مهدی نادری، نویسنده فیلمنامه مستند «الفبای سیاست» در حاشیه جشنواره سینماحقیقت و پس از نمایش این فیلم به خبرنگار سینمایی شبستان گفت: آقای اکبری زحمت زیادی کشیده برای این کار و کسی بود که تصمیم گرفت تحت تاثیر روابط ایران و ونزوئلا مستندی بسازد.ایشان بدون هیچ حمایتی از نهاد ریاست جمهوری و با هزینه شخصی به ونزوئلا رفت و چند ماه در آنجا فیلمبرداری کرد.
برای تدوین سراغ من آمد و من آن زمان مشغول تحقیقات بدرود بغداد بودم و مساله جنگ و جهان و خشونت فکرم را مشغول کرده بود.وقتی اکبری پیشم آمد و زحمتهای زیادی را که برای فیلم کشیده بود دیدم که بیشتر تصاور فیلمش تولیدی بود،احساس کردم که رابطه بین خشونت و مقاومت بین آمریکا و ونزوئلا را می توان در فیلم پیاده کرد.این ماجراها همه در سال هشتاد و شش اتفاق افتاد.
او تصریح کرد:خواستیم در «الفبای سیاست»آستانه تحمل نظام سیاسی خود را نمایش دهیم که تا به حال چنین اتاقی نیفتاده بود و لحن طنز فیلم به همین خاطر است.تلفیق این مسائل باعث شد این فیلمنامه برای تصاویر نوشته شود اما متاسفم که در دوره قبلی مرکز،وقتی آقای احمدی نژاد و چاوز هر دو این فیلم را دیده اند و با آن مشکلی نداشته اند،با این وجود فیلم تکه پاره شد آنچه اکران شده تنها سی درصد از فیلم اصلی است.
نادری در ادامه تصریح کرد:متاسفم که درامنترین کشور خاورمیانه و یکی از قدرتهای بزرگ جهان این بی سلیقگی حاکم است که همه فکر می کنند با چند شوخی در فیلم ممکن است همه چیز به هم بریزد.در حالی که خیلی خوب است در مجامع سیاسی صاحب نظران این فیلمها را ببینند.این فیلمها خیلی بهتر است تا اینکه از گیوه پاره و خرابه ها فیلمی بسازیم و بگوییم روزگاری اینجا کاخی یا آثار باستانی بوده.
کارگردان«بدرود بغداد»با بیان اینکه ایران همواره در راس اخبار سیاسی جهان است،گفت:هر روز یک خبر سیاسی از ایران در رسانه ها درج می شود ولی ما باید خود را به تیترهای فرهنگی جهان برسانیم.تصمیم گیران باید کاری کنند که این اتفاق بیافتد چون محافظه کاری مجریان فرهنگی همیشه جلوی پیشرفت را می گیرد.
نادری به اشاره به اینکه بسیاری از نو آوریهای مستند«الفبای سیاست»بعدا مورد استفاده قرار گرفت،گفت:زمانی که این مستند توقیف شد بسیاری از برنامه های خبری شبکه های فارسی زبان هنوز وجود نداشت.وقتی اینگونه فیلمها با بی سلیقگی و عدم تدبیر پنهان می شوند،از ظرفیتهای آن استفاده می شود و «الفبای سیاست»پیشتاز بسیاری از آثار و برنامه های نوگرایی است که این روزها می بینیم ولی کارگردانش باید با اضطراب و مشکل روبرو باشد چون فیلمسازش به پایه های امنیت کشور نگاه کرده و تنها آن را به تصویر کشیده.از کسانی که آثار نوگرا را توقیف می کنند یا برای آنها مشکل ایجاد می کنند این سوال را دارم که آیا قبول دارند ایران امنترین کشور خاورمیانه هست و یکی از قدرتهای بزرگ دنیا است؟اگر جواب مثبت است بگویند چرا قصد مغشوش کردن این تصور را دارد چون فیلم منتقدانه نشان دهنده ظرفیت بالای تحمل مسئولان در کشور است.
پایان پیام/
نظر شما