خبرگزاری شبستان // ارومیه
بعد از ظهر روز یکشنبه هفتم تیرماه 1366 شهرستان سردشت با جمعیتی حدود 12 هزار نفر، توسط هواپیماهای رژیم بعث عراق مورد حمله بمب های شیمیایی و گاز خردل و تاول زا قرار گرفت.
در این روز میلیارد ها انسان در سراسر جهان شاهد جنایت وحشتناکی شدند که توسط قدرتمندان غربی و به دست رژیم بعثی عراق علیه زنان و کودکان و انسان های بی گناه به کار گرفته شد.
نیروی هوایی عراق در این روز با استفاده از بمب‌های شیمیایی چهار نقطه پر ازدحام شهر سردشت (از توابع استان آذربایجان غربی) را بمباران کردند. در این حمله 110 نفر از ساکنان غیرنظامی شهر کشته و 8 هزار نفر دیگر نیز در معرض گازهای سمی قرار گرفتند و مسموم شدند و همچنان هر ساله شاهد پر کشیدن تعدادی از این مصدومین به جمع کشته شدگان هستیم.
رژیم عراق که از پیروزی در جبهه‌های جنگ علیه ایران ناامید شده بود، تصور میکرد با حملات شیمیایی میتواند خواستههای خود را بر ملت ایران تحمیل نماید.
از اینرو در تاریخ 7 و 8 تیرماه 1366، هواپیماهای بمبافکن عراقی با بمب‌های شیمیایی به نقاط پر ازدحام و متراکم جمعیتی شهر سردشت حمله کردند و زن و کودک و خُرد و کلانِ مردم بیگناه آن شهر و اطراف آن را آماج گازهای کشنده و دهشتناک شیمیایی قرار دادند.
بمباران شیمیایی شهر مرزی سردشت فجیع‌ترین و وحشتناکترین تهاجم شیمیایی بود که آثار و پیآمدهای منفی زیادی به بار آورد.
جمهوری اسلامی ایران، این تهاجم را غیر انسانی اعلام کرد و شهر سردشت را نخستین شهر قربانی جنگ افزارهای شیمیایی در جهان بعد از بمباران هستهای هیروشیما نامید.
گازهای ارگانوفسفره (عوامل اعصاب، تاول‌زا و گاز خردل) در طول جنگ مکرراً توسط نیروهای رژیم بعثی مورد استفاده قرار گرفت.
پس از جنگ جهانی اول این نخستین باری بود که از سلاح‌های شیمیایی به صورت وسیع در جنگ استفاده می‌شود و این موضوع آشکارا مغایر با پروتکل 1925 ژنو بود.
گفتنی است: اولین بار عراق در تاریخ 23/10/1359 از گاز تهوّع آور در منطقه میمک استفاده کرد تابستان سال 1362 دوباره بمباران شیمیایی را در مقیاس وسیع آغاز نمود و از سال 1363به بعد ( عملیات بدر ) استفاده از این نوع سلاح‌ها را گسترش داد و شلمچه، خرمشهر، حلبچه، مریوان، گیلانغرب، اشنویه، فاو، سرپل ذهاب،آبادان و … توسط این سلاح مورد اصابت واقع شدند.
عراق بر استفاده از عوامل شیمیایی در جبهه‌های جنگ اکتفا نکرد و بارها در مناطق مسکونی، به‌ویژه در روستاها بمب‌های شیمیایی خود را فرود آورد. بر اساس گزارش‌های رسمی حملات شیمیایی عراق علیه ایران و برخی مناطق کردنشین عراق به بیش از سی بار می‌رسد که مهم‌ترین آنها عبارتند از:
- استفاده از گاز موستارد یا خردل در سردشت در هفتم تیر ماه سال 1366. این یکی از فجیع‌ترین و وحشیانه‌ترین حملات از نوع شیمیایی بود.
- بمباران شیمیایی بسیاری از روستاهای اطراف ایران در اسفند 1367
- بمباران شیمیایی ساکنان شهر شلمچه و روستاهای اطراف آن در اسفند 1367. این وحشیانه‌ترین مورد استفاده از عوامل شیمیایی بود. بمباران شیمیایی شلمچه وسیع‌ترین مورد استفاده از جنگ‌افزارهای شیمیایی از زمان جنگ جهانی اول تاکنون به‌شمار می‌آید که حداقل 5 هزار نفر از مردم کرد و مسلمان این شهر کشته و 7 هزار تن زخمی شدند و بالاخره بمباران شیمیایی روستاهای اطراف شهرهای سرپل ذهاب، گیلانغرب و اشنویه در خرداد ماه 1367.
