به گزارش خبرگزاری شبستان، در نخستین برنامه از هفته سوم نشست شب ستاره ها که مروری بر آثار برگزیده ششمین جشنواره بین المللی فیلم مستند ایران (سینما حقیقت) است، جلسه نقد و بررسی فیلم مستند «صندلی شماره 257» به کارگردانی محسن خانجهانی با حضور این کارگردان، حسین معززی نیا (نویسنده و منتقد سینما)، حسین سلطان محمدی (مجری و کارشناس) و جمعی ازعلاقمندان سینمای مستند، در سالن سینماحقیقت مرکز گسترش سینمای مستند و تجربی برگزار شد.
به گزارش روابط عمومی مرکز گسترش سینمای مستند و تجربی، حسین سلطان محمدی در ابتدای صحبت هایش اشاره ای کوتاه به این فیلم مستند کرد و گفت: مستند «صندلی شماره 257» درباره انتخابات مجلس شورای اسلامی است که روایتی داستان گونه دارد. همچنین این مستند بحث روانشناسانه و جامعه شناسانه خوبی هم دارد. پرداختن به باورهای نادرست و سنتی مردم و انتظار آنها از نماینده ای که برای مجلس شورای اسلامی انتخابش می کنند هم از نکات قابل توجه در این فیلم است.
محسن خان جهانی کارگردان این اثر نیز درباره شکل گیری ایده فیلم و چگونگی روند تولید آن اظهار داشت: صادقانه می گویم هدفم از ساخت این فیلم کسب درآمد بود. متاسفانه سال گذشته به لحاظ فیلمسازی برای ما سال خوبی نبود و همان موقع این فکر به ذهنم رسید که درباره انتخابات که سوژه داغ آن روزها هم بود فیلم بسازم.
وی ادامه داد: وقتی این ایده در ذهنم شکل گرفت به این نتیجه رسیدم باید جایی را انتخاب کنم که خودم هم به آن منطقه آشنایی داشته باشم تا بهتر بتوانم به همه جوانب آن به درستی بپردازم. به همین دلیل ماهنشان را انتخاب کردم. آنجا منطقه مادری من هست، البته آن موقع نمی دانستم نماینده ای که از آنجا انتخاب می شود 28 سال نماینده مجلس بوده است.
این کارگردان تصریح کرد: ما در طول شش روزی که فیلمبرداری داشتیم، هر روز با یک کاندید بودیم، تنها کسی هم که همکاری اش را با ما قطع کرد، مهندس عبدالهی بود. البته بعد از اینکه ایشان رای آوردند، برخورد خیلی خوبی با ما داشتند. خود کاندیداها هم این فیلم را دیدند و از آن استقبال هم کردند. ناگفته نماند در این مستند همه چیز واقعی بود و ما هیچ صحنه بازسازی نداشتیم.
در ادامه نقد و بررسی این مستند «حسین معززی نیا» منتقد این جلسه هم به بیان توضیحاتی پرداخت و گفت: من در مجموع این فیلم را خیلی دوست داشتم و به نظرم تجربه جالبی است. این فیلم فارغ از ساختارش از نظر اطلاعاتی که به مخاطب می دهد قابل تحسین است.
این منتقد ادامه داد: نام «صندلی شماره 257» نام مناسبی برای این اثر است، اما حتی می توان اسم این فیلم را سیاست به سبک ایرانی یا زندگی این روزهای ما در سیاست هم گذاشت. البته ابهامی که در نام این فیلم وجود داشت برای خود من جالب بود. اگر قرار باشد این فیلم را در رده مستندهای سیاسی قرار دهیم، در میان فیلم هایی که من در این حوزه دیدم، این فیلم می تواند اثر به یادماندنی شود و امیدوارم بیشتر از اینها دیده شود.
معززی نیا همچنین اظهار داشت: سماجت و پیگیری فیلمساز برای گرفتن لحظه های ویژه، یکی از نکات قابل توجه و جذاب این اثر است که تا آخر هم ادامه پیدا می کند. البته اگر بخواهیم نگاهی سختگیرانه به این فیلم داشته باشیم باید بگویم که از دقیقه 20 به بعد، یک مقدار یک دستی و تمرکز تماتیک فیلم از بین می رود. مخاطب تا قبل از آن، با دیدگاه مشخص تری به لحاظ تم روبروست و بعد این دیدگاه یک مقدار کمرنگ می شود و از کوبندگی ابتدایی آن کم می کند.
کارگردان مستند «صندلی شماره 257» هم تصریح کرد: من معمولا سراغ سوژه هایی می روم که تا به حال کسی سراغ آنها نرفته و ناب است؛ البته دوست دارم نوآوری و جنجال هم چاشنی فیلم هایم کنم. در این فیلم هم موضوعاتی بود که من می توانستم به آنها بپردازم، اما اگر این اتفاق می افتاد کلیت فیلم و آنچه که مد نظر من بود دیده نمی شد.
وی خاطر نشان کرد: این فیلم به نظر خودم کاملا اجتماعی است و دیدگاهی هم که در این مستند داشتم، هیچ وقت سیاسی نبوده است؛ اما در تقسیم بندی هایی که برای حضور این فیلم در جشنواره سینماحقیقت شد، در رده فیلم های سیاسی قرار گرفت.
خان جهانی درباره ایده و تفکری که در سرتاسر فیلم و حتی برای طراحی پوستر آن داشته نیز گفت: من برای همه دقایق فیلم فکر کردم و دوست داشتم هدفمند جلو بروم، حتی برای طرح و عکس بروشور و پوستر فیلم هم یک روز که مجلس خالی بود به آنجا رفتم تا عکاسی کنم. البته خود مهندس عبداللهی هم دراین زمینه به ما کمک کردند.
معززی نیا هم در ادامه صحبت هایش گفت: اگر شرایطی فراهم شود که این فیلم به تحلیل نزدیک تر شود و امکان ضبط مجدد و تهیه راش های دیگری که بتواند کار را تکمیل کند باشد، قطعا به کامل ترین شکلش در این نوع مستندسازی می رسد. اما باید شرایط، محدودیت ها و حساسیت هایی هم که در زمینه ساخت فیلم مستند وجود دارد را درنظر گرفت.
وی افزود: موضع فیلم که شمایل نگارانه به قضیه نگاه می کند و به جای اینکه روی افراد زوم کند، موقعیت را به ما نشان می دهد باعث متفاوت بودن آن می شود. تماشای آدم ها فارغ از ماجرای انتخابات و کاندیدها برای من جذاب تر بود، چون پرداختن به این موضوع به نظرم خودش یک دستاورد برای فیلم است.
در انتهای این نشست، جلسه پرسش و پاسخ حضــــار با کارگردان مستند «صندلی شماره257» و کارشناس و منتقد برنامه برگزار شد و علاقه مندان نظراتشان را درباره این اثر بیان کردند. در پایان نیز هدیه‌ای به رسم یاد بود از طرف مرکز گسترش سینمای مستند و تجربی به کارگردان و منتقدان حاضر در این نشست اهدا شد.
پایان پیام/
نظر شما