خبرگزاری شبستان- استان گلستان، ربابه کابلی؛ پدر و مادر نقش مهمی در تربیت و سلامت جسمی و روحی فرزندان بر عهده دارند. تربیت صحیح فرزند از نکات مهمی است که در قرآن کریم و دین اسلام و اهل‌بیت (ع) تأکید فراوان به آن شده است.
خداوند متعال در آیات مختلف قرآن کریم به اهمیت و مراحل تربیت و رشد کودک اشاره کرده است و این کتاب الهی می‌تواند الگو و راهنمایی برای والدین باشد.
در خانواده‌ها پدر از مقام بالایی برخوردار است و مورداحترام همه است. پدر، علاوه بر عهده‌داری سرپرستی فرزندان و تأمین رزق‌وروزی آنان مسئولیت‌های تربیتی برای فرزندان را هم بر عهده دارد تا نسلی سالم و تربیت شده تحویل جامعه دهد.
به مناسبت ولادت امیرالمؤمنین امام علی (ع) و روز پدر در خصوص نقش پدر در تربیت فرزندان و حقوق متقابل پدر و فرزند بر اساس سیره اهل‌بیت (ع) و نامه ۳۱ امام علی (ع) در نهج‌البلاغه به فرزندش امام حسن مجتبی (ع)، گفتگویی با بهرام کریمی، مؤلف کتاب «تربیت فرزند در نهج‌البلاغه» ترتیب داده‌ایم که از نظر می‌گذرانیم؛
مؤلف کتاب «تربیت فرزند در نهج‌البلاغه» گفت: اولین قدم برای نقش پدر در تربیت فرزندان، انتخاب همسری مناسب به‌عنوان مادر است که انتقال‌دهنده صفات و خلق و خویی از طریق وراثت است.
وی افزود: پدر می‌تواند با انتخاب همسر مناسب که شایستگی و توانایی تربیت فرزندان را در آینده داشته باشد، قدم مؤثری برای فرزندان بردارد.
کریمی ادامه داد: بعد از انتخاب همسر، تأمین رزق حلال است، کسب رزق حلال توسط پدر انجام می‌شود.
وی اظهار داشت: در قدیم پدر در تأمین رزق‌وروزی اهل منزل نقش داشت؛ اما امروز نیز مادران با اشتغال در ارگان‌ها و نهادهای مختلف و شرکت‌ها مشغول به کار هستند و الان می‌توان گفت پدر و مادر در تأمین رزق‌وروزی منزل نقش دارند.
مؤلف کتاب «تربیت فرزند در نهج‌البلاغه» تأکید کرد: قدم اساسی برای تأمین رزق‌وروزی بر عهده پدر است، چون وظیفه معاش با او است و مسلماً در تأمین رزق حلال نقش بسزایی دارد و در سیره ائمه معصومین (ع) به این مسئله زیاد پرداخته شده است.
وی گفت: امام صادق (ع) در حدیثی می‌فرمایند؛ اگر درآمد و تأمین رزق‌وروزی فرزندان از راه مال حرام و شبهه‌ناک باشد چه‌بسا پدر باید پاسخگوی ۶ تا هفت نسل باشد.
کریمی با اشاره به سفارش‌های ناظم پدر به فرزندان در انتخاب دوستان، افزود: پدر باید به فرزندانش توصیه کند تا در انتخاب دوست دقت کنند، دوست بخیل، فاسد و ترسو نباشد که هر کدام آثار سوء و زیان باری بر خصوصیات اخلاقی فرزند دارد که می‌تواند آینده و مسیر زندگی فرزندان را دستخوش تغییرات کند.
وی گفت: مسئله دیگری که در روایات از امام باقر (ع) به آن اشاره شد، نقش تأمین و تهیه خانه وسیع در تربیت فرزند است، وقتی که پدر بتواند خانه وسیعی ایجاد کند، مسلماً چیدمان منزل در یک‌خانه وسیع می‌تواند بر آسایش و راحتی همسر و مادر در منزل شود.
