خبرگزاری شبستان: بهار از راه می رسد. بوی زندگی در کوچه پس کوچه های شهرهای مان می پیچد و طبیعت آواز نو شدن سر می دهد. خانه ها بی تاب دست هایی هستند که قرن هاست رنگ کهنگی از در و دیوارشان می زدایند. اینجا سرزمین مردمانی است که بهار طبیعت را بهانه ای برای بهار دل ها قرار می دهند. خانه ها را می تکانند تا زنگار کهنگی از دل بزدایند و سال نو را با آوای "یا مقلب القوب" آغاز کنند.
ایران سرزمین علم و ادب و عرفان است، وصله ای از جهان اسلام که هر گوشه از رسوم خود را به آیینی مقدس آویخته است. مساجد را آذین می بندند برای پیشوازی از نوروز که خانه های خدا خانه دل این مردم است در هر روزی از سال و در هر بخشی از این سرزمین.
در واقع غبار روبی از مساجد در جشنواره کهن نوروزی، نمادی از پیوند شعائر اسلامی است با رسوم ایرانی که این روزها در جای جای کشورمان به چشم می خورد. دست پیرزنی که قاب یاعلی را برای غبارروبی در داخل شبستان به دست گرفته، سبزه های بسیاری را در آرزوی کامروایی جوانان گره زده است و اکنون تعدادی از آنها در محوطه بیرونی مشغول جارو زدن حیاط مسجد هستند.
جنب و جوش در حیاط بیشتر است. محوطه بزرگتر از آن است که یک نفر از عهده تمیز کردنش بربیاید. صلات ظهر است و آفتاب نیمروزی نور می بارد بر سرایی که چند روزیست پاتوق بچه های محله شده. یکی از دیوار بالا رفته تا آیه بسم الله را در پس زمینه کاشی های لاجوردی جلا دهد و دیگری موزایک های کف حیاط را با وسواس خاصی طی می کشد.
دخترکی در گوشه صحن نشسته و همه اتفاقات را زیر نظر دارد. پیرمردی را می بیند که مهرها را برداشته و خاک کف جامهری را داخل کیسه می ریزد. حالا فرش ها انتظار همنوایی "یاعلی" را می کشند تا یک به یک سرجای شان پهن شوند. ذکر علی به مدد می آید و شبستان با نقوش اصیل ایرانی یکدست فرش می شود.
اینجا خانه خداست، مسجدی از میان مساجد بی شمار این سرزمین که در آستانه سال نو، به همت اهالی محله رخت نو برتن می کند. چنین صحنه هایی در تمامی مساجد کشورمان دیده می شود که چطور حرکت خودشوش مردمی، همراه با خانه تکانی منازل و دل ها به مساجد به عنوان اصیل ترین نماد جامعه اسلامی، راه یافته و این سنت حسنه را از پس قرن ها حفظ کرده است. به این سان مساجد کشورمان در آستان بهار جامه نو برتن می کنند تا نمازگزاران با غبار روبی خانه خدا در واقع خانه دل خود را زنگار بزدایند.
بهار نزدیک است و پیکی از جانب مشرق فرامی رسد. آفتاب به نیمه رسیده و موذن از بهاری خبر می دهد که یک هزار و چهارصد سال است. هر ظهر و شام و صبح با نوای تکبیر از راه می رسد. بهار در بهار می آمیزد و صفوف نمازگزاران تشکیل می شود. یکی با صدای بلند می گوید: ادامه غبارروبی بعد از اقامه نماز...
پایان پیام/
نظر شما