اسارت یک جنگ تمام عیار نرم بود

ابراهیم اعتصام ، نویسنده و آزاده در پاسخ به این سوال که در معرفی آزادگان در قالب های هنری تا چه اندازه موفق عمل شده است به خبرنگار شبستان گفت: اسارت یا آزادگی یک بخش بسیار مهم از دفاع مقدس است. متاسفانه با توجه به اهمیت، پیام ها و درس های که اسارت داشته است در معرفی آن مدیریت و برنامه ریزی نداشتیم.

اعتصام با بیان اینکه جامعه ما به پیام های اسارت نیاز دارد، اظهار داشت: جا دارد نه به خاطر آزادگان بلکه به خاطر جامعه و نسل جوان، پیام های آزادگی را معرفی کنیم. آزادگان به اعتقاد من رسالت و مسئولیت خود را انجام دادند. برای اینکه جامعه و جوانان از پیام های آزادگی بهره گیرند و خدمتی به نظام و انقلاب شود، حوزه فرهنگ در این راستا باید برنامه ریزی داشته باشد.

وی خاطرنشان کرد: مقام معظم رهبری فرمودند" خاطرات آزادگان باید گفته و نوشته شود". ایشان تاکید داشتند که در این راستا کارهای هنری انجام شود. خاطرات آزادگان و روزگاری که بر آزادگان گذشته است، درس عزت و آبرومندی نظام بوده است. خاطرات آزادگان برگ های زرینی از عزت مندی نسلی است که در دوره خود بی نظیر بودند متاسفانه ما در معرفی آزادگان و پیام های آزادگی خلا فراوان داریم.

این آزاده که از معلمان بازنشسته آموزش و پرورش است بحث اسارت و زندگی در اسارت را یک جنگ نرم تمام عیار بر علیه دشمن دانست و افزود: آنجا دست ها خالی بود و دشمن ما مسلح به همه چیز بود. همه آنها کماندوهای بعثی وحشتناک بودند در حالی که ما دست خالی بودیم. آنچه توانست باورها، اعتقادات، شرف و تمامیت مملکت و نظام ما را در عملکرد آزادگان به اثبات برساند جنگ نرمی بود که رزمندگان در اسارت در زمینه های مختلف برنامه ریزی کرده بودند.

وی با بیان اینکه جهاد ما در اسارت در عرصه های مختلف بود، عنوان کرد: قبل از اسارت جنگ ما جنگ سخت بود. شلیک می شد، ما هم شلیک می کردیم و دفاع اما در اسارت میدان نبرد تغییر کرد. دیگر جنگ در عرصه های اعتقادی، اخلاقی و حتی اقتصادی بود.

اعتصام با اشاره به منابع محدود رزمندگان در دوره اسارت، خاطر نشان کرد:  ما برای همان منابع محدود برنامه ریزی می کردیم که به نحو احسن استفاده کنیم. درس های اسارت می تواند بهترین موضوع و سوژه برای نسل جوان و تربیت پذیر ما باشد. نسل امروز به اعتقاد من امکانات بیشتر و آمادگی بهتری برای دریافت مسایل و افزایش آگاهی خود دارند.

این آزاده یادآور شد: در دوران اسارت چیزی در اختیار ما نبود. همان چیزی که در سینه داشتیم برایمان باقی ماند. در آنجا نه کلاسی بود نه کتابی نه درسی و نه کتابخانه ای همه چیز حتی قلم و کاغذ ممنوع بود. اگر چیزی بلد بودیم روی زمین با تکه ای چوب یا سنگ می نوشتیم و سپس با کف دست پاک می کردیم.

وی با بیان اینکه در اسارت با برنامه ریزی از لحظات خود خوب استفاده می کردیم، اظهار داشت: در دوره اسارت هر چه من به یاد داشتم به دیگری یاد می دادم و هر که بیشتر از من بلد بود، من پای دست او می نشستم. در اسارت کلاس ها  دو نفره یا سه نفره بود چرا که تجمع بیشتر از دو سه نفر تنبیه، فلک و بیچارگی داشت .در شرایط امروز که اوضاع تغییر کرده است جوانان ما امکانات و منابع خوبی دارند و اگر از این امکانات استفاده کنند با استعدادی که دارند، می توانند به طور مضاعف بهره ببرند.

گفتنی است، ابراهیم اعتصام سال ۱۳۳۸در روستای فدکی شهرستان هامون متولد شد و در سال ۱۳۵۸ به عنوان معلم پایه سوم در روستای مرزی خواجه احمد به انجام وظیفه پرداخت و سال بعد به عنوان مدیر‌‌همان مدرسه به کار خود ادامه داد. وی در رکاب سردار قاسم سلیمانی به عنوان بی‌سیم چی گردان ۴۰۹ خدمت کرد، تا اینکه طی نبردی در شلمچه به اسارت دشمن بعثی درآمد و در اردوگاه ۱۲ تکریت به دور از چشم صلیب سرخ و به عنوان مفقود الاثر با دیگر اسرای دربند، بدون هیچ رد و نشانی به حرفه معلمی خود در اردوگاه ادامه داد. وی در اردوگاه بر روی خاک و سنگ به دیگران درس می‌داد.

گفتگو از مریم داوری