خبرگزاری شبستان - مهدی رحمانیان| شب، سکوتش را بر کوچه‌های شهر گسترده است، اما در گوشه‌ای از این زمین خاکی، نوری جاودانه می‌درخشد. از پنجره‌های گنبدی‌شکل مسجد، صدای مناجات و ذکر خدا، دل‌های مشتاق را به آرامش دعوت می‌کند. محراب، زمزمه‌های شبانه اهل دل را در خود جای داده و مناره‌ها، گویی دست‌های بلندشده‌ای به سوی آسمان‌اند که بندگی را نجوا می‌کنند.
مسجد، تپنده‌ترین قلب یک جامعه است. جایی که انسان‌ها در آن به نماز می‌ایستند و در مدرسه‌اش تربیت می‌شوند، در محفل‌هایش عدالت می‌آموزند، در صفوفش برادری را تمرین می‌کنند و در سایه‌سارش به آرامش می‌رسند. از همان روزهای نخست که رسول خدا (ص) در مدینه نخستین مسجد را بنا نهاد، این مکان مقدس دانشگاهی برای تعلیم، پایگاهی برای تصمیم‌گیری‌های سرنوشت‌ساز و پناهگاهی برای نیازمندان و مظلومان شد.
اما در میان تمام صفحات تاریخ، نام امیرالمؤمنین علی (ع) بیش از هر فرد دیگری با مسجد گره خورده است. او که در خانه خدا دیده به جهان گشود، تمام لحظه‌های زندگی‌اش را در سایه این مکان مقدس گذراند؛ در مسجد به عبادت پرداخت، در آنجا به قضاوت نشست، در مسجد عدالت را برقرار کرد، در همین مکان، هدایت مردم را بر عهده گرفت و سرانجام، در محراب آن به شهادت رسید.
مسجد، مهد پرورش او بود و آخرین منزلگاه زمینی‌اش. گویی از آغاز تا پایان، خانه‌اش همین‌جا بود؛ جایی که تاریخ در آن به یادگار ماند و محرابش هنوز بوی حضور او را می‌دهد.
امروز، وقتی از مسجد سخن می‌گوییم، سخن از هویتی است که می‌تواند جامعه را دگرگون کند. اگر مسجد در جایگاه واقعی‌اش قرار گیرد، می‌تواند همانند دوران علی (ع)، محور عدالت، تربیت و رشد معنوی جامعه باشد. مسجد، هنوز هم می‌تواند خانه‌ای برای هدایت باشد، اگر ما نیز همچون علی (ع) آن را خانه خود بدانیم.
نگاهی به سیره امیرالمؤمنین علی (ع) نشان می‌دهد که این مسجد در لحظه‌لحظه زندگی مولای متقیان حضور داشته است.
مسجد؛ محور زندگی علوی
نگاهی به سیره امیرالمؤمنین علی (ع) نشان می‌دهد که این مسجد در لحظه‌لحظه زندگی مولای متقیان حضور داشته است؛ از ولادت تا شهادت. مسجد، خانه‌ای برای تربیت، بستری برای عدالت، سنگری برای مبارزه، و دانشگاهی برای تعلیم و تربیت بوده است.
ولادت در مسجد
امیرالمؤمنین (ع)، تنها کسی است که در خانه خدا، در کعبه متولد شد. این اتفاق بی‌نظیر نشان از جایگاه ویژه‌ای دارد که خداوند برای ایشان در نظر گرفته بود. ولادت در خانه خدا، خود گویای این حقیقت است که علی (ع) از همان ابتدا با عبادت، معنویت و مسجد پیوندی عمیق داشته است.
پرورش در مسجد
پس از رحلت عبدالمطلب، پیامبر (ص) سرپرستی علی (ع) را بر عهده گرفت و ایشان در دامن وحی پرورش یافت. مسجدالنبی، مکتب تربیتی آن حضرت بود که در کنار پیامبر، اصول اخلاقی، عدالت و معنویت را فرا گرفت.
