خبرگزاری شبستان، کتاب "النزاع و التخاصم فیما بین بنی امیه و بنی هاشم"، بطوری که از نامش پیداست در صدد روشن ساختن ریشه ضدیت و مخالفتبنی امیه با بنی هاشم است و تلاش میکند با مدارک و شواهد و قرائن تاریخی ثابت کند که بنی امیه اساسا دیانت اسلام را به خاطر عصبیت و خبث طینت نپذیرفتند.
آنها تا آنجا که توانستند به صورت علنی با پیامبر اسلام(ص)و دیناسلام مخالفت کردند و بعد از فتح مکه بود که ظاهرا مسلمان شدند و کینه و عداوتخود را در دل پنهان کردند تا هر وقت فرصتیبدست آوردند در مقام کارشکنی برآیند و نسبت به اسلام و پیامبر(ص) و خاندان آن حضرت نهایت دشمنی را روا دارند، که چنین نیز کردند.
مقریزی کتابش را با طرح این سوال آغاز میکند: بنی امیه با آنکه از ریشه و اصلرسول خدا(ص) نبودند چگونه دست تعدی بهطرف مقام خلافت دراز کردند و خود را جانشینرسول خدا(ص) دانستند درحالیکه بنیهاشم از هر جهت استحقاق تصدی آن را داشتند و بر آنها و بر سایرین مقدم بودند و از ریشه و اصل شجره طیبه رسول خدا(ص)و زنده و حاضر بودند و مردم هم به آنها علاقه داشتند؟ سپس مقریزی سعی میکند با توجه به ملاک های انتخاب خلیفه و تطبیق آنبا قدرتگیری بنی امیه پاسخ سوال خود را بیابد بنابر این مینویسد:
«مسلمانان موجبات شایستگی خلافت را اموری میدانستند که هیچیک در بنی امیهنبود؛ بعضی امامت و خلافت را مخصوص علیبن ابیطالب(ع)میدانستند و میگفتند کهموجبات آنکه قرابت نزدیک با رسول خدا و سابقه در اسلام و سفارش های مکرر پیامبر(ص) باشد در مورد علی بن ابیطالب(ع) صدق میکند اگر اینطور باشد پس بنی امیه چهمیگفتند و کدام یک از این موجبات در آنها بود؟
اگر خلافت به ارث یا از طریق مطلققرابت یعنی اتحاد اصل و ریشه به شخصی میرسد که به شهادت تمام مسلمین قرابت بنی امیه با رسول خدا(ص) به این صورت و کیفیت نبود و حتی از یک ریشه هم نبودند. اگر تنها سابقه در اسلامیت را مناط قرار بدهند نیز بنی امیه چنین افتخاری نداشتند.
در این راستا، حجت الاسلام والمسلمین «محمدهادی یوسفی غروی»، در گفت و گوی اختصاصی با خبرنگار شبستان، با اشاره به تاثیر خصومت تاریخی بنی امیه با بنی هاشم و اهتمام بنی امیه در اهانت و توهین به پیامبر(ص) و فرزندانش، اظهار کرد: این کینه و عداوت تاریخی در جامعه کنونی همچنان وجود دارد و ریشه جدل های قدیمی حفظ شده است به نحوی که امروز در قالب و روش های دیگری چون (فرقه ضاله وهابیت) نمود می یابد.
وی ادامه داد: اساسا برای اعراب بدوی و جاهل پذیرفتن این مسئله سخت بود که پیامبر(ص) از بنی هاشم بلند شده و فردی از قبیله بی هاشم به مقام نبوت برسد، از این رو زمانی هم که به دنبال جانشین پیامبر بودند همچنان کینه دیرینه خود را حفظ کردند.
این استاد حوزه افزود: این کینه در طول اعصار به شکل های مختلفی نمود یافت، به طوری که بعدها، با ظهور فرقه ضاله وهابیت و بنیان گذاری آن توسط شخصی به «احمد بن عبد الحلیم» معروف به «تیمیه حرانی دمشقی» ( 66-728ق) و بعد از او «محمد بن عبدالوهاب» که بعد از 500 سال در عربستان ظهور کرد و دارای پیروانی شد که منتسب به عبد الوهاب شدند و فرقه آنها به نام «وهابیت» معروف شد، ادامه یافت.
حجت الاسلام والمسلمین یوسفی غروی همچنین با اشاره به کتاب احمد بن حنبل با عنوان (مسند) اظهار کرد: در این کتاب احادیث زیادی از قول پیامبر(ص) نقل شده است از جمله حدیثی به پیامبر نسبت داده شده که هرگاه کسی بر شما مسلط شد باید از او فرمانبرداری کنید ولو اینکه برده زنگباری باشد.
