به گزارش خبرنگار خبرگزاری شبستان، ژیلا ده بزرگی، استاد ادبیات دانشگاه که در نشست نقد و بررسی کتاب "حدیث عشق" تألیف دکتر علی محمد صابری در سرای اهل قلم سخن می گفت، با اشاره به پیشینه پژوهشی صابری، کتاب وی را سرشار از مباحث پایه ای فلسفه و عرفان دانست.
ده بزرگی موضوع کتاب را هم سخنی چهار متفکر، حول محور "عشق" عنوان کرد و افزود: افکار افلاطون و غزالی نسبت به سهروردی و عراقی نقش پررنگ تری در این کتاب دارد و بنابر آن چه در مقدمه کتاب آمده است، مؤلف در پژوهش خود، از برترین شروح منابع بهره برده است.
وی در ادامه با بیان وجوه افتراق میان اندیشه های این چهار متفکر افزود: باید توجه داشت که عرفا به دنبال تجربه عشق از رهگذر پیوند میان نظر و عمل هستند اما فلاسفه، صرفاً پایبند به تفکرات فلسفی و ذهنی اند.
این استاد دانشگاه همچنین وجوه اشتراک در نگرش این متفکران را مورد تأکید قرار داد و از "حقیقت انسانی"، "تفکر"، "حسن" و "عشق" به عنوان چهار محور مشترک در نظرگاه افلاطون، غزالی، سهروردی و فخرالدین عراقی یاد کرد و افزود: "حقیقت انسانی" به معنای ظهور حقیقت الهی در آدمی است به طوری که انسان مظهر اسماء الهی شود و این معنا، بسیار در کتاب مورد توجه قرار می گیرد؛ تاجایی که می توان گفت، تمامی کتاب به نوعی شرحی از آن است.
ده بزرگی با نقل قولی از مؤلف در جایی از کتاب که "عشق، حالت خاصی است که عاشقان تجربه کنند و ایشان را مسخر خویش کند. عشق امری شخصی نیست، بلکه شخص در دام آن می افتد"، چنین نتیجه گرفت که حقیقت عشق مرتبط با حقیقت انسانی است؛ کما این که هریک از این متفکران نیز به نوعی بر این معنا تصریح دارند.
دکتر ده بزرگی در بخش دیگری از سخنان خود به بررسی نقاط قوت و ضعف کتاب پرداخت. وی کتاب را - با وجود مقدمه ارزشمند دکتر شهرام پازوکی و پیشگفتار مؤلف -، نیازمند مقدمه ای کامل تر برای تسهیل ورود مخاطب به مباحث کتاب دانست.
وی همچنین افزودن شرح حال مختصر متفکران در ابتدای هر فصل را بسیار کاربردی خواند و اضافه کرد: مؤلف در فصل پنجم کتاب و آن جا که به "لمعات" فخرالدین عراقی می رسد، خلاصه ای از 28 لمعه با درج موضوع هر لمعه را می آورد که این، از محاسن ویژه ای است که مخاطب را از مطالعه متون سنگین بی نیاز می کند.
این استاد ادبیات ابراز داشت: شیوه بیانی کتاب را باید عقلی- استدلالی دانست که این، به انسجام منطقی متن در طول کتاب می انجامد. از سوی دیگر، مؤلف در جای جای کتاب و هرآن جا که لازم دانسته، شواهدی از سخنان عرفا یا فیلسوفان، ابیات شاعران و حتی آیاتی از قرآن کریم را تضمین نموده تا داروی تلخ معانی را به شهد گوارا بدل کند.
پایان پیام/
نظر شما