حجت الاسلام «شفیعی پورحسینی»، عضو هیئت علمی دانشگاه «تفرش» در گفت وگو با خبرنگار سرویس مسجد و کانون های مساجد خبرگزاری شبستان با اشاره به نقش مسجد در سیر تحول علوم در جوامع اسلامی اظهار کرد: مساجد در طول ادوار مختلف مرکز نشر آموزه های دینی و همچنین تدریس علوم به ویژه علوم عقلی بوده اند.
وی ادامه داد: برای مثال در قرن چهارم که مصادف با دوران رنسانس اسلامی است جایگاه مسجد بیش از هر زمان دیگری نمود می یابد و علوم دینی همچون گذشته که مسجد نشر می یابد و در کنارش سایر علوم در حوزه های مختلف که دستاورد ترجمه اندیشمندان مسلمان به سایر ممالک هستند به طالبان علم در مساجد تدریس می شود.
این محقق گفت: ورود این علوم به جامعه و به ویژه به جامعه ایران هرگز سبب نشد که مردم از دین فاصله بگیرند و آورده های جدید آنها را از دین داری دور کند، اما در برهه ای از زمان که بحث استعمار و نفوذ فرهنگی مطرح شد این جریان در کشور نفوذ یافت و برخی گمان کردند حضور در مسجد و اساسا گرایش به دین مساوی با عقب ماندگی است.
عضو هیئت علمی دانشگاه تفرش اظهار کرد: این رویکرد را به ویژه در در دوره پهلوی شاهد هستیم، البته در دوره قاجار این مسئله کلید خورد و برخی که برای تحصیل و یادگیری فنون به خارج از کشور می رفتند نوعی نگاه صرفا مبتنی بر مادیات و علم گرایی فارغ از معنویت در آنها شکل می گرفت اما این رویکرد به اندازه دوره پهلوی نبود چه اینکه در آن دوران افرادی که به خارج اعزام می شدند به این امید می رفتند که امکانات و علم جدید را در حوزه فنون وارد کشور کنند و نگاه سرسپردگی در همه آنها وجود نداشت.
وی گفت: در مقابل می بینیم که در دوره پهلوی اول و دوم تماما نگاه سرسپردگی بود چنانچه کشورهای استعمارگر نیز همواره عنوان می کردند که ما افراد مستعد را به کشور خود می آوریم و توسعه می دهیم و با نگاه خودمان به کشورشان باز می گردانیم؛ بنابراین در لوای این نگاه بود که دین گریزی به ویژه در دوره پهلوی پررنگ شد و حضور در مسجد و اعتقادات دینی نوعی عقب ماندگی به حساب می آمد حال آنکه در دوره صدارت امیرکبیر شرایط چنین نبود و اتفاقا وطن پرستی در کنار دین داری اقلا در زمان صدارت امیرکبیر گسترش یافت.
پایان پیام/
نظر شما