این چهار مورد مهم‌ترین موارد استفاده از عوامل شیمیایی در طول جنگ تحمیلی علیه غیرنظامیان توسط عراق بود.اما در واقع شروع استفاده از بمب‌های شیمیایی توسط عراق در جنگ تحمیلی در اوایل جنگ تحمیلی در منطقه شلمچه بود که از این بمب‌ها به‌طور محدود استفاده شد و برای دومین بار در منطقه میمک تکرار شد.
عراقی‌ها از آغاز سال 1361 به‌طور پراکنده و علنی از عوامل شیمیایی کشنده استفاده کردند. در سال 1362، عراق به کاربرد جنگ‌افزارهای شیمیایی در پیرانشهر و حوالی پنجوین مبادرت ورزید. ایران حادثه پنجوین را جنایت جنگی نامید و مجروحین جنگ شیمیایی به بیمارستان‌های تهران اعزام شدند.
در فروردین سال 1365 (1986) سرانجام اعضای شورای امنیت سازمان ملل متحد در واکنش به جنایات جنگی آشکار صدام حسین، مصوبه‌ای را در محکومیت به کارگیری سلاح شیمیایی توسط او گذراندند که با وتوی آمریکا بی‌اثر شد.
استفاده گسترده رژیم بعثی عراق از سلاح های شیمیایی علیه مردم بی دفاع شهرها و رزمندگان اسلام در جبهه های حق علیه باطل یک استراتژی برای نجات رژیم متجاوز بعثی بود که در طراحی آن کشورهای غربی نیز نقش داشتند و آه و افسوس آنها بعد از حادثه هفتم تیر یک عوامفریبی بیش نبود.
استکبار جهانی مردمی را آماج بمب های شیمیایی قرار داد که حتی توان دفاع از خود را نداشتند و هیچ جرمی جز انسان بودن نداشتند.
به رغم ارتکاب این جنایت هولناک، مجامع جهانی هیچ اقدامی در جلوگیری از ادامه تجاوز به عمل نیاوردند، حتی آن رژیم خونخوار را هم ملامت نکردند و چون گذشته بیاعتنا از کنار این حادثه گذشتند چراکه مجامع جهانی به دلیل نفوذ پشتیبانان صدام حسین، قادر به انجام اقدام قابل توجهی نبودند.
در خصوص علت و آغاز جنگ علیه ایران می توان نوشت، پیروزی انقلاب اسلامی در ایران و حرکت آن بسوی توسعه موجب نگرانی جهان غرب شد آنها برای نابودی این نظام توطئه های مختلفی طراحی کردند اما هیچکدام نتیجه ای نداد.
زمانی که دشمنان از رویارویی مستقیم با انقلاب اسلامی عاجز شدند، جنگ را به ایران اسلامی تحمیل کردند، مناطق مسکونی، انسان های بی گناه شهرها را هدف گرفتند، مدارس و بیمارستان ها را ویران کردند و بلاخره در اوج وحشیگیری دست به استفاده از بمب های شیمیایی زدند که در تاریخ بشریت سابقه نداشته است.
رژیم بعثی عراق تصور می کرد با کمک اربابانش انقلاب اسلامی را نابود و ایران را فتح خواهد کرد ولی رشادت مردان این سرزمین آرزوهای دشمنان را نقش برآب کرد.
بر اساس این گزارش می توان گفت: آمریکایی‌ها اولین کسانی بودند که قبل از جنگ جهانی، سلاح‌های شیمیایی را علیه سرخپوستان به‌کار گرفتند. در جنگ جهانی اول در سال 1915 سلاح شیمیایی از سوی آلمان‌ها به‌کار گرفته شد و سپس دیگر کشورها استفاده از آن را در برنامه جنگی خود گنجاندند.
انگلیس پس از جنگ جهانی دوم، از ماده فیتوتوکسین علیه استقلال‌طلبان مالایا استفاده کرد. آمریکا در جنگ ویتنام، کامبوج و لائوس مواد شیمیایی و میکروبی را به‌کار برد. سال 1975 ویتنامی‌ها بمب‌های شیمیایی را در کامبوج علیه خمرهای سرخ به‌کار بردند.
سال 1979 ارتش شوروی سابق برای اشغال افغانستان از سلاح‌های شیمیایی بهره برد تا این‌که بالاخره از سال 1980 تا 1988 (60-1356) و در طول جنگ تحمیلی، رژیم صدام هر جا که در جنگ به بن‌بست خورد، از بمب‌های شیمیایی استفاده کرد.
پایان پیام/
نظر شما