به گزارش خبرنگار شبستان، قاسمعلی فراست، نویسنده در نشست نهاد صنفی داستان نویسان ایران که عصر دیروز در پژوهشگاه فرهنگ، هنر و ارتباطات برگزار شد، گفت: دنیای امروز بعد از قرن ها کار کردن با فرهنگ و قلم به این نتیجه رسیده است که صنف نویسندگی باید باشد، این باید یک باید تجربی است در ایران از ابتدا نگاه به فرهنگ نگاه سیاسی بوده است، تشکیل دهندگان کانون نویسندگی بیشتر سیاسی بودند.
فراست ادامه داد: در ایران از اول به مستقل بودن صنف نویسندگی توجه نشده است؛ انجمن قلم را راه انداختیم، سمت و سوی آن به اصطلاح گنجاندن بچه های خودی بود و سنگ بنا باز هم سیاسی بود، در قدم بعدی انجمن نویسندگان کودک و نوجوان را راه اندازی کردیم، این انجمن بازتر از انجمن قلم بالا آمد اما باز رویکرد سیاسی دارد.
وی تصریح کرد: مشکل از اینجا شروع می شود که نگاه به فرهنگ سیاسی است. هر حکومتی می تواند از فرهنگ و قلم برای تثبیت و محبوبیت خود استفاده کند. در کوبا فیدل کاسترو یکی از بازوهای مشورتی خود را مارکز قرار می دهد.
این نویسنده کانون صنفی نویسندگان را نیاز ضروری جامعه دانست و گفت: این کانون هم برای نویسندگان و هم برای حکومت مفید خواهد بود. نگاه سیاسی آفت هرگونه تشکل فرهنگی است. همه حکومت ها از جریان های فرهنگی واهمه دارند و آن جریان ها را منکوب می کنند زیرا می ترسند روشنگری مردم توسط جریان های فرهنگی صورت گیرد و اشتباهات آنها افشا شود. متاسفانه حکومت ها به جای اصلاح معایب خود انتقادها را منکوب می کنند.
فراست با بیان اینکه اولین و مهمترین شرط کانون صنفی نویسندگی باید استقلال باشد، عنوان کرد: اگر من نویسنده در دل به جریان سیاسی دلبستگی دارم این باید در دل من باشد. همه نویسندگان در کانون نویسندگان باید یک قبله داشته باشند و آن قبله مقدس ادبیات و قلم باشد. شرط دوم تشکیل کانون نویسندگان باید ظرفیت دولت باشد. دولت باید آن قدر ظرفیت نشان دهد که حرف های نویسندگان را بشنود.
این نویسنده اظهار داشت: کانون وکلا، معماران، پزشکان و بسیاری دیگر درآمد دارند اما اهل قلم در کشور ما درآمد ندارند و بالاجبار باید از دولت کمک بگیرند البته کمک مستقیم نه. تشکیل اتحادیه نویسندگان مسئله ای شدنی است و فایده آن مشمول حال نویسندگان و دولت می شود. می توان تمام نویسندگان را در این اتحادیه گردهم آورد به شرط اینکه نویسندگان عقیده خود را پشت در بگذارند و دور میز به ادبیات فکر کنند.
این نویسنده خاطرنشان کرد: صداقت عطر و بویی دارد که هر جا پخش شود همه خوششان می آید چه صادق باشند و چه دروغگو. وقتی با آدم ها تعامل و صداقت داشته باشیم و صبوری کنیم می فهمیم که خیلی از آدم هایی که فکر می کردیم با ما نیستند و دگراندیش هستند با ما همراه می شوند.
نظر شما