عطری که بهشتیان را معطر می کند چیست؟

به گزارش خبرگزاری شبستان آیت الله جوادی آملی در بیان ارزش و قداست روزه در نزد خدا گفت: از امام صادق سلام‏الله‌علیه نقل شده است که فرمود: «أوحی الله تبارک وتعالی إلی موسی علیه‏السلام: ما یمنعک من مناجاتى؟ قال: یا ربّ أُجلّک عن المناجات لِخَلوُف فم الصائم فأوحی الله عزّ وجلّ إلیه یا موسی لَخَلوُفُ فم الصائم أطْیب عندى من ریح المسک» روضة المتقین، ج 3، ص 229.
خداوند به حضرت موسی وحی فرستاد، که چرا با من مناجات نمی‏کنی؟ عرض کرد: خدایا روزه‏دارم و در حال روزه، دهان خیلی معطر نیست. خداوند فرمود: ای موسی! بوی دهان روزه‏دار پیش من از مشک خوشبوتر است.
انسان مگر نمی‏خواهد در آن عالم مُطیّب و معطّر باشد، آنجا که دیگر سخن از آهو و نافه آهو نیست که عطری داشته باشد. آنجا روزه است که انسان را معطّر می‏کند. باطن روزه به صورت عطر ظهور می‏کند، آن هم در سطح بدن و اما مافوق آن را خدای سبحان می‏داند که چیست.
روایتی لطیف از مرحوم کلینی درمورد ارزش انسان
روایت لطیفی را مرحوم کلینی از امام هفتم سلام‏الله‌علیه نقل فرموده، که مرحوم محقق داماد، در شرح آن بیان شیرینی دارد.
حدیث این است که حضرت فرمود: «إنّ أبدانکم لیس لها ثمن إلاّ الجنّة، فلا تبیعوها بغیرها» کافی، ج 1، ص 19، ح 12 بدن شما به اندازه بهشت می‏ارزد؛ آن را به غیر بهشت نفروشید. که ضرر خواهید کرد.
مرحوم محقق داماد می‏فرماید: این روایت ناظر به آن است که روحتان فوق بهشت است. روح را باید به «جنّة اللّقاء» بدهید. روحتان بایستی به ﴿عند ملیکٍ مقتدر﴾ برسد و بهترین راه برای عنداللهی شدن روزه گرفتن است(تعلیقه میرداماد بر اصول کافی، ص 38).
باطن روزه به صورت لقای خدا ظهور می‏کند و برای انسان، همتی بالاتر از لقای حق فرض ندارد. چون انسان موجودی ابدی است که هرگز از بین نمی‏رود، بلکه در نهایت از عالَمی به عالَم دیگر منتقل می‏شود. اگر باطن روزه نصیب او شد، پیوسته در محضر حق است؛ بدون اینکه از حضور دایمی رنج ببرد. یکنواختی در بهشت رنج‏آور نیست، اصولا ً در آنجا رنجی وجود ندارد؛ خواه بهشت ظاهری که ﴿جنّات تجری من تحتها الأنهار﴾ باشد یا بهشت معنوی. انسان بدون اینکه رنج و خستگی و تشنگی و گرسنگی را بچشد، لذت سیری را احساس می‏کند؛ وضعیت بهشت مانند دنیا نیست.

پایان پیام/