به گزارش خبرگزاری شبستان روزنامه "ملیت" چاپ ترکیه، در مقاله ای با عنوان " فرصتی که ایران در اختیار اردوغان قرار داده" با یادآوری دیدار سه مقام عالی ایران و ترکیه در طول دو هفته گذشته نوشت: تا اواسط سال گذشته روابط ترکیه با ایران خوب بود. سپس غرب در دعوای خود با ایران، ترکیه را مجبور کرد یکی را انتخاب کند. ترکیه، غرب را و یا به عبارت دیگر ایالات متحده آمریکا را انتخاب کرد. این انتخاب ترکیه با اجازه دادن به استقرار رادار سپر موشکی آمریکا در منطقه آناتولی شرقی که با مخالفت شدید ایران مواجه شده بود، رقم خورد.
"متین منیر" نویسنده این مقاله در ادامه تصریح کرد: هر چند که آنکارا تکذیب می‌کند ولی همه کشورها از جمله ایران به خوبی می‌داند که این پایگاه مشابه پایگاه اسرائیل در صحرای نقب است و اطلاعات جمع آوری شده در اختیار تل‌آویو قرار خواهد گرفت. این موضوع اولین میخی بود که به تابوت سیاست به صفر رساندن مشکلات- یکی از اصول سیاست خارجی ترکیه- با ایران زده شد.
وی ضمن انتقاد از پیروی دولت اردوغان از برخی تحریم های یکجانبه آمریکا و اتحادیه اروپا علیه ایران، تاکید کرد: ترکیه تا اندازه‌ای از تصمیم گرفته شده از سوی اتحادیه اروپا در مورد خریداری نکردن نفت از ایران پیروی کرد؛ با وجود اظهارات اردوغان و داوود اوغلو بار دیگر نشان داده شد که غرب همچنان جایگاه اصلی ترکیه است.
ملیت در ادامه هدف ایران از دیدارها و گفت وگوهای دیپلماتیک با ترکیه را جلب حمایت آنکارا برای پایان جنگ در سوریه عنوان کرد و افزود: هدف از تماس‌های مقامات عالی رتبه ایرانی در ترکیه کسب همکاری ترکیه برای خاتمه بخشیدن به درگیری در سوریه است. ایران می‌خواهد مخالفین سوری که ترکیه پایگاه و تسلیحات در اختیار آنها قرار داده را با اسد دور یک میز جمع کند. به عبارت دیگر با شخصیتی که در جناح اسد قرار دارد و کمتر بحث برانگیز باشد.
این روزنامه با بیان اینکه با نظارت ایران و ترکیه می توان به راه حلی برای پایان دادن به بحران سوریه رسید که منافع هر دو کشور را حفظ کند، نوشت: بعد از اینکه اردوغان از باکو به ترکیه بازگشت، نشان داد که به همکاری با ایران نگاه مثبتی دارد و گفت ممکن است کشورهای مصر، روسیه و به شکل غیر مستقیم عربستان هم در دیالوگ بین ایران و ترکیه شرکت کنند. اگر این 5 کشور بخواهند، ممکن است جنگ در سوریه خاتمه پیدا کند. ایران و روسیه روی اسد و ترکیه، مصر و عربستان هم روی مخالفان تاثیر زیادی دارند.
نویسنده این مقاله در پایان مقاله خود این سوالات را مطرح کرد که اردوغان تا چه اندازه می‌تواند به شکل مستقل عمل کند؟ آیا آمریکا و عربستان، که قلعه آمریکا در خاورمیانه محسوب می‌شوند به این گشایش اجازه خواهند داد؟ آیا خاتمه یافتن درگیری به شکلی که تا اندازه‌ای هر دو طرف را راضی کند، برای آنها حایز اهمیت است یا اینکه به جای دولت علوی اسد یک دولت اهل تسنن به قدرت برسد؟ به شکلی که سوریه برای اسرائیل و آمریکا خطری در بر نداشته باشد و ایران و روسیه قدرتمند ترین هم پیمان خود در خاورمیانه را از دست بدهند؟ این موارد به مرور زمان مشخص خواهند شد.
نظر شما