به گزارش خبرگزاری شبستان از فارس، در دل طلوع فجر روز جمعه، آوای دعای ندبه در کوچه‌ها و خیابان‌های شهر طنین‌انداز می‌شود و در میان خیل عاشقان و منتظران، مردی با چهره‌ای متین و چشمانی پر از امید به جمع پیوسته است.
محسن روشنی‌نژاد، اهل تهران، که از جوانی تا امروز، بی‌وقفه در مراسم دعای ندبه شرکت کرده، داستانی از عشق و انتظار را برایمان روایت می‌کند. در حاشیه برگزاری دعای ندبه در شهرستان لامرد، با محسن آشنا شدم. او با لبخندی از ته دل به من روی آورد و همه‌چیز از آنجا آغاز شد.
پرسیدم "اهل لامرد نیستی، پس از کجا آمده‌ای؟" گفت: "از تهران!"
و او با کلماتش ما را به دنیایی دیگر می‌برد؛ دنیایی که در آن، انتظار فرج به معنای واقعی‌اش زنده است.
محسن، بیست و یک سال است که به عنوان یکی از اعضای هیأت رزمندگان اسلام، در تمامی مراسمات دعای ندبه حضور دارد. او از روزهای ابتدایی تشکیل این هیئت یاد می‌کند و می‌گوید: "از مهدیه تهران تا هرجای دیگری که بروم، با عشق این مسیر را می‌پیمایم. با امام زمان (عج) عهد بسته‌ام تا زنده‌ام در تمامی این مراسم‌ها حضور داشته باشم."
وقتی از او درباره تأمین هزینه‌های سفرهایش پرسیدم، توضیح داد: "شرکتی که در آن کار می‌کنم، برای ثواب و خیر اموات، هزینه‌های ایاب و ذهاب مرا تأمین می‌کند."
او با تواضع ادامه داد که سفرها را با اتوبوس یا قطار شروع می‌کند و برای بازگشت، بسته به فاصله، با پرواز برمی‌گردد.
محسن در پاسخ به این که آیا در این ۲۱ سال عنایتی از سوی امام عصر(عج) شامل حالش شده، با احتیاط و تأمل گفت: "درباره این موضوع نباید زیاد صحبت کرد، زیرا ممکن است از ما گرفته شود. اما به طور خلاصه، بزرگ‌ترین وظیفه شیعه‌ها در عصر غیبت، انتظار فرج و ظهور حضرت مهدی (عج) است."
او به ما یادآوری می‌کند که تحقق این انتظار، در عمل به دستورات قرآن و اهل بیت (علیهم‌السلام) است. در انتها، محسن با نگاهی پُر از محبت به نسل جوان توصیه می‌کند: "مسیر امام زمانی یکی از بهترین مسیرهاست؛ شهدا این مسیر را انتخاب کردند. برای فرج باید انگیزه داشت و باید در تمامی دعاهای ندبه شرکت کرد تا این دعا به اجابت برسد."
محسن روشنی‌نژاد نه تنها یک عاشق منتظر، بلکه مروج مفاهیم بلند انسانی، ایمان و عشق است.
او به ما یادآور می‌شود که حتی در روزهای سخت زندگی، می‌توان با ایمان و توسل به اهل بیت(ع) به لحظه‌های شیرین و امیدوارکننده‌ای دست یافت. امید او، نه فقط برای خودش، بلکه برای تمامی ماست. در این راه، همه ما می‌توانیم منتظر طلوعی دوباره باشیم.
نظر شما