اتحاد و استقامت مسلمانان هجمه‌های دشمنان را علیه جهان اسلام خنثی خواهد کرد

به گزارش خبرنگار خبرگزاری شبستان از استان کرمانشاه؛ صفورادانایی فرد

مقصود از وحدت اسلامی همبستگی مسلمانان و اتحاد پیروان مذاهب گوناگون با وجود اختلافات مذهبی، در برابر دشمنان اسلام و بیگانگان است.

سیره حضرت علی (ع) بهترین الگو و اسوه برای برقراری اخوت و وحدت اسلامی است. ایشان برای حفظ وحدت مسلمانان نه تنها از حقوق خویش می گذشت، بلکه از همکاری با مخالفان خود نیز دریغ نمی کرد.

بزرگانی از هر دو مذهب شیعه و سنی در جهت پا گرفتن این وحدت کوشیده اند لذا با مراجعه به تاریخ نیز می توانیم شواهد فراوانی از همکاری و وحدت شیعه و سنی بیابیم. برای نمونه صاحب بن عباد شیعه، که در دوران عباسیان وزیر بود، قاضی عبد الجبار را که از بزرگان اهل سنت بود، به سمت قاضی القضاتی منصوب کرد.

در بین مسلمانان زمینه های وحدت بسیاری وجود دارد که با محور قرار دادن آنها می توان وحدت بین مسلمانان و قدرت یافتن آنها را شاهد بود؛ قرآن، رسول اکرم (ص)، حضرت علی (ع)، مسئله مهدویت، محبت اهل بیت (ع)، دفاع از مردم فلسطین، مقابله با دشمنی های اسرائیل و آمریکا، از زمینه های وحدت امت اسلامی هستند.

حجت الاسلام حامد آرمندامام جماعت مسجد حضرت ابوالفضل العباس(ع) سرپل ذهاب پیرامون وحدت اسلامی و هفته وحدت با خبرنگار خبرگزاری شبستان از استان کرمانشاه گفت و گو اختصاصی ترتیب داده که با هم می خوانیم.

منظور از اینکه هفته وحدت، تجلی برادری و انسجام اسلامی است چیست؟

 از ۱۲ ماه ربیع الاول تا ۱۷ ماه ربیع الاول به یاد رحمت للعالمین، حضرت محمد (ص) هفته وحدت نامگذاری شده است لذا برادران و خواهران شیعه و سنی در ایران اسلامی، زندگی مسالمت آمیز خود را بر محور عدالت و انسان دوستی تنظیم کرده اند و وحدتی جاودانه میان آنها وجود دارد، انسجامی که نه به معنای شیعه شدن سنی، یا سنی شدن شیعه، بلکه به معنای ایستادگی آنان در برابر دشمنان اسلام، بر مبنای برادری و اخوت اسلامی است.

وحدت و انسجام از مسائل مهم و مورد تأکید دین اسلام است که  در آیات قرآن و احادیث ائمه به آن سفارش شده و در مقابل تفرقه و اختلاف نهی شده است. بر همین اساس امام خمینی به این مسأله اساسی توجّه داشته اند و به وحدت ملّی در داخل کشور و بین عموم مردم و به انسجام اسلامی بین ملّتهای مسلمان سفارش نموده اند.  

راهکارهای وحدت آفرینی در جامعه چیست؟
 

توافق و تفاهم حول محورهای فکری و عقیدتی مشترک، می تواند زمینه ساز تحقق وحدت اسلامی باشد. برای نمونه، مقولة ایمان، خدا و پیامبر، قرآن و سنت، دوستی اهل بیت، قبلة واحد، حج، اجتهاد، جمع گرایی در عبادات، زبان واحد (عربی)، دشمن مشترک، و نظایر آن؛ مقولات اساسی و بنیادینی هستند که می تواند انگیزة مناسبی برای اتحاد مسلمانان فراهم آورند.

همچنین جهت دهی به شعائر اسلامی، همدلی، شناخت متقابل، گفتگوی مثبت، تسامح در کثرت گرایی، نقد به دور از توهین، پرهیز از شایعه پراکنی و نفاق و قهر و جدایی و ناسزاگویی به یکدیگر، گرایش به حق گرایی و دوری از بغض و عناد و غلو و زیاده روی، خروج از شعار به سمت واقعیت و اتحاد عملی، از دیگر عوامل تأثیرگذار بر اتحاد جوامع اسلامی و در نهایت، تشکیل تمدن نوین اسلامی خواهد بود.

