خبرگزاری شبستان – سرویس قرآن و معارف: در تهذیب به سند خود از زراره نقل کرده که گفت شنیدم حضرت ابی جعفر می فرماید: رسول خدا (ص) در هیچ روزی تا ظهر نمی شد، نمازی نمی خواند. وقتی که ظهر می شد و به قدر نصف انگشت سایه می گشت هشت رکعت می خواند و وقتی سایه به قدر یک ذراع می شد، نماز ظهر را می خواند. بعد از نماز ظهر هم دو رکعت و قبل از نماز عصر دو رکعت می خواند تا آن که سایه به قدر دو ذراع می شد. آن وقت نماز عصر را به جا می آورد و وقتی آفتاب غروب می کرد، نماز مغرب را و بعد از زوال سرخی، شفق عشا را می خواند و می فرمود: وقت عشا تا ثلث شب امتداد دارد. بعد از عشا نماز دیگری نمی خواند تا شب به نصف می رسید. آن گاه برمی خاست و سیزده رکعت نماز می خواند که سیزدهمی آن نماز وتر بود و دو رکعت از آن نافله صبح و وقتی فجر طالع و هوا روشن می شد نماز صبح را می خواند.
و نیز در تهذیب به سند خود از معاویه بن وهب نقل می کند که گفت: شنیدم که امام صادق علیه السلام در ضمن بیان چگونگی نماز رسول خدا می فرمود: ظرف آب را روپوشیده بالای سرش می گذاشتند و آن جناب مسواک خود را هم زیر رختخواب خود می گذاشت و می خوابید. تا چندی که خدا بخواهد و وقتی از خواب بیدار می شد می نشست و نظری به آسمان می افکند و آیاتی را که در سوره آل عمران است یعنی آیات "انّ فی خلق السموات و الارض ..." را می خواند...
امام علی علیه السلام در ادامه خطبه 199 نهج البلاغه می فرماید: "وكان رسول الله صلى الله عليه وآله وسلم نصباً بالصلاة بعد التبشير له بالجنة لقول الله سبحانه: " وأْمُرْ أَهْلَكَ بِالصَّلاةِ واصْطَبِرْ عَلَيْها" ، فكان يأمر بها أهله ويصبر عليها نفسه ثم اِنّ الزّکوه جُعلت مع الصّلوه قُربانا لِاَهل الاِسلام ... / رسول خدا (ص) بعد از اشارت به بهشت، خویش را در مورد نماز به تعب و مشقت انداخته بود زیرا خداوند به ایشان می فرماید: خانواده خویش را به نماز فرمان ده و در برابر آن شکیبا باش. لذا آن حضرت پی در پی اهل بیت خود را به نماز امر می کرد و خود نیز در انجام آن شکیبایی داشت و بدانید که زکات همراه نماز مایه تقرب مسلمانان به خداوند است ..."
روایتی از نمازهای رسول الله (ص) در سنن النبی
در ابتدای این فراز از خطبه، امام علی علیه السلام در توجه دادن مخاطب شان به نماز به این موضوع می پردارند که رسول الله (ص) در امر نماز، خود را به زحمت می انداختند، یعنی جسم خود را به تعب و مشقت می انداختند، همچنان که بسیاری از اولیای الهی نیز این گونه اند و نظیر رسول الله (ص) خواب شیرین شبانه را بر خود حرام می کنند و از بستر برمی خیزند و نماز می گذارند تا یاد حق و راز و نیاز با معبود، قلب شان را صیقلی کند.
علامه طباطبایی در کتاب "سنن النبی" به نقل از منابع مستند تاریخی، اشارات زیبا و قابل توجهی درباره رابطه پیامبر (ص) با نماز دارند و می نویسند: "از جمله آداب و سنن آن حضرت در نماز و ملحقات آن چیزی است که آن را در کافی به سند خود از فضیل بن یسار و عبدالملک و بکیر نقل کرده که گفتند: شنیدیم که امام صادق علیه السلام می فرمود: رسول خدا نماز مستحبی را مثل واجب و روزه مستحبی را مثل واجب به جا می آورد.
