به گزارش خبرگزاری شبستان، حجت الاسلام سید علی احمدی، مدیر گروه عرفان پژوهشگاه فرهنگ و اندیشه قم، یادداشتی کوتاه را درخصوص گوشه ای از وجه عرفانی واقعه عاشورا در اختیار شبستان قرار داده است که در ذیل از نظرتان می گذرد:
قیام امام حسین(ع) علاوه بر جهات اجتماعی و سیاسی که برای حفظ دین از انحراف و قیام علیه ظالمان بوده است از جهت باطنی و ملکوتی نیز مظهر ایثار، محبت و رضا است و آخرین درجه ایثار را می توان در شهادت آن حضرت مشاهده کرد. از آنجا که امام حسین(ع) آنچه داشت در راه دوست فدا کرد مصداق کامل «فدیناه بذبح عظیم؛ و ما قربانی بزرگی را فدای او کردیم.» (صافات،107) است. ولی کامل از آنجا که از انانیّت به طور کامل رها می شود و به مرحله فنا و بقای بعد از فنا می رسد و فانی در حق تعالی می شود، آنچه دارد حقانی می گردد کار او کار خداست با چشم الهی میبیند و با دست الهی کار می کند.
گفت نوح ای سرکشان من من نیم من زجانان مرده به جانان میزیم
چون بمرده از حواس ذو البشر حق مرا شد سمع و ادراک و بصر
بلکه در مرتبه قرب فرائض و جمع بین القربین به فنای ذاتی رسیده و یدالله و عین الله الناظره می شود. ظهور و بروز این امر در ابی عبدالله الحسین(ع) در ثار الله بودن ایشان است. او خون خداست همچنان که خون حیات را در تمامی بدن می گستراند، خون خدا هم حیات معنوی را در تمامی مردم می گستراند و بدون خون بدن جثه ای بدون روح است و از این جهت است که شور حسینی در میان مسلمانان تا ابد خاموش نخواهد شد.
بنابراین انسان هایی که می خواهند از حیات معنوی برخوردار شوند بدون ولایت حسینی، حیاتی بدون روح خواهند داشت و این بدون تمسک به فرامین آن حضرت و معرفت به مقام او و پی گیری اهداف ایشان امکان پذیر نیست، چنان که ولایت آن حضرت با خمودی و تحمل ظلم امکان ندارد.
پایان پیام/
نظر شما