خبرگزاری شبستان - سرویس قرآن و معارف: "دو سه سالي است كه خوشبختانه تحركات خوبي در اين زمينه صورت گرفته است. مثلا عده اي از طلبه هاي فاضل در قم، بنيادي راه اندازي كرده اند به نام دعا و كار تخصصي روي اين مفهوم انجام مي دهند. يا در مرکز تخصصي مهدويت بر روي دعاهاي مرتبط با موضوع مهدويت كار مي شود. حوزه علميه هم در اين چند سال فعاليت هاي خوب و قابل دفاعي در اين زمينه انجام مي دهد از جمله اين كه كارگروهي به نام "كارگروه دعا" ايجاد كرده اند و از متخصصان اين امر از جمله جامعه ذاكران و دعاخوان ها تا افراد علمي برای غنا بخشیدن به فعالیت هایشان سود مي برند. بعد هم يك سري جلسات دعا برگزار مي كنند مثل ناحيه مقدسه و مناجات شعبانيه كه دعوت كرده اند از حاج آقا ميرزا محمدي طلبه فاضل و استاد دانشگاه و از دعاخوان هاي قدر ما و این جلسات را برپا می کنند. اما كار سوم حوزه علميه اين بود كه اخیرا در مسابقات سراسری قرآن و حديث حوزه هاي علميه سراسر كشور كه رشته هاي متعددي مثل تلاوت و حفظ و ترتيل و تفسير و معارف حديث دارد دو رشته ديگر هم اضافه كردند. يكي معارف ادعيه، مثل مناجات شعبانيه و ديگري دعاخواني و مناجات خواني. در اين دو رشته 700 نفر از طلبه ها در كل كشور ثبت نام كردند و 15 نفر به مرحله كشوري راه يافتند که به نظر مي رسد اگر اين كار در كل كشور انجام شود خيلي عالي است." بخش دوم گفتگوی سرویس "قرآن و معارف" با حجت الاسلام و المسلمین امیر گلپور، کارشناس دینی، کارشناس ارشد مهدویت، مناجات خوان و حافظ قرآن را درباره ارزش و ظرفیت های دعا، فعالیت ها نهادها در این باره می خوانید.
یك پرسش و ابهام شايد براي برخي پيش بيايد كه دليل تنوع و تكثّر برخي دعاها در مناسبت ها يا حتي روزها چيست. اين كه مثلا ممكن است چندين دعا در يك روز وارد شده باشد. شايد اين ابهام به ذهن برخي وارد شود كه خب وقتی نمي توان همه اين ادعيه را خواند چرا با این همه تنوع روبرو هستیم.
پرسش خوبي است و شايد اين پرسش بعضي از مخاطبان ما باشد. توجه كنيد كه معارفي كه در اين دعاها وجود دارد متناسب با حال و احوال ماست. ممكن است كسي در آن ده دعايي كه وارد شده با يك دعا متناسب با حس و حال درونی خود ارتباط بيشتري برقرار كند. اين نيست كه ما مجبوريم همه اين دعاها را بخوانيم.
در واقع مي شود گفت يك جور تنوع خوراك هاي معنوي است.
احسنت. سفره گشوده شده اي است كه آدم ها متناسب با ذائقه و اشتها و حس و حالي كه در آن لحظه دارند، يكي از اين دعاها را انتخاب می كنند و به واسطه آن دعا به حال تقرب و نياز می رسند. همچنان كه پيشتر هم عرض كردم امامان معصوم (ع) ما در قنوت هاي نماز شب خود، اذكار متفاوتي را خوانده اند. شما ممكن است در ايامي از زندگي تان با قنوتي ارتباط برقرار كنيد كه في المثل امام موسي كاظم عليه السلام خوانده است چرا؟ شايد به خاطر اين كه احساس می کنید در وضعيتي مشابه قرار گرفته ايد و مي بينيد انگار كه امام معصوم علیه السلام جوري با خدا حرف زده اند كه زبان حال شماست. يعني اگر مي خواستيد شما با خدا حرف بزنيد كلماتي بهتر از آن كلمات كه بر زبان امام جاري شده پيدا نمي كرديد.
