خبرگزاری شبستان، "سلاح ها را به ما تحویل دهید، اوضاع تحت کنترل است، ما از شما مراقبت می کنیم" این سخنانی بود که از زبان فرماندهان هلندی نیروهای حافظ صلح سازمان ملل خارج می شد تا مردم شهر کوچک کوهستانی سربرنیتسا در شرق بوسنی و هرزگوین سلاح ها را به آنها اعتماد کنند و سلاح ها را تحویل دهند، بدون اینکه یک لحظه در کمک آنها تردید کنند.
اما 16 سال پیش در ژوئیه 1995 میلادی نیروهای مسلح صرب در زمان جنگ بوسنی به قرون وسطی بازگشتند و پس از ورود به سربرنیتسا در مقابل چشمان مبهوت کودکان، زنان و مردان که از کلاه آبی های هلندی می خواستند تا سلاح هایشان برای دفاع به آنها بدهند، بیش از هشت هزار نفر از مردان و پسران نوجوان مسلمان شهر را جدا کردند و به قتل رساندند.
کشتار هشت هزار نفر از مردم سربرنیتسا درحالی رخ داد که نیروهای حافظ صلح تنها نظاره گر این ماجرا بودند و حتی می توان گفت در این اقدام شنیع وغیر انسانی به مجریان این جنایت یاری رساندند.
صرب ها قبل از ورود به سربرنیتسا، شهر زیر آماج شلیک توپخانه های خود قرار دادند و حتی 600 نفر از نیروها هلندی را نیز دستگیر کردند. شدت حملات صربها به حدی بود که اجازه ورود مواد غذایی به این منطقه محاصره شده داده نمی شد و مشکل غذایی نیر به مشکلات دیگر آنها اضافه شده بود.
در زمان جنگ بوسنی و پیش از زمان ورود صربها به سربرنیتسا ، شورای امنیت سازمان ملل متحد طی قطعنامه 819، سربرنیتسا را منطقه امن اعلام کرده بود و به همین دلیل مردم بوسنی در زمان جنگ به علت حفظ جان خود به این شهر پناه آورده بودند.
اما به نظر می رسد که در آن زمان نیز قطعنامه های شورای امنیت برای کشورهای زورگوی غرب نبوده است؛ به همین دلیل صرب ها بدون اعتنا به این قطعنامه دست به جنایتی بزرگ و فجیع در تاریخ بشریت زدند؛ به طوری که همگان اعتراف دارند که از زمان پایان جنگ جهانی دوم، این جنایت بی‌نظیر بوده است.
صربها پس از این کشتار دسته جمعی در مقابل چشمان نیروهای هلندی حافظ صلح سازمان ملل متحد برای پوشاندن حجم وسیع این فاجعه غم انگیز به دفن اجساد در ده‌ها گور دسته‌جمعی اقدام کردند.
مسئولان و مردم بوسنی پس از گذشت 16 سال از این فاجعه همچنان گورهایی از اجساد قربانیان غیرنظامی مسلمان در سراسر بوسنی و هرزگوین را کشف می کنند و تا‌کنون نیز نزدیک به 60 گور دسته‌جمعی کشف کرده اند که با آزمایش دی ان ان هویت اجساد مشخص شده است.
در سالهای اخیر در بوسنی در دره ی درینا- حد فاصل صربستان و بوسنی- 275 گورستان جمعی، هشت هزار و 372 جسد کشف شده که تا کنون شش هزارو 557 جسد را شناسایی کرده اند. در همین حال اثری از بسیاری از ساکنان منطقه که در زمان این جنگ مفقود شده اند، به دست نیامده است.
پارلمان صربستان برای نخستین بار در 31 مارس سال گذشته با صدور قطعنامه‌ای که با اکثریت قاطع کشتار برنیتسا را محکوم کرد. اما بلگراد در این قطعنامه هم که پس از 15سال سکوت صادر شده بود، بر خلاف حکم دادگاه بین‌المللی لاهه از نسل‌کشی خواندن این واقعه امتناع کرد.
در همین حال، صربها در سال گذشته درحالی به کشتار در سربرنیتسا اعتراف کردند که پیش از این، ابعاد این کشتار را نمی پذیرفتند.
برهمین اساس، همه مجامع بین المللی می داند که مردم بوسنی حق دارد به خاطر این جنایت خونین عاملان اصلی آن را محاکمه کند؛ به همین دلیل "راتکو ملادیچ" عامل اصلی این جنایت در دادگاه لاهه محاکمه شد.
اگرچه ملادیچ تنها مسئول این کشتار وحشیانه نبوده است، زیرا در پشت این اقدام سکوت مجامع بین المللی و حتی دست روی دست گذاشتن نیروهای حافظ صلح که مسئول حفظ جان این مردم بودند، دیده می شود. پس آیا می توان در دادگاه منصفی غیر از دادگاه وجدان همه مسئولان این فاجعه خود را محاکمه کنند؟
سران جامعه بین الملل که همیشه مدعی حقوق بشر هستند، چرا پس از این کشتار به دنبال عاملان اصلی این جنایت نبوده اند؟ آیا به خاطر این نبوده است که در آن زمان هنوز احساس خطر نمی کردند و امروز برای افزایش محبوبیت خود دست به کار می زنند؟ نسل کشی تنها در بوسنی زورمدارن و زور گویان جهان نبوده است بلکه همچنان این نسل کشی را در ابعاد متفاوت در کشورهای دیگری همچون عراق، فلسطین، افغانستان مشاهده می کنیم.
پایان پیام/
نظر شما