می توان با شرکت در آیین های دینی و اعمال مشترک نظیر نماز جمعه و جماعت؛ و در سطح بین المللی شرکت در فریضة حج، موجبات وحدت اسلامی را فراهم آورد. زیرا در این اجتماعات حس برادری و همکاری افراد تقویت می شود و مسلمانان با وضعیت جهان نیز آشنا می شوند لذا ما نیز می دانیم که مسلمانان در اعمال اجتماعی چون تشکیل خانواده، ازدواج و طلاق، داد و ستد، مرگ و دفن، یگانه و واحد و دارای جهان بینی، فرهنگ و تمدن مشترک هستند. بنابراین، توجه به این عوامل وحدت آفرین در میان امت اسلامی، مهم ترین عامل شکل گیری تمدن نوین اسلامی است.

وحدت اسلامی به چه معنای است؟
 

مراد ما از وحدت اسلامی، یکی شدن عقاید و مذاهب اسلامی نیست. میدان برخورد مذاهب و عقاید اسلامی و عقاید کلامی و عقاید فقهی - هر فرقه‌ای عقاید خودش را دارد و خواهد داشت میدان علمی است؛ میدان بحث فقهی است؛ میدان بحث کلامی است و اختلاف عقاید فقهی و کلامی می‌تواند هیچ تأثیری در میدان واقعیت زندگی و در میدان سیاست نداشته باشد. مراد ما از وحدت دنیای اسلام، عدم تنازع است: «ولاتنازعوا فتفشلوا». تنازع نباشد، اختلاف نباشد.

اتحاد مسلمانان، به معنای انصراف مسلمین و فِرَق گوناگون از عقاید خاص کلامی و فقهی خودشان نیست؛ بلکه اتحاد مسلمان به دو معنای دیگر است که هر دوی آن باید تأمین بشود: اول این که فِرَق گوناگون اسلامی (فِرَق سنی و فِرَق شیعه)   که هر کدام فِرَق مختلف کلامی و فقهی دارند - حقیقتاً در مقابله با دشمنان اسلام، همدلی و همدستی و همکاری و همفکری کنند. دوم این که فِرَق گوناگون مسلمین سعی کنند خودشان را به یکدیگر نزدیک کنند و تفاهم ایجاد نمایند و مذاهب فقهی را باهم مقایسه و منطبق کنند. بسیاری از فتاوای فقها و علما هست که اگر مورد بحث فقهیِ عالمانه قرار بگیرد، ممکن است با مختصر تغییری، فتاوای دو مذهب به هم نزدیک شود

ثمرات وحدت اسلامی بر مبنای قرآن و حدیث چیست؟
 

خوشبختانه در آیات قرآن و روایات اسلامی اهمیت اتحاد و ارزش همکاری و یکپارچگی مسلمانان مورد توجه قرار گرفته و از تشتت و پراکندگی آنان سخت نکوهش شده است که به مواردی از آنها اشاره می کنیم.

الف)نصرت و پیروزی

انسان به صورت عادی و طبیعی خواهان نصرت و پیروزی است و برای پیروزی مبارزه می کند خواه این مبارزه مبارزه سیاسی باشد خواه اقتصادی و یا فرهنگی باشد اما آن چیزی که مهم است اصلی ترین عامل پیروزی برای حرکت هایی که به اجتماع مربوط می شود وحدت و همبستگی هرچه بیشتر و بالا بردن وسعت دایره افراد همراه است. خداوند متعال در آیه ۲۱۴ سوره بقره ثمره وحدت را نصرت و پیروزی اعلام کرده و می فرماید:آیا (شما مؤمنان) گمان کرده‌اید که داخل بهشت می‌شوید و حال آنکه هنوز حالات کسانی که پیش از شما درگذشته‌اند برای شما نیامده! آن ها را زیان‌های مالی و بدنی رسید، و متزلزل و مضطرب شدند تا جایی که فرستاده خدا و کسانی که با او ایمان آورده بودند می گفتند: نصرت و یاری خدا کی می‌ رسد؟ (گفتیم) آگاه باشید که حتما نصرت خدا نزدیک است.

ب) اقتدار و قدرت
 

اقتدار و قدرت یکی از ثمرات وحدت امّت اسلامی و همچنین می توان به عنوان اصلی ترین عامل آرامش معرفی کرد چرا که تا زمانی که اقتدار نباشد دارائی های یک ملت از مال دنیا گرفته تا عرض  و ناموس و آبرویشان توسط ابرقدرت ها به غارت می رود. بر اساس آیه ۶۵ سوره ص، اقتدار و قدرت یکی از ثمرات وحدت امّت اسلامی است.
 
