خبرگزاری شبستان: دکتر مجید شاه حسینی از کارشناسان خبره در حوزه تحلیل فیلم هایی با موضوع آخرالزمان محسوب می شود. نگاه ویژه او به آن دسته از آثار سینمای جهان که به موضوع آخرالزمان می پردازند، سبب شده است تا موشکافی دقیق از هدف غایی این دسته از فیلم ها در اختیار مخاطب قرار بگیرد.
آنچه می خوانید گزارش خبرنگار شبستان از گزیده سخنرانی های وی در باب پدیده منجی و آخرالزمان شناسی در فیلم های غربی است.
مجید شاه حسینی: پیروان ادیان مختلف ازجمله آیین بودا و ادیان ابراهیمی هر کدام به نوعی به تعریف فرجام و فرجام خواهی می پردازند، نکته جالب آن است که همه این ادیان از اتفاقی صحبت می کنند که قبل از قیامت کبری و در قیامت صغری و در همین دنیا وقع می باید.
در فرجام دنیا گویا قرار است فضای نتیجه گیری برای عالم پدید آید و در ادیان مذکور فصل نتیجه گیری برای عالم از هزار سال تا هزاران سال قید شده است.
شاه حسینی با بیان این مطلب که عالم در زایمانی متولد شده و پس از آن در این دنیا شاهد فرجام توصیف شده توسط ادیان ابراهیمی هستیم، می گوید: اگر از زایمان علم صحبت می کنیم به طبع هر زایمان دردی دارد و این درد مقدمه زایمان است پس می توان گفت این مسئله مقدمه این فیلم هاست.
این درد، انسان و عالم را مثل رحمی در بر گرفته است و هر دو دردی را تحمل می کنند تا به حیات دیگر برسند و بهشت زمینی برای دسته ای و دوزخ زمینی برای دسته و گروه دیگری محقق می شود و در این باره آیات و روایات بسیاری وجود دارد.
این پژوهشگر سینما بااشاره به مستند 27 قسمتی "پایان دوران" که چند سال پیش از شبکه اول سیما نمایش داده شد، گفت: در این مستند به مسائلی ازجمله رویکرد ادیان ابراهیمی به آخرالزمان و... اشاره می شود و برای آگاهی از این موضوع منبع خوبی است.
باید توجه داشت فیلم هایی که آخر الزمانِ دینی را توصیف می کنند، چه مقطع زمانی را پوشش می دهند و به عنوان مثال در برخی از این فیلم های آخرالزمانی از 10 تا 15 سال آینده، یا از قرن بعدی و یا حتی از یک هزاره پس از آن صحبت می شود، برخی از این پیش گویی ها برد کوتاهی داشته اند مثلا گفته اند در پایان سال، آخرالزمان اتفاق می افتد اما با وجود رخ ندادن حادثه به دلیل آنکه نگاهی دینی پشت آن بوده است، در میان مخاطبانشان چنین قلمداد می شود که مشیت خدا بر محقق شدن این امر نبوده است.
فیلم "ویژن" محصول سال 2009 کشور آلمان داستان قدیسه گمنام آلمانی به نام هیلدگارد است، داستان این فیلم در آخرین روز سال 999 میلادی است، سالی که فردای آن جهان وارد سال 1000 میلادی می شود.
در فیلم فوق کشیش ها در کلیسا مومنین و مردم را به توبه فرا می خوانند؛ چرا که معتقدند فردا جهانی نیست و صبحی وجود نخواهد داشت اما این میان وقتی همه عبادت کنندگان از فرط خستگی عبادت شب گذشته به خواب می روند، صبح روز بعد دختر بچه ای از میان جمع نخستین شخصی است که صبح را می بیند و بعد از او یک پسرچه، که این دختر بعدها همان قدیسه فیلم می شود.
در این میان نکته جالب در مورد شخصیت هیلدگارد آن است که او نخستین کسی است که بطلان پیشگویی هایی که در مورد روز بعد شده بود را حس می کند اما وقتی فردا می شود او یک لحظه به خود شک راه نداده و با ایمان تر می شود و تا سر حد یک قدیسه پیش می رود که در این امر می توان تفاوت نگاه دینی و اسطوره ای را مشاهده کرد.
این پژوهشگر سینما ادامه می دهد: با توجه به اینکه مسیحیت بارها آخرالزمان را پیش بینی کرده است و با وجود اینکه پیش گویی هایش محقق نشده است اما دست بردار نبوده و پیش گویی هایی جهت گیر و مداوم تنها حس انتظار محور بودن را بیشتر از قبل میان مخاطبین تقویت کرده است.
پایان پیام/
نظر شما