هنرمندان تنها برای کسب «سیمرغ» کار نمی کنند/ فضای بسته مخاطب را فراری می دهد

«محمدحسین فرحبخش» که امسال با فیلم سینمایی «آبنبات چوبی» در جشنواره سی و چهارم فیلم فجر حضور داشت، درباره تاثیر انگیزشی «سیمرغ» فجر به خبرنگار سینمایی شبستان، گفت: کسی نمی تواند منکر ارزش سیمرغ شود و بگوید که به هنرمندان انگیزه نمی دهد اما این موضوع هم صحیح نیست که مدعی شویم هنرمندان تنها برای کسب سیمرغ کار می کنند.

وی تصریح کرد: هنرمند اول مردم را در نظر می گیرد و سعی می کند اثر خوبی نیز ارایه دهد، البته در این میان سلایق گروه های داوری نیز متفاوت است و امکان دارد سلیقه یک داور با فیلمساز هماهنگ باشد یا نباشد اما به هر حال کسب سیمرغ برای هر کسی افتخار محسوب می شود.

فرحبخش در پاسخ به این سوال که دسترسی آسان مردم به آثار خارجی از طریق ابزارهایی چون شبکه های ماهواره ای، چقدر بر انگیزه هنرمندان کشور برای رقابت تاثیر دارد، توضیح داد: به نظر من در این خصوص، این مسئولان هستند که باید حواس شان جمع باشد و بدانند که دیگر نمی توانند بیشتر از این فضا را محدود کنند و اگر به این کار ادامه دهند، همین تعداد تماشاچی را هم از دست خواهیم داد؛ همچنان که الان هم عده زیادی هستند که نه سینما و نه تلویزیون ایران را تماشا نمی‌کنند و میل به تماشای کانال های ماهواره ای پیدا کرده‌اند.

این نویسنده، کارگردان و تهیه کننده سینمای ایران نظر خود را اینگونه تشریح کرد: دلایل این گرایش هم این است که محدودیت‌های اعمال شده برای ما عمدتا شرعی هم نیست، بلکه مسایل عرفی است که برخی از آقایان علما یا مسئولان، این خط قرمزهای عرفی را برای خودشان تعریف کرده‌اند و آن را به عنوان خلاف دین مبین اسلام مطرح می‌کنند در حالی که چنین چیزی وجود ندارد وگرنه مردم ما دینی‌ترین مردم هستند و فیلمسازان ما هم اثری که خلاف دین باشد را نخواهند ساخت.

وی در پاسخ به این سوال که پس با این تفاصیل، اگر هنرمندان ما با همین روشی که دارند ادامه راه دهند مشکل مخاطب حل خواهد شد، گفت: خیر، این روش اگر درست بود که مخاطب را از دست نمی دادیم بلکه این فضا، فضایی بسته است و با کوچک‌ترین حرکتی مشکل ایجاد می‌شود، بنابراین فضا باید باز شود و از آنجایی که موازین قانونی و شرعی کاملا مشخص است اگر کسی این دو اصل را رعایت کند نباید با مشکل روبرو شود.

کارگردان فیلم سینمایی «زندگی خصوصی» در پایان تاکید کرد: فیلمسازی ما الان در حد قانون و شرع نیست بلکه هر کسی می‌آید، سلیقه خود را اعمال می کند به عنوان مثال قوانین پروانه ساخت و نمایش ما هنوز همان قوانین سال 1364 هستند و یک مدیر با همین قانون، جلوی برخی آثار را می گیرد و سپس مدیر دیگری با همین قانون، اجازه تولید این آثار را صادر می کند، پس می توان نتیجه گرفت که سلیقه‌های شخصی در سینمای ما حاکم است.