به گزارش خبرنگار تئاتر شبستان، نشست خبری نمایش «تکه های سنگین سرب» عصر دیروز چهارشنبه با حضور عوامل نمایش و اصحاب رسانه در سالن کنفرانس مجموعه تئاتر شهر برگزار شد.
ایوب آقاخانی کارگردان این نمایش، در ابتدای سخنانش با اشاره به اینکه برگزاری نشست خبری پیش از شروع اجرای نمایش را کم معنا می داند گفت: برگزاری نشست خبری برای نمایشی که هنوز هیچ نفسی با مخاطبان رد و بدل نکرده، سنتی است که به تازگی باب شده و به نظرم توجیه ندارد. بنابراین ترجیح دادیم دو هفته ای نمایش را به روی صحنه برده باشیم و بعد درباره آن به گپ و گفت بنشینیم.
وی افزود: سعی کردیم در مسیر تکاپوی همیشگی گروه تئاتر پوشه یک نگاه رئالیستیک اجتماعی معاصر این بار به بهانه کاوش در زوایه هایی از جنگ که در تمام این سالها مغفول مانده داشته باشیم و توجه مان را به طور اخص روی افراد معتبر و تاثیرگذار جنگ و زاویه های دراماتیک زندگی آنها گذاشتیم.
چمران یکی از دراماتیک ترین شخصیت های تاریخ جنگ ماست
«تکه های سنگین سرب» با کارنامه گروه پوشه و اهداف اصلی ما تناقضی ندارد و ما نگاه همیشگی مان که نگاه اجتماعی و واکنش به آنچه بیرون از اثر رخ می دهد را درباره این اثر رعایت کرده ایم و البته سعی کردیم تا تعظیم شایسته ای به یکی از شاخص ترین چهره های جنگ هشت ساله مان داشته باشیم، چرا که دکتر مصطفی چمران علاوه بر اینکه شهید والاقدری است، یکی از دراماتیک ترین شخصیت های تاریخ جنگ ماست.
وی با تاکید بر دراماتیک بودن شخصیت چمران به دلیل پیچیدگی ها و وجوه متفاوتی که در زندگی داشته است، مطرح کرد: وقتی زندگی چمران را کاوش می کنیم، ویژگی های فردی اش آنقدر خاص هست که نگاه خاصی هم برای پرداخت طلب کند. نگاهی که مطلقا به شابلون های از پیش آماده آثار کلیشه ای شباهت نداشته باشد و فریاد یک گروه تئاتری را به گوش مخاطبان برساند.
از دست رفتن مخاطبان تئاتر و سینمای جنگ خیانت ناخواسته است
این مدرس دانشگاه افزود: جنگ در همه جای دنیا یکی از آبشخورهای اصلی تولید درام چه در مدیوم تئاتر و چه در مدیوم سینماست که متاسفانه در ایران به دلایل مختلف از جمله ضعف استراتژی در تولید، از ضعیف ترین آبشخورهاست و همین سیاست های غلط که موجب از دست رفتن مخاطبان و دلسردی اهالی تئاتر شده، خیانت ناخواسته ای است که آرام آرام موجب شده تعداد کمی از مخاطبان به تماشای آثاری درباره جنگ رغبت نشان دهند.
نمایشنامه نویس مطرح تئاتر ایران تاکید کرد: این اشتباه از زمانی رخ داد که من درام نویس نسبت به قاعده های درام نویسی به بهانه ایدئولوژی بی اعتنا شدم و به بهانه برخورد با ارزش های از پیش تعریف شده، اصول نوشتن را نادیده گرفته ام که کسی نتواند با آن ارتباط بگیرد.
وی افزود: با وجود اینکه جنگ ما در مقایسه با بسیاری از جنگ های دنیا ابعاد گسترده تر و قابل توجه تری از نظر جنبه های دراماتیک دارد اما هنوز نتوانسته است ارتباط مستمر و موثری با مخاطبان بگیرد و این حاصل تولید آثار ضعیف در جریان این خیانت ناخواسته است.
جنگ، شادی نوجوانی را از من دریغ کرد
نویسنده و کارگردان «تکه های سنگین سرب» با تاکید بر اینکه در حد بضاعت و توان گروهش کوشیده تا اثبات کند هنوز زاویه های ناگفته و معقولی از جنگ قابل بیان است که از ذهن ها دور مانده، گفت: توجه من به جنگ مسئله عجیبی نیست چرا که جنگ امکان لذت بردن از نوجوانی را که سرخوش ترین دوران زندگی هر نسل است، از من دریغ کرده، پس توجه منِ نوعی به جنگ شاید ناخواسته و حتی غریزی هم هست.
وی افزود: زمانی که تو، فصل های سال را از منظر چسب های کاغذی که روی پنجره ها خورده نگاه می کنی و حتی شکوفه زدن درختان در بهار را که گاه به دلیل نگاه محتاط مادر با خطوط بیشتر چسب ها شبیه تار عنکبوت می شد، نگاه کردی، طبیعی است که جنگ برای همیشه در تو اثر می گذارد. بعدها که آگاهی و شعور بیشتری پیدا می کنیم و حرفه مان به گونه ایست که ادعا می کنیم در زمینه فرهنگ فعال هستیم، انتظار می رود که جستجو در ابعاد گذشته دغدغه ایست که می تواند در غالب های مختلف نظیر نمایشنامه، فیلم نامه، رُمان و شعر ارائه شود.
