زهرا فخر روحانی در گفتگو با خبرنگار قرآن و معارف خبرگزاری شبستان با گرامیداشت سالروز رحلت حضرت سکینه گفت: تاریخ ولادت ایشان سال 47 هجری قمری است و در سال ۱۱۷ هجری‌قمری نیز در مدینه از دنیا رفت.
وی بیان کرد: پدر حضرت سکینه، حسین بن علی فرزند فاطمه زهرا(س) و مادرش رباب است، ایشان برادری به نام عبدالله دارد که ایشان را به نام علی اصغر همان طفل شیرخواره‌ای می‌شناسیم که به شهادت رسید، در این خصوص امام زمان(عج) در زیارت ناحیه مقدسه بر عبدالله شیرخوار که مورد هدف تیر دشمن قرار گرفته سلام فرستاده و حرمله را لعن کره است.
این پژوهشگر و کارشناس دینی عنوان کرد: مورخان نام حضرت سَکینه(س) را نیز به نام أمینه به واسطه سکون و آرامشی که در ایشان بوده ذکر کرده‌اند.
فخر روحانی تصریح کرد: حضرت سکینه از چشمه زلال دانش و معارف اهل بیت(ع) جرعه‌های فراوانی نوشیده است و شخصیتی است که براساس نگارش نگارنده کتاب اسعاف الراغبین که در حاشیه کتاب نورالابصار،امام حسین(ع) در باره ایشان نوشته با همه وجود محو جمال ازلی است و ایام و اوقاتش غرق در عبادت و راز و نیاز با خدا سپری می شود.
وی خاطرنشان کرد:این تعرف از زبان امام حسین(ع) برای این بانوی بزرگ، عبارت برجسته‌ای است و نشان دهنده یقین حضرت و پرهیز از مشغولیت و دلبستگی‌های دنیاست؛ امام حسین(ع) همچنین در مورد ایشان فرمود:«من خانه ای را که سکینه و رباب در آن ساکنند، دوست دارم.
وی ادامه داد: حضرت سکینه گوهری مستور در صدف عفت و حیا بود و بانویی بزرگوار و با نجابت دارای مقام و منزلت ارزشمندی است.
این پژوهشگر و کارشناس دینی اظهار داشت:یکی از نویسندگان برجسته بانو بنت الشاطی است که می‌گوید بانو سکینه به حق به سبب اصل و نسب عالی و شرافت و منزلت والایش صاحب عزت بی پایان و آشکاری است، همچنین صاحب کتاب حبیب‌السیر در این رابطه می‌فرماید حضرت سکینه به دلیل جمال ظاهری و کمال باطنی و حسن خلق عقیله قریش نامیده می‌شد یعنی شبیه حضرت زینب کبری(س) بوده است.
وی گفت: حضرت سکینه(س)، شجاعت قابل تحسینی داشت و در برابر ظالمان سکوت نمی‌کرد و از هیاهوی تبلیغات واهمه‌ای نداشت این بانوی بزرگوار که بانویی بسیار فصیح و بلیغ بود و از بهترین شعرای زمان خویش به شمار می‌رفت.
فخر روحانی افزود: ایشان دارای مقام رفیعی در فصاحت و بلاغت بود و بزرگان شعرا و ادبای قریش نزد ایشان می‌آمدند و با او مباحثه می‌کردند و جلسات مباحثه ای در رابطه با مباحث بلاغی داشت و در ارتباط با اشعار شاعران برجسته عرب قضاوت می‌کرد و حتی گاه در ازای اشعار به آنها دستمرد می‌داد و گفته شده ایشان ملاقاتی نیز با فرزدق شاعر معروف و برخی از بزرگان دیگر داشته است.
وی تصریح کرد: حضرت سکینه(س) همراه همسرش در حادثه کربلا حضور داشت، همسرش عبدالله فرزند امام حسن مجتبی(ع) بود که در کربلا ابتدا به اسارت و سپس به شهادت رسید و حضرت سکینه(س) همراه با عموی بزرگوار خویش حضرت زینب کبری(س) رنج اسارت و این سفر را در قالب پوششی عفیف و مستور تحمل کرد.
