیجه(س) بوده، چادر می زنند و به مدت یک هفته آنجا زندگی می کنند.
حجت الاسلام والمسلمین میرمعینی با اشاره به این که حضرت خدیجه(س) فانی در رسول الله(ص) بودند، گفت: صفات رسول الله(ص) در آیینه وجودی حضرت خدیجه(س) منعکس شده بود. حضرت خدیجه(س) به گونه ای فانی در نبی اکرم(ص) بودند که صفات پیامبر(ص) در وجودشان منعکس شده بود و رسول الله(ص) از ایشان کاملاً رضایت داشتند.
وی افزود: البته آیینه بودن پیامبر(ص) اسلام در دیگر افراد نیز صادق است. یعنی به هر میزان افراد رشد کرده و تعالی پیدا کنند، رشد و تعالی خودشان را در آیینه پیامبر(ص) می بیند. اگر ما می خواهیم بدانیم به چه میزان به تعالی رسیده ایم، ببینیم در آیینه وجودی رسول الله(ص) به کجا رسیدیم. یعنی به چه میزان حضرت(ص) را درک کرده و شخصیت و عظمت ایشان را چگونه در درون خود می یابیم. یافته های ما دلیل بر میزان رشدمان است. والا پیامبر گرامی اسلام بی نهایت است. بنابراین وقتی حضرت(ص) را توصیف می کنیم، فهم و معرفت خودمان را از ایشان ابراز می کنیم، نه این که شخصیت پیامبر(ص) را معرفی می کنیم.
این استاد حوزه در پایان سخنان خود با اشاره به ماجرای وصیت حضرت خدیجه(س) در هنگام وفات نیز اظهار کرد: ایشان تمام هستی خود را به پای خدا، رسول الله(ص) و اسلام می ریزند، ولی هنگام وفات به پیامبر(ص) وصیت می کنند که عبایشان که در هنگام نزول وحی بر دوش داشتند را کفن ایشان کنند تا عذاب قبر و تنهایی شب اول قبر را نداشته باشند. ناگهان حضرت جبرئیل نازل شدند و کفن حضرت خدیجه(س) را از بهشت آوردند و گفتند: حضرت خدیجه(س) همه هستی خود را پای ما ریخت و خداوند متعالی کفن ایشان را از بهشت فرستاد.»
وی افزود: چنین وصیتی نشانگر آن است که حضرت خدیجه(س) به مقام قرب رسیده اند، چرا که وقتی فردی به مقام قرب برسد، به هر میزان رشد کند، خودش را در برابر خداوند متعال فقیر، بیچاره و عاجز می بیند و هر عمل خیری را انجام داده را از خداوند متعال می داند. اولیای خدا این گونه هستند که هر کاری خیری که انجام می دهند عاقبت الامر خود را بدهکار می بینند نه طلبکار. یاران سید الشهدا(ع) نیز وقتی از اسب بر زمین می افتادند و حضرت(ع) سرشان را به دامن می گرفتند، می گفتند «آیا ما به عهدمان وفا کردیم؟» خودشان را بدهکار می دانستند و این از نشانه های بسیار خوب مقربین است.
نظر شما