ازدواج علی (ع) و حضرت زهرا (س) یکی از مهم‌ترین و مبارک‌ترین ازدواج‌های تاریخ اسلام است که در مسجد انجام شد. این پیوند، الگویی برای تمام مسلمانان شد که در ساده‌زیستی، ایمان و معنویت تجلی یافت.
ازدواج در مسجد
ازدواج علی (ع) و حضرت زهرا (س) یکی از مهم‌ترین و مبارک‌ترین ازدواج‌های تاریخ اسلام است که در مسجد انجام شد. این پیوند، الگویی برای تمام مسلمانان شد که در ساده‌زیستی، ایمان و معنویت تجلی یافت.
قضاوت در مسجد
در دوران حکومت خلفا و همچنین در دوران خلافت خویش، علی (ع) در مسجد به قضاوت می‌پرداخت. ایشان نماد عدالت و حق‌مداری بود و قضاوت‌هایش، نمونه‌ای از دادگری اسلامی بود که در دل مسجد، به‌عنوان خانه عدالت الهی اجرا می‌شد.
زندگی در جوار مسجد
امیرالمؤمنین (ع) همواره زندگی خود را در کنار مسجد قرار داد. خانه او نزدیک مسجدالنبی بود و این نزدیکی، پیوند ناگسستنی ایشان را با این مکان مقدس نشان می‌داد.
حکومت در مسجد
حکومت علوی، حکومتی الهی و مردمی بود که در دل مسجد کوفه پایه‌ریزی شد. در این مسجد، علی (ع) خطبه می‌خواند، دستورهای حکومتی صادر می‌کرد و با مردم به مشورت می‌نشست.
حکومت علوی، حکومتی الهی و مردمی بود که در دل مسجد کوفه پایه‌ریزی شد. در این مسجد، علی (ع) خطبه می‌خواند، دستورهای حکومتی صادر می‌کرد و با مردم به مشورت می‌نشست. مسجد، قلب تپنده حکومت اسلامی او بود.
امیرالمؤمنین (ع) با حضور در مسجد، خطبه می‌خواند و مردم را به سوی حق و عدالت هدایت می‌کرد. خطبه‌های نهج‌البلاغه، نمونه‌هایی از این سخنان هدایتگر هستند که در مسجد بیان شدند و امروز چراغ راه مسلمانان‌اند.
علی (ع) نه‌تنها خود اهل عبادت و تهجد بود، بلکه همواره مردم را نیز به مسجد و نماز دعوت می‌کرد. نمازش در مسجد کوفه، الگویی از خشوع و بندگی خالصانه بود.
شهادت در مسجد
مسجد کوفه، شاهد غم‌انگیزترین حادثه تاریخ اسلام شد؛ در سحرگاه نوزدهم رمضان، علی (ع) در حالی که در محراب عبادت بود، به دست شقی‌ترین افراد، ضربت خورد. شهادت او در مسجد، گواه دیگری بر این بود که زندگی و مرگ او در مسیر عبودیت و در خانه خدا رقم خورد.
مسجد در زندگی امیرالمؤمنین (ع) محل تربیت، سیاست، قضاوت، جهاد، مدیریت و هدایت جامعه اسلامی بود. امروز نیز، اگر مساجد جایگاه واقعی خود را در جامعه بیابند، می‌توانند محور وحدت، عدالت و تعالی جامعه باشند، همان‌گونه که در دوران علوی بودند.
نگاهی به زندگی امیرالمؤمنین (ع) نشان می‌دهد که مسجد، یک نهاد محوری در تمدن اسلامی است. این مکان مقدس، می‌تواند بستری برای حل مشکلات اجتماعی، فرهنگی و سیاسی باشد؛ به‌شرط آنکه کارکردهای اصلی خود را باز یابد و مسلمانان، همانند امام خویش، مسجد را مرکز زندگی خود قرار دهند.
نظر شما