به گزارش خبرگزاری شبستان، معنى «حسین منی و أنا من حسین» چیست؟ این حدیث در منابع روایى شیعه و سنى به تواتر از «یعلى ابن مرة» یکى از اصحاب پیامبرصلى الله علیه وآله نقل شده است. او مىگوید: «روزى با پیامبرصلى الله علیه وآله به یک میهمانى دعوت شده بودیم؛ در حالى که در کوچه مىرفتیم، حسینعلیه السلام را در حال بازى دیدیم. پیامبرصلى الله علیه وآله از همراهانش جلوتر رفت و دستانش را گشود تا او را بگیرد؛ اما حسینعلیه السلام فرار کرد و این طرف و آن طرف مىرفت و پیامبرصلى الله علیه وآله به او مىخندید، تا این که او را گرفت؛ پس یکى از دستانش را زیر چانه و دیگرى را پشت سرش قرار داد و او را مىبوسید و مىگفت: «حسین از من است و من از حسینم؛ کسى که حسین را دوست بدارد، خداوند او را دوست دارد...».[1]
درباره این حدیث مىتوان گفت: بى شک حسینعلیه السلام فرزند پیغمبرصلى الله علیه وآله و از نسل آن حضرت است، و او شاخهاى از درخت نبوت به شمار مىآید. اما منظور آن حضرت که فرمود: «من از حسینم» چیست؟
برخى مىگویند: پیامبرصلى الله علیه وآله پس از مبعوث شدن به رسالت، حیات او به رسالت و بقاى آن و حیات رسالت نیز به حیات او وابسته شد و چون حسینعلیه السلام براى زنده ماندن رسالت محمدى بسیار کوشید حتى عزیزترین کسانش را در این راه قربانى کرد، رسالت از او جانى دوباره گرفت و استمرار یافت ؛ از این رو پس از جریان کربلا ثابت شد؛ «الاسلام محمدیُ الحدوث حسینیُ البقاء»؛ اسلام توسط پیغمبرصلى الله علیه وآله به وجود آمد و توسط حسین علیه السلام باقى ماند.[2]
بنابراین پیامبرصلى الله علیه وآله در این حدیث، مسأله دقیقترى، بالاتر از رابطه نسبى را بیان کرده است؛ حسین از اوست؛ زیرا روح او را دربر دارد و آنچه حسینعلیه السلام براى حفظش از تمام هستى خود مایه گذاشت، چیزى جز حیات و حقیقت رسالت یعنى اسلام ناب محمدىصلى الله علیه وآله نبود.[3]
علامه سید جعفر مرتضى عاملى در «الصحیح من السیرة» مىگوید: شاید مراد این باشد که، امیر مؤمنان علىعلیه السلام از شجره نبىصلى الله علیه وآله است، و باقى مردم از درختى دیگر، اما شجره نبى، اصلش ثابت و شاخههاى آن در آسمانهاست، و او از طینت رسول خداصلى الله علیه وآله و گوشت او از گوشت پیغمبرصلى الله علیه وآله و خونش از خون اوست، و راه و عقیده و ادب و اخلاص و صفاى او از پیامبرصلى الله علیه وآله است، چنانچه تربیت کننده علىعلیه السلام و آموزنده علم و فرهنگ و ادب به اوست. علىعلیه السلام نیز از پیامبرصلى الله علیه وآله است؛ زیرا وجود حقیقى پیامبرصلى الله علیه وآله، وجود دین و فکر و عقیده و راه و روش اوست. علىعلیه السلام کسى است که دین پیامبرصلى الله علیه وآله را با زنده کردن ریشهها و فضائل و آداب و علوم آن برانگیخت.[4]
حسینعلیه السلام نیز در استمرار حیات اسلام و رسالت حضرت محمدصلى الله علیه وآله به مانند پدرش علىعلیه السلام است؛ پس پیامبر اکرمصلى الله علیه وآله مىتواند بگوید: «حسین از من است و من از حسینم».
--------------------------------------------------------------------------------
[1].سنن ابن ماجه، ج1،ص 51، ح:144؛ سنن ترمذی، ج5،ص324، ح:3864؛ مسند احمد بن حنبل،ج4،ص172، دارصاد؛ و...کامل الزیارات،ص117؛جامع احادیث الشیعة،ج21،ص417.« متن سنن ابن ماجه قزوینی:حدثنا یعقوب بن حمید بن کاسب . ثنا یحیى بن سلیم ، عن عبد الله ابن عثمان بن خثیم ، عن سعید بن أبی راشد ، أن یعلى بن مرة حدثهم أنهم خرجوا مع النبی صلى الله علیه وسلم إلى طعام دعوا له . فإذا حسین یلعب فی السکة . قال : فتقدم النبی صلى الله علیه وسلم أمام القوم ، وبسط یدیه . فجعل الغلام یفر ههنا وههنا . ویضاحکه النبی صلى الله علیه وسلم حتى أخذه . فجعل إحدى یدیه تحت ذقنه ، والأخرى فی فأس رأسه فقبله . وقال " حسین منى ، وأنا من حسین . أحب الله من أحب حسینا . حسین سبط من الأسباط " . حدثنا علی بن محمد . ثنا وکیع ، عن سفیان مثله . فی الزوائد : إسناده حسن . رجاله ثقات ».
[2] . سید محمد رضا جلالى، الامام الحسین(ع) سماته و سیرته، نشر دارالمعروف، قم.
[3] . شیخ باقر قریشى، حیاة الامام الحسین(ع)، ص 94، نشر الادب، نجف الشرف، 1394 (ه ق).
[4] . سید جعفر مرتضى عاملى، الصحیح من السیرة، ج 6، ص 176، نشر دارالهادى، بیروت، 1415 (ه ق).
پایان پیام/
نظر شما