گروه قرآن و معارف خبرگزاری شبستان، امروز هفتم ذی الحجه مصادف است با سالروز واقعه تلخ دستگیری حضرت موسی بن جعفر علیهما السلام و تبعید حضرت از مدینه به زندان بصره.
امام موسی بن جعفر علیه‌السلام هفتمین امام شیعیان، در ایام امامتش با حکومت‌های منصور دوانیقی، مهدی عباسی و هارون الرشید که همگی از سلسله بنی‌عباس بودند معاصر بود و از تمامی آنان سختی‌ها، رنج‌ها و بی‌مهری‌های فراوانی متحمل شد و چندین بار از سوی آنان به بغداد فراخوانده و در حبس آنان قرار گرفت و تنها در دوره هارون الرشید به مدت چهار سال زندانی بود.
هارون در آخرین ماه‌های سال 179 قمری، جهت استحکام خلافت عباسیان و اخذ بیعت و زمینه‌سازی لازم برای ولیعهدی فرزندانش، عازم مراسم حج گردید و به علما، سادات، اعیان و اشراف سراسر عالم اسلام نامه‌هایی نوشت و آنان را برای حضور در مکه معظمه و بیعت با ولیعهدی فرزندانش فراخواند.
او پیش از ورود به مکه معظمه وارد مدینه منوره گردید و چند مدتی را در آن اقامت نمود و برای دستگیری امام موسی بن جعفر علیه‌السلام، اندیشه کرد و با دولتمردان وقت از جمله یحیی بن خالد برمکی مشورت نمود و سرانجام به دستگیری‌اش تصمیم گرفت. زیرا آن حضرت را مزاحم خواسته‌ها و أمیال شیطانی خویش می‌دانست و به هر طریقی می‌خواست وی را از سر راه خود بردارد.
بدین جهت روزی که امام موسی‌کاظم علیه‌السلام در کنار قبر مطهر جدش رسول اکرم صلی الله علیه و آله مشغول نماز و نیایش بود مأموران خلیفه وارد مسجد شده و آن حضرت را دستگیر و ظالمانه از مسجد خارج کردند.
امام موسی‌کاظم علیه‌السلام هنگامی که با زورگویی و بی‌نزاکتی مأموران هارون روبرو گردید، متوجه قبر شریف پیامبر صلی الله علیه و آله شد و به شکوه پرداخت و گفت: ای رسول خدا صلی الله علیه و آله! از امت بدکردار تو، آن چه به اهل بیتت می‌رسد به تو شکایت می‌کنم.
مردم که از مظلومیت آن حضرت و زورگویی مأموران هارون به شدت ناراحت و عصبانی شده بودند، با صدای بلند گریستند و آن حضرت را تا مقداری از راه همراهی کردند.
هارون الرشید دستور داد آن حضرت را در غل و زنجیر کرده و سوار بر محملی نمایند و از مدینه به عراق تبعیدش کنند. وی برای رد گم کردن مردم و گریز از اعتراضات احتمالی آنان دو محمل ترتیب داد، یکی را به سوی بغداد و دیگری را به سوی بصره حرکت داد و کسی جز مأموران وی نمی‌دانستند که حضرت در کدام کجاوه است. ولی آن حضرت در کجاوه‌ای بود که به سوی بصره حرکت کرده بودند. آنان پس از چندین روز راهپیمایی در روز هفتم ذی الحجه وارد بصره شدند و آن حضرت را به عیسی بن جعفر بن منصور دوانقی، پسرعموی هارون و عامل وی در بصره تسلیم نمودند.
عیسی بن جعفر، آن حضرت را در یکی از حجره‌هایی خانه خود زندانی کرد و به مدت یک سال در آن زندان، آن حضرت را نگه داشت و سپس آن حضرت را به بغداد فرستاد.[1]
پی نوشت ها:
1.الارشاد شیخ مفید، ص 579؛ منتهی الآمال، شیخ عباس قمی، ج 2، ص 212؛ وقایع الایام شیخ عباس قمی ص 111.
منبع:نرم‌افزار دایرة‌المعارف چهارده معصوم علیهم‌السلام، موسسه تبیان
پایان پیام/
نظر شما