به گزارش خبرنگار شبستان، سعید بیابانکی، شاعر نام آشنای کشورمان عصر دیروز در غرفه انتشارات سوره مهر در بیست و ششمین نمایشگاه کتاب تهران، پیرامون وضعیت شعر و قالب های شعری سخن گفت.
وی در ابتدای این نشست ضمن گرامیداشت یاد "امیرحسین فردی" گفت: بسیار متاسف شدم که مرحوم فردی نتوانست نمایشگاه امسال را ببیند، من در طول سه سالی که در مرکز آفرینش های ادبی با مرحوم فردی بودم هرگز احساس رئیس و مرئوسی نکردم چراکه او همیشه مثل یک پدر رفتار کرد و در اینجا لازم می دانم که در نمایشگاه بیست و ششم یادش را گرامی دارم.
بیابانکی ادامه داد: جالب است که ماه اردیبهشت به سرنوشت شعر کشور گره خورده است، بسیاری از شاعران بزرگ ما در این ماه متولد شده اند، روز بزرگداشت سعدی و خیام در این ماه قرار دارد و دوم اردیبهشت ماه سال روز تولد مرحوم قیصر امین پور است.
این شاعر در ادامه در پاسخ به پرسشی مبنی بر اینکه آیا می توان مدعی شد "نامه های کوفی" به نوعی نوستالوژی مذهبی است؟ اظهار داشت: این کتاب که سال قبل به نمایشگاه آمد در واقع به نوعی چکیده دو دهه شاعری من بود، یعنی ظرف بیست سال که در حوزه شعر فعالیت کردم چکیده و نگرش من به مذهب، مرگ و عشق در این کتاب جمع شد و می توانم بگویم این اثر عصاره فکر و ذوق من بود.
این شاعر افزود: احساس من به حوزه شعر و شاعری شاید خواستگاه اش به اقلیمی برگردد که در آن بودم، من متولد شهر اصفهان هستم که در این شهر افراد و بزرگان زیادی متولد شدند از جمله علامه فیض الاسلام که مترجم نهج البلاغه بود و هنرمندی مانند اصغر فرهادی که تک ستاره اسکارآور ایران بود.
وی در ادامه با اشاره به علت گرایش اش به اشعار آیینی اظهار کرد: شاید یکی از دلایل به این موضوع برگردد که وقتی نوجوان بودم خودم تعزیه می خواندم و در هنر تعزیه موارد متعددی را آموختم، بنابراین تعزیه این دغدغه را در من ایجاد کرد که نگاهی متفاوت تر به دین داشته باشم و همین امر نیز سبب شد تا نگاهم به عاشورا در اشعارم نوعی نگاه نغزلی و حماسی باشد که این روحیه حماسی را از فردوسی و حافظ آموخته و هردو را با هم تلفیق می کنم.
بیابانکی ادامه داد: در واقع آنچه که از تعزیه یاد گرفتم باعث شد که بعدها که وارد شعر آیینی شدم و به ویژه در کتاب "نامه های کوفی" نگاه تزویرمدارانه به مذهب را نقد کنم.
این شاعر در ادامه با اشاره به به قالب های شعری گفت: من هرگز درگیر قالب نبودم به آن معنا که روی یک قالب تعصب خاص داشته باشم بنابراین تمام قالب های شعر فارسی را آزموده ام و معتقدم هر قالب یک ظرفیت است و اگر کسی روی یک قالب کار کند بسیاری از ظرفیت های زبان را از دست می دهد.
وی با گریز به اشعار مرحوم قیصر امین پور خاطر نشان کرد: امین پور در زمره شاعرانی بود که از کلاسیک ترین تا مدرن ترین قالب ها را کار کرده بود و نشان داده بود که توانایی شاعر وقتی آَشکار می شود که در قالب های مختلف خود را آزمایش کند، و اینکه شاهدیم در سال های اخیر اقبال به قالب های کلاسیک زیاد شده است به آن دلیل است که شاید قالب های مانند سپید و نیمایی از دست شاعران حرفه ای خارج و به دست تعدادی شاعر آماتور افتاده است و همین امر باعث شده تا آثاری نه چندان قوی را ببینیم.
بیابانکی در ادامه در راربطه با علت این مسئله که به چه علت به ویژه در چند سال اخیر به قالب چهارپاره توجه نشان داده است، گفت: من دیدم که چهارپاره ظرفیتی دارد که تاکنون مغفول مانده است، به هرحال چهارپاره از ملک الشعرای بهار ترویج شد و شاید عمرش به صدسال نرسیده باشد اما اینکه مردم قالب چهارپاره را کمتر می خوانند شاید به این علت باشد که بیشتر این قالب در ترانه رایج است.
وی ادامه داد: من به سمت چهارپاره رفتم چون تلفیقی از چند قالب است ،چهارپاره تغزل را از غزل،ضربه را از دوبیتی و روایت را از مثنوی گرفته است.
شاعر نامه های کوفی با گریز به تفاوت های شعر و ترانه گفت: به نظرم تفاوت عمده میان این دو در زبان استف، به هرحال ترانه سهل الوصل است و شعری که ب رای ترانه انتخاب می شود باید قابلیت تلفی با موسیقی را داشته باشد،البته بسیاری تصور می کنند که ترانه عرصه سهل الوصول گرفتن زبان است در حالی که ترانه در دهه های قبل با آن چیزی که الان دارد ارائه می شود کاملا تفاوت دارد،یعنی کسی که ترانه می گوید باید توانایی کلام گذاشتن روی ملودی خالی را داشته باشد.
پایان پیام/
نظر شما