وی در ادامه از گذرگاه حدیث فوق که به پیامبر(ص) نسبت داده شده به واقعه تاریخی اشاره کرد که در کتب کمتر به آن اشاره شده است و این جریان مربوط به دوره تاریخی حکومت عثمانی و زمان افول آنها می شود.
این پژوهشگر با اشاره به نفی احترام به بزرگان و صاحبان قبور میان وهابیون گفت: در زمان حکومت عثمانی قبور بزرگان و صلحا مورد احترام بوده و برایشان بارگاه ساخته می شد، در آن برهه وهابیت با توسل به این مسئله اعلام کردند سران عثمانی از این وضعیت جلوگیری نمی کنند بنابراین مشرک هستند و بهانه و مجوز جهت برانداختن عثمانی ها (با مبنای شرک بودن ساختن بنا بر قبور) صادر شد.
حجت الاسلام والمسلمین یوسفی غروی افزود: در آن زمان اراضی حجاز و مکه و مدینه در دست ترکان عثمانی بود، در نتیجه وقتی اعلام شد بنای بر قبور شرک است و سران عثمانی نیز به علت عدم برخورد و تبعیت از این رفتار شرک ورزیده و در نتیجه خلیفه عثمانی مشرک است، شورش علیه عثمانی ها آغاز شد و این امر پایه بی احترامی وهابیون بر قبور بود.
نویسنده کتاب «موسوعةالتاریخ الاسلامی» در ادامه با اشاره به عباس، عموی پیامبر(ص) گفت: وقتی بنی العباس روی کار آمد دستور داد به احترام او و نه دیگر مدفونان بقیع، گنبدی بسازند اما وقتی وهابیان قدرت را به دست گرفتن دستور بر تخریب همان گنبد دادند و این هتاکی را تا بدان جا ادامه دادند که می خواستند گنبد سبز پیامبر(ص) را نیز تخریب کنند اما چون مورد تهدید محمد علی پاشا، پادشاه مصر قرار گرفتند برای وجهه سیاسی از این کار خودداری کردند هرچند که بعدها هزار و یک دلیل دیگر نیز آوردند.
این استاد حوزه در پاسخ به پرسشی مبنی بر اینکه آیا احترام به قبور بهانه ای برای در دست گرفتن امور توسط وهابیان بود یا خبر، گفت: در واقع وهابیان تشنه سلطنت و در دست گرفتن قدرت بودند، دلیل این براندازی در مرحله اول کسب قدرت و بعد کینه و عداوت تاریخی بود.
گفتنی است حدود پانصد سال بعد از ابن تیمیه، آراء وی توسط فردی موسوم به محمد بن عبدالوهاب از انزوا و گمنامی بدر آمد و با ترویج آن به وسیله قدرت شمشیر، موجی نو از تفرقه و کشتار بین مسلمانان به راه افتاد. متأسفانه طرح مجدد افکار ابن تیمیه از سوی محمد بن عبدالوهاب در شرایط و اوضاع تاریخی بسیار نامناسبی صورت گرفت. چنان که گویی اساساً وضع این افکار، برای ایجاد شکاف و اختلاف میان مسلمین، آن هم در بدترین اوضاع و شرایط تاریخی بود! ترویج آراء ابن تیمیه از سوی محمد بن عبد الوهاب (که عنوان مکتب وهابیت را به خود گرفت) و سپس حمله وهابیان با پشتیبانی سیاسی ـ نظامی شیوخ برخی از قبایل «نجد» به مناطق مسلمان نشین حجاز و عراق و شام و یمن، در دهه‌های نخست قرن 13 هجری صورت پذیرفت، این در حالی بود که امت اسلامی از چهار سو مورد هجمه و حمله شدید استعمارگران مسیحی قرار داشتند.
انگلیسی ها، فرانسوی ها، روس های تزاری و آمریکائیها هر کدام به نوبه خود در قرن 19 میلادی گرگ صفتانه امت مظلوم و پریشان اسلامی را مورد حمله قرار داده بودند.
در چنین دوران سختی که مسلمانان نیاز حیاتی به همدلی و همکاری بر ضد دشمن مشترک داشتند، محمد بن عبد الوهاب مسلمانان را به جرم شفاعت خواهی از پاکان و زیارت قبور اولیاء خدا مشرک و بت‌پرست و واجب القتل خواند! و اعراب بادیه‌نشین را برانگیخت که مناطق سنی‌نشین و شیعه‌نشین حجاز و عراق و شام و یمن را به خاک و خون بکشند و اموال مسلمین را ـ به عنوان غنیمت جهاد با کفار ـ به غارت برند!
ادامه دارد...
پایان پیام/
نظر شما