به گزارش خبرگزاری شبستان به نقل از حوزه هنری، كمال شفیعی، شاعر كودك و نوجوان كشورمان جشنواره آثار و تولیدات مراكز استانی حوزه هنری را دارای سیاست درست و اساسی دانست و گفت: سیاست جشنواره پرداختن به هنر و ادبیات استان‌های كشور است و به نوعی جشنواره كل كشور است كه از تمامی ظرفیت هنر در ساحت ویژگی‌های حوزه هنری كشور استفاده می‌كند.
وی ادامه داد: این جشنواره امكان رقابت استان‌ها با یكدیگر را ضمن احترام گذاشتن به خاستگاه‌های فرهنگی هر قومیت و استان ایجاد می‌كند و این یكی از دستاوردهای بزرگ جشنواره آثار و تولیدات مراكز استانی می‌تواند باشد.
شفیعی تبیین و نشان دادن تولیدات و هنرهای استان‌ها طی بازه زمانی 2 ساله را از ویژگی‌های مهم جشنواره تولیدات استانی عنوان كرد و گفت: از این حیث آثاری كه در این سال‌ها به امور ادبی استان‌ها و یا واحدهای دیگر استان‌ها می رسد، نشان می‌دهد كه در خیلی از استان‌های كشور ظرفیت‌های بالاتری نسبت به تهران داریم و البته تهران جدای از استان‌های دیگر نیست. اما اگر موضوع را ستادی ببینیم، در ستاد مركزی آثاری با برند ملی تولید می‌شود اما استان‌ها هم این ظرفیت را دارند كه آثاری در حیطه استانی تولید كنند. این ها در كنار هم تقابلی با یكدیگر ندارند بلكه پشتوانه سازی برای تولید آثار در سطح ملی است.
این شاعر كودك و نوجوان خاطرنشان كرد: كتاب‌هایی همچون «جاده جنگ»، «پایی كه جا ماند» و یا آثار جشنواره‌هایی مانند فیلم 100 و یا رویش و یا جشنواره شعر و داستان جوان سوره، می بینیم تمام كارها از استان‌ها و هنرمندان استانی است. اما برخی از این آثار این قابلیت را دارند كه از سوی سوره مهر و حوزه هنری مركز در سطح ملی مطرح شوند و برخی دیگر از آثار برای تشویق هنرمندان جوان است و تنها در سطح استان دیده می‌شوند. تفاوتی بین تولیداتی كه در استان‌ها انجام می‌شود با كشور وجود ندارد.
شفیعی همچنین گفت: وقتی جشنواره آثار و تولیدات مراكز استانی پیش می‌آید رقابت استان به استان رخ می دهد و استفاده از تجربه دیگر استان‌ها و همچنین استفاده از كارگاه‌های آموزشی و آسیب شناسی و پدیدارشناسی آثار تولید شده از دیگر امكاناتی است كه جشنواره در اختیار هنرمندان استانی قرار می‌دهد. جشنواره آثار و تولیدات مراكز استانی حوزه هنری ویترین به نمایش گذاشتن توانمندی هنرمندان استانی است و احترامی است كه می‌توان به هنرمندان استانی گذاشت.
این شاعر كشورمان با بیان اینكه اهالی ادبیات ساكن تهران، در واقع شهرستانی‌های تهران‌نشین هستند، اظهار كرد: شاید كسانی كه در تهران هستند از امكان چاپ و نشر و دیده شدن بیشتر برخوردار باشند، اما در واقع شعرهای تهران نشینان بسیار شبیه هم شده است و ادبیات‌هایی موفق می‌شوند و ماندگارترند كه خواسته‌های اقلیمی و زیستمان شاعر و نویسنده را با خود دارند. هنرمندانی كه ادبیات روز كشور را می‌شناسند و با زبان ادبیات روز كشور ادبیات بومی خود را گسترش می‌دهند صاحب امضا و سبك هستند و تشخص زبانی دارند. این تشخص زبانی برآمده از دل فرهنگ منطقه‌ای است و اگر چنین چیزی وجود نداشته باشد، دیگر نیازی به این همه نویسنده و شاعر نیست. بسیار ادبای بزرگی هستند كه در شهرستان‌ها زندگی می‌كنند.
وی اظهار داشت: متاسفانه بسیاری از نویسندگان و شاعران نسل جوان تصور می كنند باید فرهنگ خود را جا بگذارند و پز تهرانی با لهجه تهرانی بگیرند و این تصور غلطی است. مكان به ادبیات هویت نمی‌دهد؛ بلكه مكانی كه در ذهن ما زیست می‌كند به ادبیات هویت می‌دهد.
پایان پیام/
نظر شما