اقتدار، در سایه‌ ی وحدت است. «الْواحِدُ الْقَهَّارُ» (در قرآن شش مورد کلمه‌ی قهار آمده که در کنار همه‌ی آنها کلمه‌ی واحد است)

ج) ج) محبّت و الفت بین مؤمنین

وحدت و الفت و محبّت، از نعمت‌های الهی است که خدا از آن یاد کرده و آن را بر مردم و پیامبر، منّت نهاده است. یکی از برکاتی که وحدت برای امت اسلامی دارد الفت و محبتی است که در سایه وحدت به وجود می آید و در پرتو آن جامعه به امنیت روانی می رسد قرآن کریم درباره الفت و دوستی بین مسلمین می فرماید: «وَ أَلَّفَ بَینَ قُلُوبِهِمْ  لَوْ أَنفَقْتَ مَا فیِ الْأَرْضِ جَمِیعًا مَّا أَلَّفْتَ بَینَ قُلُوبِهِمْ وَ لَکِنَّ اللَّهَ أَلَّفَ بَیْنَهُمْ  إِنَّهُ عَزِیزٌ حَکِیم». و میان دل‌های آنها الفت افکند، که اگر همه آنچه را در روی زمین است خرج می‌کردی نمی‌توانستی میان دل‌هایشان الفت افکنی و لکن خداوند میانشان الفت افکند، که همانا او مقتدر غالب و دارای حکمت است.

د) جلوگیری از جنگ و نزاع

قبایل عرب تا پیش از گرایش به اسلام، گرفتار دشمنی عمیق با یکدیگر بودند. أَلَّفَ بَیْنَ قُلُوبِهِمْ‌ ... ما أَلَّفْتَ بَیْنَ قُلُوبِهِم. امّا با ظهور و بروز اسلام و قرآن به رهبری پیامبر اکرم(ص) که اخلاق اسلامی را به سایر نقاط منطقه صادر می نمود و یا با تلاوت زیبا و خوش قرآن مردمان را مجذوب خویش می کرد، سبب اتّحاد و همدلی بین قلوب می گشت و باعث توقّف خونریزی های بیش از پنجاه ساله بین قبایل عرب گشت.

ه) افزایش شوکت مسلمین
اگر وحدت سپاهیان بگونه ای رخ بدهد که تعداد افراد آنان بقدری زیاد شود که تا نگاه دشمنان بدان بیافتد از آن بترسند، این وحدت موجب شوکت و جلال مسلمین خواهد بود و پنجاه درصد از پیروزی را قبل از شروع جنگ بحساب جبهه مسلمانان رقم خواهد زد. قران کریم اختلاف و تفرقه را عامل ضعف  مسلمانان و از بین رفتن عظمت و شوکت مسلمین دانسته و هشدار می دهد«وَ أَطِیعُواْ اللَّهَ وَ رَسُولَهُ وَ لَا تَنَزَعُواْ فَتَفْشَلُواْ وَ تَذْهَبَ رِیحُکُمْ  وَ اصْبِرُواْ  إِنَّ اللَّهَ مَعَ الصَّابِرِین».و از خدا و فرستاده او (در فرامین مولوی آنها) فرمان برید و با هم نزاع و ستیزه مکنید که سست و بیمناک می‌گردید و تسلط و حکومتتان از میان می‌رود، و نسیم پیروزی بر شما نمی‌وزد. و شکیبایی کنید، که همانا خدا با شکیبایان است.

و) رهایی از عذاب الهی

خداوند متعال خود واحد و احد است و در تمامی امورش وحدت و یکپارچگی را رعایت نموده است. از همین باب هست که جهان منظّم و هماهنگ در حال چرخش است. خداوند فلسفه بعثت انبیایش را وحدت و یکی کردن دل های تمامی مردم جهان قرار داده است. با این اوصاف کسانی که بدنبال ایجاد وحدت باشد مورد رحمت الهی خواهند گرفت و از عذاب الهی نجات خواهند یافت. زیرا که حضرت باری تعالی با ممانعین وحدت برخورد سخت و عذابی دردناک خواهد کرد.

هدف و ضرورت وحدت مسلمین چیست؟

اسلام به اصل وحدت و اتحاد از دیدگاه سیاسی - اجتماعی آن نگریسته و بر اهمیتش تأکید نموده است، لذا قرآن مؤمنان را برادران یکدیگر خوانده و فرموده است: (إِنَّمَا الْمؤْمِنُونَ إِخوَةٌ) که این پیوند اخوت و برادری در میان مسلمانان مدینه چنان مستحکم شد که تا مدتی پس از عقد اخوت، آنان از یکدیگر ارث می بردند تا اینکه با نزول آیۀ: (وَأُولُو الْأَرْحَامِ بعْضُهُمْ أَوْلَی ببَعْضٍ) این حکم نسخ شد.

امروزه، در شرایطی که دشمنان اسلام تمام تلاش خویش را برای مبارزه و مقابله با اسلام به کار بسته اند، وحدت اسلامی بسیار ضروری تر از گذشته به نظر می رسد و پرداختن به اختلافات و مسائل تفرقه انگیز نتیجه ای جز به هدر رفتن سرمایه ها و استفادۀ دشمن از این اختلافات، نخواهد داشت.