خبرگزاری شبستان _ جنوب کرمان،
مسجد همواره در ایران محل عبادت، وعظ اهل عرفان و تصوف و یا شور و مشورت بوده است به همین دلیل می توان در جای جای آثار نظم و نثر فارسی، تبلور مسجد را به خوبی دید، مسجد به لحاظ مکانی، تقدس و انجام مناسک دینی محلی برای دلدادگی و ارتباط مخلوق با خالق بی‌همتاست و دارای حرمتی مضاعف است، چنانکه اغیار از ورود به آن منع می شوند، یک جا شاعر به وجود انسان و مسجد به دید همانندی می نگرد و جای دیگر مسجد را جلوه گاه ارتباط عاشقانه با معبود و یا والاتر می بیند و به آن قسم یاد می کند، نمونه همانندی در دیدگاه مولانا است آنجا که مولانا مسجد و وجود انسان هر دو را شایسته تجلی زیبایی ها و فضائل الهی می بیند.
مانند آنجایی که سخن از برپایی مسجد الاقصی به میان می آورد و دل را گوهری گرانبها به مانند مسجد می داند که نیازمند مراقبت است، چنانکه در این خصوص دکتر زرین کوب می گوید؛ مولانا مسجد را رمزی از دل انسان می خواند که اندیشه بد و آنچه یار بد آن را تلقین می کند در حکم خروب آن است و یا آنجایی که از ساخت مسجد الاقصی توسط سلیمان نبی سخن به میان می آورد و بیان می دارد که لازمه پایداری هر کاری داشتن اخلاص توسط انجام دهنده آن کار است و چه بسیار کارهای بزرگی که به دلیل حرص و شهوت صورت گرفته و زود هنگام نیز به فراموشی سپرده شده است و یا با اخلاص انجام شده و سالیان متمادی ماندگار ماننده است وی برپایی بنای مسجد الاقصی توسط حضرت سلیمان را مثل می زند که چون با اخلاص ساخته شده است، هر روز بر رونق آن افزوده گشته است و یا کعبه که هر روز بر عزت آن افزوده می شود و دلیل آن نیز اخلاص حضرت ابراهیم در برپایی کعبه است.
همچنین در ادب فارسی مسجد جلوه گاهی برای برقراری رابطه ای عاشقانه و عارفانه بین انسان و معبود خود است چنانکه حافظ نیز در غزلی می گوید: همه جا خانه عشق است چه مسجد چه کنشت؛ و یا شاعری دیگر برای اثبات صدق گفتار خود به مسجد قسم یاد می کند آنچنان که فلکی شروانی در قصیده ای به ارزش و مقام مسجد الاقصی و کعبه قسم یاد می کند و می گوید :به ذات خالق بیچون، به جان سید مرسل/به قدر مسجداقصی، به جاه کعبه اعظم ... که من به خلوت و جلوت جز آنکه پیش تو گفتم / نه نیک گفتم و نه بد نه بیش گفتم و نه کم.
نظر شما