خبرگزاری شبستان-استان فارس؛ مهدی رحمانیان| چیزی به اذان نمانده و همه خود را برای نماز آماده می کنند؛ حیاط مسجد هم مطابق معمول پر از بچه های قد و نیم قد است و خندههای کودکانه فضای حیاط را پر کرده است. گروهی از بچهها با چادرهای رنگیشان در کنار هم بازی میکنند و یکی از پسران نیز با دوچرخهاش به دور حیاط میچرخد.
وقت نماز که می شود برخی مادران با نگرانی بچه ها را زیر نظر دارند، نگران اینکه صدای بازی بچه ها مزاحم عبادت بزرگترها شود. ناگهان، صدای یکی از بزرگترها بلند میشود: «علی! اینجا بازی نکن! اینجا مسجده!»؛ سکوت به فضای شاد بچه ها حاکم میشود و آنها که به شیطنت و شادی خود عادت کرده بودند، به حالت قهری به گوشهای خزیده و با نگاههای نگران به زمین مینگرند.
این جمله میتواند آغازگر یک تجربه تلخ برای علی و دوستانش باشد، تجربهای که ممکن است آنها را از این فضای مقدس دور کند.
آیا ما بزرگترها فراموش کردهایم که کودکان، با شور و اشتیاق خود، مهمترین ارکان حیات اجتماعی و معنوی را در مساجد زنده نگه میدارند؟ آیا باید به جای استقبال از این شادی، به آنها تذکر بدهیم و اجازه دهیم که خاطرات تلخ و ناگوار را به عنوان یادگاری از مسجد به دوش بکشند؟
سعه صدر در تعامل با کودکان
ما بزرگترها بایدفضای مسجد را برای بچهها دلپذیرتر کنیم؛ یادگیری درکنار فضایی شاد میتواند نسل آینده را پرورش دهد.
حجتالاسلام حسینی، امام جماعت مسجد که برای دلجویی از بچه ها به سراغشان رفته با لبخند ملایمی به کودکان نگاه میکند و میگوید: «ما بزرگترها باید فضای مسجد را برای بچهها دلپذیرتر کنیم. شیطنت و بازیگوشی بخشی از هویت کودکان است؛ اگر ما سعه صدر داشته باشیم و به آنها محبت کنیم، نهتنها به نفع خودشان خواهد بود بلکه به نفع بزرگترها نیز خواهد بود.»
او که معتقد است یادگیری در کنار فضایی شاد میتواند نسل آینده را پرورش دهد، ادامه می دهد: «با صرفنظر از مزاحمتهای احتمالی کودکان، باید به یاد داشته باشیم که کنار آمدن با این وضعیت و تبدیل آن به یک فرصت آموزشی برای هر دو طرف، اتفاقی مبارک خواهد بود. شاید اگر ما بزرگترها کمی دقت کنیم، بیاحترامی و سوءتفاهمها برطرف شود.»
مهدی، یکی از اهالی محله که هر روز با خانوادهاش نماز را در مسجد محله میخواند، با ناراحتی میگوید: «گاهی وقتی بچهها در حال بازی هستند، بزرگترها نسبت به آنها عصبانی میشوند».
«به جای اینکه از خوشحالی آنها استقبال کنند، برخی حتی به آنها میگویند که مزاحم هستند.»
کودکان را از مسجد نرانیم
اگر بزرگترها با محبت و احترام با بچهها رفتار نکنند، این فضای شاد مسجد تبدیل به یک غم برای آنان میشود.
خانم علوی، یکی از مادران مسجدی نیز به تجربیات خود در خصوص رفتار کودکان در مسجد اشاره میکند: «من و چند نفر از مادران دیگر سعی میکنیم فرزندان خود را ترغیب کنیم تا از فضای مسجد استفاده کنند؛ اما به وضوح میبینیم اگر بزرگترها با محبت و احترام با بچهها رفتار نکنند، این فضای شاد تبدیل به یک غم برای آنان میشود.»
او ادامه می دهد: «ما باید به یکدیگر احترام بگذاریم و نهتنها از بچهها حمایت کنیم بلکه خودمان نیز با همدلی با هم ارتباط بیشتری برقرار کنیم.»
علوی تأکید میکند: «اگر ما بزرگ ترها بتوانیم با هم همکاری کنیم و فضایی مطلوب برای کودکان بسازیم، مطمئناً فرزندانمان به مسجد به عنوان یک مکان امن و با عشق نگاه خواهند کرد. باید فرهنگ پذیرش و محبت را در این فضا ترویج کنیم.»
تبدیل مسجد به محیطی امن و دلنشین
کودکان اگر در مسجد نتوانند احساس راحتی کنند، ممکن است بهتدریج نسبت به این مکان بیعلاقه شوند.
اما یک روانشناس کودک که بر اهمیت ایجاد محیطهای حمایتی برای رشد کودکان تاکید میکند، می گوید: «کودکان باید در فضایی شاد و امن پرورش بیابند. اگر نتوانند در مسجد احساس راحتی کنند، ممکن است به تدریج نسبت به این مکان بیعلاقه شوند.»
مریم زارعت ادامه می دهد: «باید از تجربیات مثبت برایشان فضایی دلنشین بسازیم تا با آرامش بیشتری با فرهنگ و آموزههای دینی آشنا شوند.» به اعتقاد این روانشناس کودک، «یادگیری در کنار شادی و تعامل با دیگران میتواند زمینهساز ایجاد ارتباط عمیقتری با دین و معنویت شود. نباید به هیچ وجه اجازه دهیم که تنشها موجب دوری کودکان از مساجد شوند.» مساجد باید به خانهای برای عشق، یادگیری و دوستی تبدیل شوند.
وقتی کودکان با شادابی و نشاط به سمت مسجد میآیند، ما بزرگترها باید از این انرژی استقبال کنیم و به یاد بیاوریم که آنان نهتنها آیندهسازان جامعه هستند، بلکه روح مساجد و محافل مذهبی را زنده نگه میدارند.
بیایید با سعه صدر و محبت، به فرزندانمان فرصت دهیم تا در کنار عبادت، خاطرات خوش و شادابی از این مکانهای مقدس بسازند. یادمان نرود مساجد میتوانند بهترین مکان برای رشد، یادگیری و دوستی باشد؛ جایی که کودکان با یادگاریهای زیبا از عشق و محبت، زندگی را دنبال میکنند.
نظر شما