حجت الاسلام سلیمان پورابراهیم، مسئول دبیرخانه کانون های فرهنگی و هنری مساجد گیلان در گفتگو با خبرنگار شبستان با اشاره به تسلیت شهادت امام سجاد(ع) اظهارکرد: امام سجاد(ع) در شرایطى عهده دار امامت شد که سنگین ترین غم ها و جراحت هاى روحى و عاطفى بر قلبش وارد شده بود و ایشان مى بایست در چنین شرایطى، وظیفه بزرگ امامت و رهبرى را ایفا کند.
وی، فقدان صادق ترین و مخلص ترین نیروهاى مدافع و عناصر حمایتگر، مواجه با حکومتى که با اقدام به ریختن خون فرزندان پیامبر(ص) نشان داده که از انجام زشت ترین و خشونت بارترین کارها باکى ندارد و عدم امکان کم ترین اعتماد به مدعیان هوادارى از حریم امامت و کسانى که خویش را طرفدار اهل بیت(ع) و دشمن دستگاه جبارى اموى معرفى کرده را سه مشکل اساسی دوران امامت امام سجاد(ع) دانست و افزود: امام سجاد(ع) در سخنرانی های خود بعد از واقعه عاشورا، ارتباط با ولایت را ارزش آفرین معرفی کرده و تصریح کردند که اگر ارتباط با ولایت قطع شود هیچ ارزشی برای صاحب ارزشی باقی نمی ماند.
حجت الاسلام پورابراهیم، ارزش و عظمت عملکرد امام سجاد(ع) و حضرت زینب(ع) را با عظمت واقعه کربلا برابر دانست و افزود: واقعه کربلا اگر با تبلیغ و روشنگری امام سجاد(ع) در قالب سخنرانی ها و ادعیه مختلف ترویج نمی شد، تاریخ ساز و جاودانه نمی شد.
وی به مکارم اخلاقی در سیره امام سجاد(ع) اشاره کرد و اظهار داشت: امام سجاد(ع) مظهر کامل تمام مکارم اخلاقی است؛ آن حضرت(ع) همانگونه که در عبادت و بندگی خداوند اهتمامی بسیار داشت به گونه ای که در میان معصومان(ع) به فضیلت زین العابدین و سجاد شناخته شده، در سیره اجتماعی اش چنان بود که به بزرگواری اخلاقی معروف شده است.
مسئول دبیرخانه کانون های فرهنگی و هنری مساجد گیلان با بیان اینکه اخلاق، نماد عقل و دین است، تصریح کرد: امام زین العابدین، همانگونه که تجسم اخلاق و مکارم بود، زبان گویای مکارم اخلاقی نیز بود و آنچه را که خود در کمال دارا بود، دیگران را نیز بدان دعوت می کرد.
وی در ادامه به عبادت و بندگی آن حضرت اشاره کرد و بیان داشت: امام سجاد(ع) در 34 سال امامت و خلافتش اکثر روزها، روزه و شب ها به قیام و نماز مشغول بود که بنا به روایت خصال صدوق هر شب هزار رکعت نماز می خواند و چون به نماز می ایستاد رنگش تغییر می کرد و آنقدر سجده های طولی می نمود که به این لقب نامیده شد.
حجت الاسلام پور ابراهیم تصریح کرد: ابوحمزه ثمالی می گوید، آن حضرت مشغول نماز بود عبا از شانه مبارکش افتاد توجهی نفرمود چون فارغ شد، گفتم چه شده که عبای خود را مرتب نفرمودید، فرمود: هر کس در ساحت قدس ربوبی بایستد تملکی بر نفس خود ندارد و من بنده ای هستم در پیشگاه با عظمت آفریننده عالم، چگونه بر خود نلرزم.
پایان پیام/
نظر شما