تریلوژی آقاخانی از جنگ/ اجرای نمایشی درباره شهدای غواص
آقاخانی با اعلام اینکه قصد دارد سه گانه خود درباره واقعیات جنگ تحمیلی را تکمیل کند، خبر داد: پس از نمایشنامه «کابوس شب نیمه آذر» که اولین نوشته من با نگاه به زندگی چهره های شاخص جنگ و درباره خانواده شهید خلبان «احمد کشوری» بود و «تکه های سنگین سرب» که درباره «مصطفی چمران» است، مشغول نوشتن نمایشنامه ای با عنوان موقت «اروند خون» هستم که درباره شهدای غواص عملیات کربلای چهار است.
وی با اعلام اینکه نمایشنامه تازه اش توسط «کوروش زارعی» به صحنه خواهد رفت، گفت: بعید می دانم ماجرای شهدای غواص و جنایتی که در جریان اسارت شان رخ داده کسی را تحت تاثیر قرار نداده باشد مگر کسانی که اساساً نمی خواهند تحت تاثیر چیزی قرار بگیرند.
عشق مهمترین ویژگی چمران است
پیام دهکردی بازیگر نقش شهید چمران در پاسخ به سئوال خبرنگار تئاتر شبستان که علاوه بر شخصیت پردازی نویسنده، چه ویژگی در زندگی این شهید، برای ساختن نقش به او کمک کرده، بیان کرد: اگر بخواهم در یک کلمه خلاصه کنم، باید بگویم عشق. شاید بزرگترین ویژگی که «مصطفی چمران» برای من دارد حجم عظیم و بی پایانِ عشق در اوست. عشق در معنای کامل کلمه که همچون چتری بر پیکره او قرار دارد. چه در زندگی شخصی، چه در جنگ و چه در معلمی.
بازیگر شاخص تئاتر ایران افزود: نمی توانم کتمان کنم، در تمام سالهای کارم تمنای این را داشته ام که بعنوان بازیگر، بر سکان نقشی قرار بگیرم که ریشه در جنگ تحمیلی داشته باشد یا برگرفته از چهره های برجسته معاصر باشد، در عین حال که کوشش کرده ام از پذیرفتن بازی در نقش هایی که بعدها برایم قابل دفاع نباشد پرهیز کنم. شخصیت دکتر چمران به مجموع دلایل مرا واداشت که این نقش را ایفا کنم.
چگالی حیرت انگیز زندگی چمران
بازیگر نمایش های «مرگ فروشنده» و «ملاقات بانوی سالخورده» درباره اینکه چه چیزی موجب توفیق او در بازی شخصیت دکتر چمران شده، توضیح داد: بخشی از این موفقیت به هنرِ طراح گریم و طراح لباس و شباهت هایی که ظاهراً در نظر دوستان از نظر آناتومی چهره با دکتر چمران دارم، بر می گردد. ویژگی دیگر درد است. وقتی برای بازی در این نمایش، دوباره به کتاب هایی که درمورد شهید چمران نوشته شده، مراجعه کردم متوجه شدم گویا درد با زندگی ایشان عجین شده است.
وی با اشاره به اینکه اگرچه این غیاث مع الفارق است اما من هم در این سالیان همواره درد را تجربه کرده ام، گفت: تصور اینکه شما چهل و نُه سال زندگی کنید و حاصل آن چگالی حیرت انگیز زندگی چمران باشد، شوخی ست و ماها نمی توانیم. اما مرور دردهای شخصی خودم برای ایفای نقش به من کمک زیادی کرد و در هر شبی که پیش از اجرا به دردهایم فکر کردم، به نظرم آن شب نزدیکی بیشتری با شهید چمران داشتم و احساس می کردم که مصطفی ترم.
گلایه های بازیگر شاخص تئاتر ایران/ شاید خداحافظی کنم
این بازیگر مطرح تئاتر ایران با بیان اینکه شاید درد ویژگی مهم چمران و اشتراک من با او باشد، مطرح کرد: برای فردِ کوچک اما به ستوه آمده ای بنام پیام دهکردی درد چیز غریبی نیست. من از همه چیز درد می کشم، از تئاتر شهر نیمه کاره، از تئاتر بیمارمان درد می کشم و همینطور از هشت سال سکوت پر ملال و نفرت انگیزی که در برابر خسارت های هولناک فرهنگی که اتفاق افتاده رنج می کشم و درد، از هر طرف که بخوانی اش درد است.
پیام دهکردی با اشاره به اینکه قول داده ام در این نشست خبری فقط به عنوان بازیگر نقش چمران حرف بزنم تاکید کرد: ان شاالله اگر فرصتی باشد، صحبت هایم را برای آخرین بار و به صریح ترین شکل ممکن با اصحاب رسانه در میان خواهم گذاشت و شاید بعد از آن هم وقت خداحافظی باشد.
عارفه لک، بازیگر نقش «غاده جابر» نیز گفت: من به شخصه شناختی از چمران نداشتم و خودم را در مسیر قرار داده ام و فکر کردم قاده هم مثل من چمران را نمی شناخته و کم کم به شناخت او رسیده. پس به عنوان یک زن باهاش برخورد کردم و سعی کردم خودم را در موقعیت غاده قرار بدهم که اگر در آن وضعیت قرار داشتم، شاید من هم به شیفتگی و آگاهی که «غاده جابر» روایت می کند، می رسیدم.
نمایش «تکه های سنگین سرب» به کارگردانی ایوب آقاخانی و بازی پیام دهکردی و عارفه لک تا اواسط مهر در تالار چهارسوی مجموعه تئاتر شهر، هر شب ساعت بیست روی صحنه می رود.
نظر شما