تفاوت قرآن امام علی با قرآن های کنونی

به گزارش سرویس دیگر رسانه های شبستان به نقل از جام نیوز، حضرت على علیه السلام- که از همه یاران پیامبر صلى الله علیه و آله به مواقع تنزیل و تأویل قرآن آگاه‏تر بود- پیش از همه به این کار اقدام کرد و آیات قرآن
را با ویژگى ‏هاى خاصى که خواهد آمد، در یک جا و کنار هم قرار داد و به مردم عرضه کرد؛ لکن به دلایلى مورد استقبال و پذیرش دستگاه رسمى خلافت واقع نشد. امام على علیه السلام آن را به
خانه بر گرداند و بنا بر روایتى فرمود: از این پس هرگز آن را نخواهید دید. آن مصحف پس از امام علیه السلام، نزد فرزندان و امامان معصوم علیهم السلام باقى ماند.
گفتنى است قرآن‏ها یا نسخه‏هایى از قرآن- که منسوب به امام على بن ابى‏طالب و در بعضى از موزه‏ها و کتابخانه‏ها موجود است- نمى‏تواند از نظر تاریخى و شواهد و قراین، متعلق به آن حضرت
باشد.
ویژگى ‏هاى مصحف حضرت على علیه السلام‏
مصحف امام على علیه السلام، نسبت به دیگر مصحف‏ها، از امتیازات فراوانى برخوردار بود؛ از جمله:
1- براساس ترتیب نزول، تنظیم شده بود.[1]
2- قرائت مصحف آن حضرت، مطابق با قرائت پیامبر صلى الله علیه و آله بود و اختلاف قرائت در آن راه نداشت.
3- مشتمل بر اسباب و مکان نزول آیات و نام اشخاصى بود که آیات در شأن آنان نازل گشته بود.
4- جوانب کلى و تأویل آیات- به گونه‏اى که آیه، محدود و مخصوص به زمان یا مکان یا شخص خاصى تلقى نگردد- در این مصحف روشن شده بود.[2]
بنابراین مصحف امام على علیه السلام، قرآن دیگرى یا مشتمل بر آیاتى غیر از آنچه در قرآن‏هاى موجود است، نیست. تفاوت عمده آن در ترتیب و اشتمال بر توضیحات و اطلاعات جانبى (مانند شأن نزول و ...) است که در فهم قرآن، تأثیر به سزایى دارد.
چنان که خود آن حضرت فرمود:
لقد جئتهم بالکتاب مشتملًا على التنزیل والتأویل‏
[3]؛ «منقرآن را همراه با توضیحات مربوط به نزول و تأویل آن عرضه کردم».
و نیز فرمود: «آیه‏اى بر پیامبر صلى الله علیه و آله نازل نشد، مگر آنکه بر من خوانده و املا فرمود و من آن را با خط خود نوشتم و نیز تفسیر و تأویل و ناسخ و منسوخ و محکم و متشابه هر آیه را به من آموخت و مرا دعا فرمود تا خداوند فهم و حفظ آن را به من مرحمت فرماید. از آن روز تا به حال، هیچ آیه‏اى را فراموش نکرده و هیچ دانش و شناختى را که پیامبر صلى الله علیه و آله به من آموخته و من آن را نوشته‏ام، از دست نداده‏ام»[4].
پی نوشت ها:
[1]. جلال الدین، سیوطى، الاتقان، ج 1، ص 183، نوع 18.
[2]. ر. ک:
الف. حسین، جوان آراسته، درسنامه علوم قرآن، ص 163؛
ب. فصلنامه بینات، ش 28، ص 184؛
پ. محمود، رامیار، تاریخ قرآن، ص 365.
[3]. محمدجواد، بلاغى، آلاء الرحمان،( طبع نجف)، ج 1، ص 257.
[4]. تفسیر برهان، ج 1، ص 16، شماره 14؛( ق) محمد هادى، معرفت، تاریخ قرآن، ص 86.