به گزارش خبرنگار فرهنگی خبرگزاری شبستان، نمایشگاه «رد پا - درنگی بر مراوده هنرمند و جهان پیرامون» با نمایش 29 اثر از هنرمندان خارجی و 54 اثر از هنرمندان ایرانی که در گنجینه موزه نگهداری می شود تا 4 تیر ماه در موزه هنر‌های معاصر تهران برپاست.
«امیر راد»، مشاور هنری نمایشگاه «رد پا» درباره این نمایشگاه توضیح داد: نمایشگاه رد پا نمایشگاهی درباره انسان بواسطه آثار است، در واقع این نمایشگاه نمایشگاهی کیوریتیال است که روش های مختلف کیوریت کردن آثار را به نمایش گذاشته است، ما در این نمایشگاه در بعضی موارد می آییم آثار را بازتعریف می کنیم بعضی مواقع کالکت می کنیم و بعضی مواقع می سازیم، این نمایشگاه آثار را در کنار هم در نسبت با فضا برای رسیدن به یک ایده کلیدی که نمایشگاه است باز تعریف می کند؛ در بخش ابتدایی مخاطب یک اتود از کل نمایشگاه را می بینید و آثار هم در ذهن مخاطب حس اتود گونه را دارد.
در این نمایشگاه آثاری از هنرمندان خارجی چون کامی پیسارو، کلود مونه، ادوارد وویار، پل گوگن، اتوپینه، دیوید هاکنی، پابلو پیکاسو، مایکل بکلر، مک نیل ویستلر، جان گروور، ژان دافی، اد راشا، موریسیو سائنز و گرفان الک به نمایش درآمده است.
در «ردپا» همچنین آثاری از هنرمندان کامبیز درم بخش، سیراک ملکونیان، میرعبدالرضا دریابیگی، سهراب سپهری، بهجت صدر، پرویز کلانتری، غلامحسین نامی، مارکو گرگوریان، علی گلستانه، جلال شباهنگی، عباسعلی سارنج، هوشنگ پزشک نیا، مرتضی ممیز، پروانه اعتمادی، بهمن محصص، جلیل ضیاپور، طلیعه کامران، علی آذرگین، لیلی متین دفتری، علی اکبر صادقی، قاسم حاجی‌زاده، مجتبی سیادتی، منوچهر معتبر، مهدی صدر، بیژن بصیری، رافائل مهدوی، سجاد دادپور، احمد نادعلیان، داوود امدادیان، مسعود انصاری، واحد خاکدان و مهدی سحابی به نمایش درآمده است.
در نمایشگاه «ردپا» آثار متنوعی در قالب نقاشی، طراحی، چاپ دستی، ویدئو وعکاسی به نمایش درآمده است که از قرن ۱۹ میلادی تا دوران معاصر را دربر می‌گیرد.
آنچه به عنوان وجه مشترک در آثار به نمایش درآمده در نمایشگاه «ردپا» بیشتر به چشم می خورد نحوه مواجهه انسان با جهان پیرامون و به ویژه ارتباط او با طبیعت است.
در این نمایشگاه هنرمندان با ابزارهای مختلف و رسانه‌های گوناگون، دیدگاه‌های متفاوت و خاصی که به موضوعات مشابه داشته‌اند را به تصویر کشیده‌اند.
در استیتمنت نمایشگاه «ردپا» آمده است: «زندگی انسان تنها جنبه کمی و بیرونی ندارد و اگر سخن از کیفیت زندگی است جنبه‌های درونی روانی و ذهنی نیر جایی در این میان دارند. اینجا است که میل، آرزو، شادی، رضایت، خشم، نفرت، حسادت و... خود را در قالب تصویر، حجم، شعر موسیقی، آواز و حرکات موزون آشکار می‌کند. انسان در فرآیند شکل دادن به جهان پیرامون خود از وجهی درونی نیز طبیعت مطلوبش را تخیل می‌کند، می‌آفریند و باز می‌آفریند و ردپای آفریننده در تک‌تک‌شان ردپای انسان است در این جهان. این مراوده اما در سطح متوقف نمی‌ماند و انسان در مواجهه با جهان اطرافش به بازآفرینی هر باره آفریده‌های پیشینش می‌نشیند. آنچه را امروز در زمره آثار هنری باز می‌شناسیم بخشی از همین فرآیند آفرینش و بازآفرینی پویا است. هنر انسان هنرمند امتداد همان تلاش دیرپا است برای بودن، برای بهتر بودن، برای زیستن، اما نه فقط زنده بودن، که زندگی کردن. به این ترتیب نمایش این مجموعه آثار دعوت به درنگی است بر مراوده پویای انسان و جهان پیرامونش. بر بازشناسی نقش انسان در شکل دادن به طبیعت، آنچنان که امروز می‌شناسیمش. بر یافتن این ردپای آفریننده در اثر و دنبال کردن آن در جهان پیرامون، بر تفاوت زنده بودن و زندگی‌کردن و خط فارقی که بین اثر و اثر هنری و انسان و انسان هنرمند رسم می‌کند و بر این سؤال مهم که آیا چنین خط فارقی وجود دارد؟ و اگر هست نسبت آفرینندگان و مخاطب با آن چیست؟»
نظر شما