و نیز در کافی به سند خود از حنان نقل کرده که گفت: عمرو بن حریث از امام صادق علیه السلام - در حالی که من هم نشسته بودم - پرسید: فدایت شوم. مرا از نماز رسول خدا (ص) خبر ده. حضرت فرمود: رسول خدا هشت رکعت نماز ظهر و چهار رکعت ظهر و هشت رکعت نافله عصر و چهار رکعت نماز عصر و سه رکعت مغرب و چهار رکعت نافله آن و چهار رکعت عشا و هشت رکعت نافله شب و سه رکعت وتر و دو رکعت نافله فجر و دو رکعت نماز صبح می خواند. عرض کردم فدایت شوم. اگر من بتوانم بیشتر از این ها بخوانم خداوند مرا به خواندن نماز زیاد عذاب می کند؟ فرمود: نه و لیکن تو را عذاب می کند به ترک سنت رسول خدا (ص).
بیان امام صادق (ع) درباره آداب نماز پیامبر (ص)
و در تهذیب به سند خود از زراره نقل کرده که گفت شنیدم حضرت ابی جعفر می فرماید: رسول خدا (ص) در هیچ روزی تا ظهر نمی شد، نمازی نمی خواند. وقتی که ظهر می شد و به قدر نصف انگشت سایه می گشت هشت رکعت می خواند و وقتی سایه به قدر یک ذراع می شد، نماز ظهر را می خواند. بعد از نماز ظهر هم دو رکعت و قبل از نماز عصر دو رکعت می خواند تا آن که سایه به قدر دو ذراع می شد. آن وقت نماز عصر را به جا می آورد و وقتی آفتاب غروب می کرد، نماز مغرب را و بعد از زوال سرخی، شفق عشا را می خواند و می فرمود: وقت عشا تا ثلث شب امتداد دارد. بعد از عشا نماز دیگری نمی خواند تا شب به نصف می رسید. آن گاه برمی خاست و سیزده رکعت نماز می خواند که سیزدهمی آن نماز وتر بود و دو رکعت از آن نافله صبح و وقتی فجر طالع و هوا روشن می شد نماز صبح را می خواند.
و نیز در تهذیب به سند خود از معاویه بن وهب نقل می کند که گفت: شنیدم که امام صادق علیه السلام در ضمن بیان چگونگی نماز رسول خدا می فرمود: ظرف آب را روپوشیده بالای سرش می گذاشتند و آن جناب مسواک خود را هم زیر رختخواب خود می گذاشت و می خوابید. تا چندی که خدا بخواهد و وقتی از خواب بیدار می شد می نشست و نظری به آسمان می افکند و آیاتی را که در سوره آل عمران است یعنی آیات "انّ فی خلق السموات و الارض ..." را می خواند، سپس دندان ها را مسواک کرده تطهیر نموده و به مسجد می رفت و چهار رکعت نماز می خواند که رکوع هر رکعتش به قدر قرائت آن و سجودش به قدر رکوع آن طول می کشید، به حدی که مردم می گفتند کِی سر از رکوع برمی دارد و به سجده می رود؟ و همچنین سجده اش به حدی طولانی بود که گفته می شد چه وقت سر برمی دارد آن گاه به بستر خود برمی گشت و تا خدا می خواست می خوابید آن گاه بیدار شده می نشست و همان آیات را تلاوت نموده، چشم را به آسمان می انداخت آنگاه مسواک زده تطهیر نموده و به مسجد می رفت باز هم مثل بار اول چهار رکعت نماز می گذاشت، مجددا به بستر خود مراجعت نموده مقداری می خوابید سپس بیدار شده نگاهی به آسمان انداخته و همان آیات را تلاوت می نمود. باز مسواک و تطهیر را انجام داده به مسجد تشریف می برد و یک رکعت نماز وتر و دو رکعت دیگر خوانده و برای نماز صبح بیرون می شد.
فربهی جان با فربهی تن جمع شدنی نیست
حقیقت آن است که هر چقدر انسان در زندگی بیشتر به جسم و تن و خواهش هایش تن بدهد بیشتر از وسعت و بزرگی روحش می کاهد. انگار که فربهی جان با فربهی تن یک جا جمع نشدنی نیست هر کسی که به پروار کردن روح و جان خود علاقمند باشد آرام آرام از تن و نیازهای تن خواهد کاست و راحت می تواند جسم خود را در مشقت هایی که در راه حق وجود دارد متقاعد کند اما اگر روح لاغر باشد مسلما نمی تواند تن پرورارو غرق در لذت های جسمانی را با خود به این سو و آن سو بکشاند.
پایان پیام /
نظر شما