به گزارش خبرگزاری شبستان، کارگروه منتقدان سینمای همایش دور از سایه، با حضور علی علایی، شاپور عظیمی، سعید قطبی زاده، مازیار فکری ارشاد، عزیزالله حاجی مشهدی، سعید الهی، رضا کاظمی، مریم پوریامین، محمدرضا باباگلی و امیرحسین فرض اللهی در جزیره ابوموسی برپا شد.
در این برنامه منتقدان سینما در زمینه ارائه مفاهیم و چارچوب های نظری مفهوم سینمای تجربی به بحث و تبادل نظر پرداختند.
سعید قطبی زاده با بیان اینکه بدعت در سینمای تجربی اهمیت زیادی دارد، اظهار داشت: منبع سینما هرچه باشد، دارای ظرفیت های زیادی است. باید به زبان جدیدی در سینما رسید و بازآفرینی نوینی از آن داشت. البته مدل های زیادی از تجریه گرایی وجود دارد که در سینمای ایران این موضوع تجربه نشده است.
وی ادامه داد: در سینمای ایران و حتی در جهان، تجربه گرایی در ابتدا پس زده می شود، چون مردم به برخی موارد عادت کرده اند و اگر نهاد دولتی پشتوانه سینمای تجربی نباشد، اتفاقی نمی افتد. مخاطب فیلم های تجربی هم بیش از آنکه مردم باشند، خود سینما و سینماگران هستند و رفته رفته این نوع سینما در جامعه بسط پیدا می کند.
قطبی زاده با بیان اینکه مشکل سینمای تجربی در کم دانایی است، گفت: عده ای از جهل دیگران استفاده می کنند و از مدل های تکراری بهره می برند؛ خلاقه بودن فیلم به معنای تجربی بودن آن نیست. خلاقیت شرط لازم است اما کافی نیست.
شاپور عظیمی با یادآوری اینکه وظیفه هنر آشنایی زدایی است، تصریح کرد: سینمای تجربی باید مخاطب داشته باشد و سینما بدون مخاطب معنا ندارد. یکی از دلایل نداشتن مخاطب در سینمای تجربی اینست که کارگردان دغدغه آن را ندارد و به مسائل دیگری توجه می کند.
وی ادامه داد: نوگرایی به معنای کار عجیب و غریبی نیست و فیلم تجربی می تواند فیلم عادی باشد و در 24 سینما نمایش داشته باشد. فیلم تجربی فیلمی است که مخاطب را بیان می کند اما به آن باج نمی دهد، ولی محصول در نهایت باید با مخاطب ارتباط برقرار کند. اگر فیلمساز در جامعه ما نگاه مثبتی داشته باشد، این به نوعی نوگرایی است چون بیشترین افراد به سوی سیاه نمایی رفتند.
مازیار فکری ارشاد نیز در این نشست گفت: امکانی که در ما در حوزه دیجیتال داریم را در گذشته نداشتیم، لذا می توان خوانش های متفاوتی داشت تا به رشد سینمای تجربی کمک کند.
وی ادامه داد: فیلم تجربی، فیلمی نیست که در تمام ساختار آن تجربه گرایی را شاهد باشیم. سینمای تجربی می تواند فقط در برخی از ساختارها تجربی باشند. در سینمای پست مدرن خالق اثر باید فرصت خوانش شخصی را به مخاطب بدهد.
محمدرضا باباگلی هم اظهار داشت: میان سینمای آوانگارد و سینمای تجربی تفاوت زیادی وجود دارد. فیلم تجربی یک تمرین هنری برای برجسته کردن ابعاد هنری است. امروز از فرم، معنا زاییده می شود و فرم برای فرم و هنر برای هنر معنایی ندارد. وجود تکنولوژی کمک می کند تا تجربه با صراحت بیشتری اتفاق بیفتد و فیلمساز تجربی هم می تواند از هنرهای دیگر وام بگیرد و مخاطب را به تفکر وا دارد.
عزیز الله حاجی مشهدی هم در این زمینه ابراز عقیده کرد: تجربه گرایی منجر به تغییر ذائقه مخاطب در درازمدت می شود. بازگشت سرمایه در سینمای تجربی به صورت شخصی و خصوصی اتفاق نمی افتد و باید از آن حمایت شود. حرکت خلاقانه همیشه بر مبنای عزم و آگاهی جدی سینماگر است. ضمن اینکه استفاده از سخت افزارها و نرم افزارها هم تسهیل کننده کار فیلمساز است.
رضا کاظمی ضمن تاکید بر وابستگی مستقیم سینما به سرمایه اظهار داشت: تجربه گرایی در فضای کشور ما که نیاز به تصویب قانونی دارد، بی معنا است! چون شیوه ها و شگردهای روایی تازه باید در سینمای تجربی وجود داشته باشد. سینمای تجربی جایی شکل می گیرد که گسستی از قواعد معمول و مسلط بعمل آید.
پایان پیام/
مریم پوریامین نیز با اشاره به اینکه سینما فقط تبلیغات و اکران نیست، تصریح کرد: سینمای تجربه گرا به دنبال گیشه نیست و باید برای مخاطب خاص خود به نمایش درآید.
در پایان این جلسه، نقاط مشترک صحبت های مطرح شده جمع بندی شد. در بخشی از این موارد آورده شد: در سینمای تجربی مواردی مانند جنبش سینمای ارزان، پرهیز از کاربرد الگوهای سینمای جریان اصلی (تجاری)، نوآوری و بدعت در روایت، فرم و محتوا، توجه به مخاطب، اهمیت نقش کلیدی کارگردان به عنوان صاحب اثر، تجربه گرایی، پیوند خلاق با هنر و ادبیات و دغدغه مندی مضمونی، از مواردی است که در سینمای تجربی وجود دارد.
پایان پیام/
نظر شما