کارشناس معارفی حرم حضرت معصومه (س) بیان کرد:خاطرات متعددی در سفر از کربلا از حضرت سکینه(س) در تاریخ وجود دارد که ایشان از سهل ابن سعد نقل شده است که وقتی در ورودی دروازه شام با حضرت سکینه(س) مواجه شد و خودش را به عنوان یکی از یاران پیامبر معرفی کرد حضرت سکینه(س) به ایشان گفت «ای سهل اگر برای تو ممکن است بگو تا این سرها را از اطراف ما دور کنند تا مردم به تماشای این سرها مشغول شده کمتر به حرم رسول خدا(ص) نگاه کنند.»؛ این نشان دهنده حساسیت او در رابطه با نگاه های نامحرم است.
وی عنوان کرد: ایشان بانویی شجاع بود که در برابر لعن بنی امیه سکوت نمی‌کرد، روزهای جمعه، خالد بن عبدالملک، بر بالای منبر می رفت و به بدگویی از علی علیه السلام می پرداخت چنین خبری به حضرت سکینه(س) رسید و همراه خدمتگزارانش نزد خالد می آمد و در مقابلش ایستاده و او را سبّ و لعن می کرد.
فخر روحانی خاطرنشان کرد:طبق نقل قول‌هایی که در تاریخ وجود دارد ایشان از نظر اخلاق جلیل القدرترین زنان است، نام این بانو را در زمره بانوان راوی حدیث هم مشاهده می‌کنیم و این نشان دهنده برخورداری ایشان از دانش بسیار زیاد است.
وی اظهار داشت: حضرت سکینه در مسیر حوادث کربلا خاطراتی را از خود برجای گذاشته است، از جمله وقتی اربعین خاندان اهل بیت برای عرض ارادت به آستان اهل بیت(ع) در زمین کربلا آمدند در زمان خداحافظی این اشعار از زبان حضرت سکینه نقل شده که ایشان فرمودند: ای خاک من بدنی را به تو سپردم که بدون کفن و بدون غسل است.
این استاد حوزه و پژوهشگر گفت: بلایای سنگین روز عاشورا را حضرت سکینه با دلی استوار و اراده‌ای محکم تحمل کرد و این توان برخواسته از باطن پاک و توجه ایشان به ذات احدیت است،مطمنا اگر امام حسین این بردباری ایشان را محک نزده بود ایشان را به همراه خودشان به این سفر نمی برد.
وی افزود:حضرت سکینه در پنجم ربیع الاول سال 117 قمری یا به نقلی پنجم ربیع الاول سال 126 قمری از دنیا رفت و آرامگاه ایشان باید در قبرستان بقیع باشد در واقع اگر هنگام انجام عمره در مکه از دنیا رفته باشد باید در مکه به خاک سپرده شده باشد، اما عده‌ای بر این باور هستند که آرامگاه او در مقبره باب الصغیر دمشق است که به همین عنوان معروف است، اما طبق مستندات تاریخی دلیلی برای این سفر بانو به دمشق وجود نداشته است.
فخر روحانی بیان کرد:برخی نیز نکته‌ای را نقل کرده‌اند در خصوص حضور امام سجاد(ع) بر بالین این بانو بعد از وفات که البته از لحاظ تاریخی نیز این مساله نمی‌تواند صحیح باشد، از این جهت که امام سجاد(ع) سال 95 و 96 هجری از دنیا رفت و رحلت حضرت سکینه سال 117 یا 126 است و سالها از شهادت ایشان گذشته است.
وی تصریح کرد: حضرت سکینه(س) در طول 70 سال عمر شریف، در دفاع از ولایت و اهل بیت(ع) ایستادگی کرد.
نظر شما