پشت پیشرفت های پزشکی چه خبر است ؟

به گزارش خبرگزاری شبستان، پلیس ترکیه در 11 ژانویه 2011، یوسف سومنه،جراح 53 ساله را دریکی از ویلاهای استانبول دستگیر کرد.سومنه از سال 2008 بعد از سری دادگاههای اتحادیه اروپا به جرم قاچاق اعضای انسان از کوزوو گریخت و مورد پیگیرد قانونی اینترپل قرار گرفت.
این جراح به همراه هشت تن از همکارانش اعضای بدن مردم فقیر آسیای مرکزی و اروپا را قاچاق می کرد و این اعضاء ربوده شده از اجساد رها شده را به بهترین پزشکان کانادا،اسراییل،آلمان و لهستان به بهایی نزدیک به 100 هزار دلار می فروخت.
پلیس متوجه شد که در کلینیکی که سومنه کار می کرد اکثر کارمندان آلوده به قاچاق اعضای انسان هستند تا جایی که شناسایی متخلفان رد پای نخست وزیر کوزوو را نیز اشکار کرد.
سازمان جهانی بهداشت در این باره اعلام کرد 10 درصد کالاهای بازار سیاه خون قرمز و اعضای بدن انسان است که قاچاق می شود و در واقع دستگیری سومنه هرگز به معنای توقف قاچاق اعضای انسان محسوب نشده و جای خوشحالی ندارد.
اما جای خوشحالی است که بدانیم نسبت به یک قرن گذشته عصر حاضر علم پزشکی دوران طلایی خود را پشت سر می گذارد،کاهش مرگ و میرها و زنده نگه داشتن انسان ها حداقل 30 سال بیشتر از عمر طبیعی شان قدرت پزشکی را ثابت می کند.
اما آیا می دانید این پیشرفت مدیون هزاران عضو و هزاران لیتر خونی است که نه تنها بخشندگان بلکه فروشندگان اعضاء آن را به تیم پزشکی ارائه می دهند، می باشد؟
از آنجایی که فروشندگان این اعضاء و خون اغلب افراد فقیر و بیچارگان هستند نقص عضو آنها تیم های پزشکی را چندان ناراحت نمی کند.
این خرید و فروش و بازار داغ آن در سال 1960 دنیا را بامشکلی بزرگ مواجه کرد خون های آلوده به ویروس ایدز و مواد مخدر دهندگان، بیمارستان ها را با بحران روبرو کرد به طوری که شیوع بیماری ایدز در این سالها بیش از هز زمان دیگری به چشم می خورد.
در این زمان آمریکا پیشگام از سایرین کلینیک جمع آوری خون را در این کشور تاسیس کرد که به طور متوسط سالانه 6 میلیون لیتر خون جمع آوری و در قبال هر کیسه خون به دهندگان 25 دلار پرداخت می کرد.
باز هم چون یک سوم دهندگان از فقرا بودند شیوع بیماری هپاتیت کشورها را دچار بحران جدیدتری کرد.
از همین رو در سال 1970 ریچارد تیتموس انگلیسی سیستم جدیدی را پیشنهاد کرد که در آن بیماران واجد شرایط نه از شخص بلکه از سازمان مشخصی که خون ها و به تبع آن اعضای بدن را آزمایش کرده است و سلامتی انها را تضمین می کند.
به واسطه همین نظریه و ابداء، دولت آمریکا در قرن حاضر به یکی از بزرگترین دریافت کننده های خون و اعضاء انسان تبدیل شده است که سالانه یک و نیم میلیون لیتر خون برابر با حدود سه استخر شنا صادر می کند و در آمد گزافی از این بازار کسب می کند.
بنابراین بیماران نه تنها باید بهای عضو یا خون را بپردازند بلکه باید تمام پرستاران و پزشکان و کادرهای بیمارستانی نیز از این معامله را راضی کنند.
این بازار با واسطه های متعدد در جامعه پزشکی چشم طماع شمار زیادی را به سوی خود جلب کرده است که شناسایی آنها بسیار دشوار است کوتاه کردن دست واسطه ها با خرید مستقیم اعضاء از فروشندگان و در واقع قاچاق آنها بیشتر متخصصانی را گرفتار خود کرده که پلیس حتی گمان نمی برد آنها در این کار دست داشته باشند.
به گزارش سایت خبری فارین پالیسی، قاچاقچیان تحصیلکرده بازار سیاه اعضاء و خون به قدری به درآمد این کار فکر می کنند که آلودگی آنها یا جان دهندگان برایشان اهمیتی ندارد.
امروز در کشور رومانی، مولداوی و ترکیه هر عضو به طور تقریبی 3 هزار دلار خریده و به بیماران 5 هزار دلار فروخته می شود. در کشور چین فروش اعضای زندانیان اعدام شده سیاست اداری دولت انگاشته می شود.
خرید و فروش اعضاء بدن چندین نام را به خود اختصاص می دهد: بازار سفید برای بیمارانی که واقعا نمی دانند در راه رسیدن عضو به آنها چقدر دلال و واسطه گر بهره می برند. بازار قرمز برای کسانی که زندگی خود را با فروختن اعضاء و خون شان به خطر می اندازند. و بازار سیاه دلالانی که با به دست گرفتن اعضای انسان های فقیر و نیازمند و در واقع جان انسان ها پول کثیف را از آن خود می کنند.