به نظر مي رسد ما بر سر گنج نشسته ايم و تهي دستي مي كنيم. منظورم اين است كه ما حتي نخبه هاي فكري و معنوي مان هم دنياي شگفت ادعيه و نيايش ها را جدي نگرفته ایم. ديدگاه شما در اين باره چيست؟
من اين حرف را مي پذيرم كه ما راجع به دعا كم كار كرده ايم. البته دو سه سالي است كه خوشبختانه تحركات خوبي در اين زمينه صورت گرفته است. مثلا عده اي از طلبه هاي فاضل در قم، بنيادي راه اندازي كرده اند به نام دعا و كار تخصصي روي اين مفهوم انجام مي دهند. يا در مرکز تخصصي مهدويت بر روي دعاهاي مرتبط با موضوع مهدويت كار مي شود. حوزه علميه هم در اين چند سال فعاليت هاي خوب و قابل دفاعي در اين زمينه انجام مي دهد از جمله اين كه كارگروهي به نام "كارگروه دعا" ايجاد كرده اند و از متخصصان اين امر از جمله جامعه ذاكران و دعاخوان ها تا افراد علمي برای غنا بخشیدن به فعالیت هایشان سود مي برند. بعد هم يك سري جلسات دعا برگزار مي كنند مثل ناحيه مقدسه و مناجات شعبانيه كه دعوت كرده اند از حاج آقا ميرزا محمدي طلبه فاضل و استاد دانشگاه و از دعاخوان هاي قدر ما و این جلسات را برپا می کنند.
اما كار سوم حوزه علميه اين بود كه اخیرا در مسابقات سراسری قرآن و حديث حوزه هاي علميه سراسر كشور كه رشته هاي متعددي مثل تلاوت و حفظ و ترتيل و تفسير و معارف حديث دارد دو رشته ديگر هم اضافه كردند. يكي معارف ادعيه، مثل مناجات شعبانيه و ديگري دعاخواني و مناجات خواني. در اين دو رشته 700 نفر از طلبه ها در كل كشور ثبت نام كردند و 15 نفر به مرحله كشوري راه يافتند که به نظر مي رسد اگر اين كار در كل كشور انجام شود خيلي عالي است.
اما درباره اين كه اشاره كرديد حتي افرادي كه در حوزه هاي ديني كار مي كنند به سبب اشتغالات ممكن است از مقوله دعا دور بيفتند حرف درستي است.
ببينيد ابن سينا كه از مفاخر فرهنگ اسلامي است و چهره علمي ايشان انكار ناشدني است خودش را شاگرد دعا و تضرع و نماز مي داند و مي گويد: من شاگرد نمازم چون هر زمان كه به گرهي علمي مي رسيدم و از عهده اش برنمي آمدم وضو مي ساختم و به جامع شهر میرفتم و دو رکعت نماز میخواندم و حل مشکلم را از خدا میخواستم و آن گره براي من باز مي شد. مي خواهم عرض كنم موضوع دعا و درخواست جدی از خدا در پيشينه فرهنگي و علمي ما كاملا جدي است.
بله، همين طور است. البته خوشبختانه ما امروز در حوزه، طلبه هايي داريم كه هم اهل تحقيق و پ‍ژوهش اند و هم اهل معنا و دعا و تضرع. بنده چندين سال است كه در كنار طلبگي به طور جدي انر‍ژي و توانم ام را معطوف اين قضيه كرده ام و مي توانم از تجربيات شخصي ام در اين باره بگويم كه تأثير دعا بسيار زياد و عجيب است. گاهي ما را اين جا و آن جا در دانشگاه ها و غير آن دعوت مي كنند. مي بيني مخاطب ما مي گويد حاج آقا! ما سخنراني نمي خواهيم. ما مناجات مي خواهيم. ما هم بر مبنای حس و حال جلسه، اين دعاها و مناجات ها را تلفيق مي كنيم با شعر، وقتي اين مناجات ها را با شعر تلفيق مي كنيد تأثيرش بيشتر مي شود و در جان شنونده اثرگذاري بيشتري دارد.
مثلا دعا می خوانيد و به فرازي از مناجات خمس عشر مي رسيد. مثلا می بینید امام سجاد عليه السلام در مناجات شاكين خطاب به خداوند مي گويد: إلهِي إليْكَ أَشْكُو نَفْساً بِالسُّوءِ أَمَّارَةً / خدایا! من از اين من از اين نفسي كه دايم به بدي ها دعوت مي كند به تو شكايت مي كنم. وقتي شما اين بیت ها را در همين جمع ها مي خوانيد كه: "من از اين نفس از اين بي سر و پا خسته شدم / خودم از دست خودم آه خدا خسته شدم / اینکه هر روز بیایم تو مرا عفو کنی / بروم باز خطا پشت خطا خسته شدم / من از این چشم که جز تو همه را می بیند / از همین کوری و این منظره ها خسته شدم / به همه وعده جبران محبت دادم / جز تو ای خوب از این رسم وفا خسته شدم"، در واقع دل ها را آماده ورود به آن معارف بلند در دعاهای وارده می کنید.
پایان پیام /
نظر شما