به گزارش خبرگزاری شبستان به نقل از روابط عمومی پژوهشگاه حوزه و دانشگاه، نشست علمی «رهیافت خداسو به سلامت معنوی» سه‌شنبه، ۱۲ دی در پژوهشگاه حوزه و دانشگاه برگزار شد.
متن سخنرانی حجت الاسلام محمدباقر سعیدی روشن، رئیس پژوهشگاه حوزه و انشگاه در زیر آمده است:
۱. حقیقت زندگی در عالم طبیعت و دنیا آمیختگی با تعب/ رنج. لَقَدْ خَلَقْنَا الْإِنْسَانَ فِی کَبَدٍ (بلد، ۴)
۲. انسان دو ساحت تن و جان دارد. تن انسان نیاز به آسایش دارد، و جان انسان نیازمند آرامش است.
۳.علم و عقل ممکن است زمینه آسایش نسبی انسان را فراهم کنند ولی روان انسان با تأمین نیازهای مادی به آرامش نمی رسد. پس راه چیست؟
۴. آرامش یک امر درونی و مربوط قلب انسان است که تنها در پرتو ایمان به مبدأ وجود حاصل می شود.
راه لذت از درون دان نه از برون ابلهی دان جستن قصر و حصون
آن یکی در کنج مسجد مست و شاد وآن دگر در باغ ترش و بی‌مراد
۵. بینش توحیدی و باور قلبی به آفریدگار حاضر که دمادم به تمام جهان به هم پیوسته بالذات فقیر هستی افاضه می کند و به سمت غایتی حکیمانه و عادلانه پیش می برد؛ سبب می شود که انسان در جهان آمیخته با ناملایمات خود را تنها و بی تکیه گاه نبیند.
«یُدَبِّرُ الْأَمْرَ مِنَ السَّمَاءِ إِلَی الْأَرْضِ ثُمَّ یَعْرُجُ إِلَیْهِ فِی یَوْمٍ کَانَ مِقْدَارُهُ أَلْفَ سَنَةٍ مِمَّا تَعُدُّونَ» (سجده، ۵)
اوست که امر عالم را (به نظام احسن و اکمل) از آسمان تا زمین تدبیر می‌کند سپس در روزی که مقدارش به حساب شما بندگان هزار سال است باز (حقایق و ارواح) به سوی او بالا می‌رود.
۵. انسان در پیوند با الله و تحت ولایت الهی، در شمول امن خداوند قرار می گیرد.
أَلَا إِنَّ أَوْلِیَاءَ اللَّهِ لَا خَوْفٌ عَلَیْهِمْ وَلَا هُمْ یَحْزَنُونَ (یونس، ۶۲) آگاه باشید که دوستان خدا هرگز هیچ ترسی (از حوادث آینده عالم) و هیچ حسرت و اندوهی (از وقایع گذشته جهان) در دل آنها نیست.
۶. سلامت معنوی بیش از هر چیز به بعد نفس انسان تعلق خاطر دارد. اگر باب ورود به سلامت معنوی از سرچشمه توحید اعتقادی به توحید عملی و کنش جریان یابد و انسان استعانت را از خدای متعالی بجوید، به خداوند متعال اتکال کند نه صرفا براسباب، کم کم نفس او به مرتبه صبر و تاب آوری می رسد. ممارست ایمانی برشکیبایی و مقاومت، به مرتبه «شکر» نایل می آید و همه چیز را زیبا می بیند. «اعْمَلُوا آلَ دَاوُودَ شُکْرًا ۚ وَقَلِیلٌ مِنْ عِبَادِیَ الشَّکُورُ» (سبأ، ۱۳) مداومت بر صبر و شکر انسان را به وضعیت روحی رضامندی، خرسندی وسکینه می رساند. در این صورت همه امور به ظاهر تلخ و دشوار زیست متعارف برای او مفهومی فراتر از تحلیل عادی دارد. «یا أیَّتُهَا النَّفْسُ الْمُطْمَئِنَّةُ * ارْجِعِی إلی رَبِّکِ راضِیَةً مَرْضِیَّةً» (فجر، ۲۷و ۲۸)
این مراتب تنها در سایه ولایت الهی و برای رهروان مدرسه توحید دست یافتنی است.
رقص و جولان بر سر میدان کنند رقص اندر خون خود مردان کنند
چون رهند از دست خود دستی زنند چون جهند از نقص خود رقصی کنند
نظر شما