مؤلف کتاب «تربیت فرزند در نهج‌البلاغه» افزود: مادری که با خیال راحت به کارهایش برسد، مسلماً سعه‌صدر بیشتری دارد و در تربیت فرزند حوصله می‌کند؛ ولی اگر خانه محقر و کوچک و در یک فضای بسته باشد، (که امروز متأسفانه خیلی از خانواده‌ها به دلیل شرایط مالی به این سمت رفته‌اند و از خانه‌های کوچک و کم وسعت و سراچه‌ای استفاده می‌کنند) طبیعتاً چیدمان خوبی در منزل ندارند و بچه نمی‌تواند بازی و شیطنت کند و فعالیت داشته باشد با تندی و خشم پدر و مادر مواجه می‌شود و مادر حوصله نمی‌کند و همین مسئله در تربیت فرزند اثر مستقیمی دارد.
وی تأکید کرد: اگر پدر جلوی فرزندان رعایت حرمت مادر را داشته باشد و به مادر احترام بگذارد و بی‌احترامی و کم‌توجهی نکند، در نگاه فرزندان مادر از ارزش و اعتبار بالایی برخوردار است.
کریمی گفت: به واسطه ارزش و اعتباری که پدر برای مادر قائل است، اگر مادر در منزل از فرزندان چیزی بخواهد طبیعتاً بچه‌ها حرف‌شنوی دارند و این باعث ثبات شخصیت و اخلاق اجتماعی در منزل خواهد شد و این نشانه تربیت توسط پدر برای مادر به فرزندان هم به‌عنوان نکات آموزشی منتقل می‌شود که فرزند در آینده با همسر خود چگونه برخورد کند.
وی در خصوص انگیزه نگارش کتاب «تربیت فرزند در نهج‌البلاغه»، افزود: در ابتدا این کار توسط یک سؤالی در ذهن ظهور و بروز پیدا کرد که آیا پدر و مادرهایی که می‌خواهند فرزند تربیت کنند خودشان تربیت‌یافته هستند یا خیر. وقتی با این سؤال در ذهن مواجه شدم به این سمت رفتم.
مؤلف کتاب «تربیت فرزند در نهج‌البلاغه» گفت: همه پدر و مادرها ذاتاً می‌خواهند که فرزندان صالحی داشته باشند؛ ولی متأسفانه بلد نیستند و گاهی مواقع از موضع قدرت خودمان بچه را تنبیه و توپ‌وتشر می‌زنیم، لذا باید یاد بگیریم با فرزندان چگونه برخورد کنیم.
وی افزود: بچه‌ای که قرار است به‌عنوان یک فرد متشخص وارد زندگی اجتماعی شود که داننده مباحث تربیتی باشد، باید در قالب تربیت فرزند با این مباحث آشنا شود.
کریمی با اشاره به نامه ۳۱ امام علی (ع) در نهج‌البلاغه به فرزندش امام حسن مجتبی (ع)، گفت: امام علی (ع) در این نامه با نگاه عاطفی موضوعات را به امام حسن مجتبی (ع) انتقال می‌دهد و اشاره بسیار لطیفی در این نامه دارند و می‌فرمایند؛ من آنچه به تو می‌گویم که همچون با زندگی گذشتگان زندگی کرده و آن را تجربه کرده‌ام و لذا اگر تو بخواهی اینها را تجربه کنی، می‌بینی که عمری ازت گذشته است.
وی اظهار داشت: وقتی پدری مثل امیرالمؤمنین (ع) آشنا به مباحث تربیتی باشد و بخواهد به فرزندش مباحث تربیتی را انتقال دهد مسلماً موفق است؛ ولی اگر فرزند بخواهد خودش تجربه کند، گذر زمان فرصت را از خودش می‌گیرد و چه‌بسا به سنین بالایی رسید برخی مباحث را همچنان در پی تجربه می‌خواهد یاد بگیرد.
مؤلف کتاب «تربیت فرزند در نهج‌البلاغه» تأکید کرد: باید با تبعیت از چراغ راه انبیا معصومین (ع) مسیر آینده خودمان را روشن کنیم و بتوانیم گام‌هایی را برداریم تا در چاه نیفتیم و راه سعادت را در پیش بگیریم.
نظر شما