خبرگزاری شبستان- خراسان جنوبی؛ قرن‌ها است از عاشورای سال61 هجری می‌گذرد و خون حسين همچنان در بستر زمان می‌جوشد و شور می‌افکند.عاشورا، تنها حکايت عطش، ستم و اسارتي نيست که بر خاندان پيامبر(صلی الله علیه و آله و سلم) رفت؛ عاشورا، تجلي گاه ايمان، عشق و حماسه نيز هست.
عاشورا، تمام روح زمان است در کالبد زمين. عاشورا، هويت ماست. عاشورا، يک پيام آسماني در زمين که پژواک آن همواره به گوش وجدان هاي بيدار آزادگان درهر زمان و مکان مي رسد و آنان را به خود فرا مي خواند.
عاشورا، يک روز در يک جغرافياي خاص نيست. گستره عاشورا چنان وسيع است که تاريخ ظرفيت آن را ندارد. فرهنگ عاشورا و مفاهيم والاي مکتبي‌اش به آدمي مي آموزد تا زماني که به حق،عمل و از باطل دوري نمي شود، اهل ايمان بايد به ديدار پروردگارشان مشتاق و راغب باشند که سرور و سالار شهيدان، مرگ را در چنين شرايطي جز سعادت و زندگي در کنار ظالمان را جز سيه روزي و ننگ نمي دانست.
عاشورا، حجت را بر انسان تمام کرد تا هيچ کس را هيچ گاه بهانه نماند. اينجا شيرخواره نيز مي تواند فرياد بزند، بگريد و در صفير زهر آگين تيري سه شعبه، مظلوميت حق را بازگو کند.
اينجا نوجواني مي تواند اسب عشق زين کند و در دريايي از تيغ وسنگ و نيزه و قهقهه فرو رود. اينجا مردي مي تواند تشنگي اش را در امواج رودخانه، پيش پاي عطش روح، قرباني کند و تشنه کام از آب بيرون آيد و بازوانش را در دفاع از حريم ايمان رها کند و مشکي از رشادت و حماسه و عشق را به خيمه هاي برساند.
امروز عاشوراست و فاصله ميان عاشق و معشوق، فرا رفتن و فرود آمدن شمشيري است در ازاي يک تير، پرتاب يک سنگ و نوازش آرام خنجري بر حلقوم. ازصبحگاه تا شامگاه، فرصت پرواز است و تشنه کامان برکوثر وصال، دل بسته اند.
امروز عاشوراست و خيمه ها ميزبان لهيب شعله‌ها، گونه ها در انتظار سيلي ستم، دست‌ها در تمناي زنجير. امروز کودکان، سرگردان و پريشان بر خاک گرم و سوخته کربلا می‌دوند. امروز، سراغ پاهای برهنه را از خارهای صحرا بايد گرفت.
هر ساله مردم خراسان جنوبی دیار کویربا انجام مراسمی مختلف ماه محرم، به نوبه خود در راه حفظ ارزش‌های محرم و فرهنگ عاشورا تلاش می‌کنند. برخی از رسوم اجراشده محرم، تنها مختص این دیار کویری و تاریخی ایران است که به‌عنوان میراث معنوی به ثبت ملی رسیده است.
«بیل زنی» مراسمی با قدمت ۲۰۰ تا ۲۵۰ ساله خاص شهر خوسف است که این مراسم توسط ملا علی اکبر خوسفی بنیان گذار حوزه علمیه خوسف نهادینه شده و در ظهر عاشورا برگزار می شود در این آیین عده زیادی از مردم که بیشتر آنها از کشاورزان شهر خوسف هستند در این روز در محل حسینیه این شهر جمع می‌شوند و سر بیل‌های خود را با نظم و ریتم خاصی به صورت هماهنگ به هم می‌زنند که سر و صدای ایجاد شده تداعی کننده واقعه عاشورا است.
برای برپایی این مراسم در هر یک از هیات‌های شهر خوسف، دو دسته ۱۵ نفری که در مجموع چهار دسته هستند، تشکیل می‌شود. افراد بیل در دست، دایره وار در کنار هم بیل‌هایشان را به طرف آسمان می برند و هر فرد در حال حرکت به هوا پریده و تیغه بیل‌ها را به هم می زنند و همه یک صدا و با آهنگی مخصوص می گویند «حیدرعلی» و همزمان بیل‌ها نامنظم و با شتاب به یکدیگر می‌خورند.
گروه دیگری از عزاداران نیز با حمل کجاوه ای بزرگ به عنوان نخل و نمادی از تشییع پیکر مطهر امام حسین (علیه السلام) و کجاوه یا گهواره‌ای کوچکتر به نشانه تشییع پیکر پاک طفل شیرخوار آن حضرت، نوحه سرایی کرده و تالم و تاثر شیفتگان حضرت اباعبدالله الحسین(علیه السلام) را آشکار می‌سازند.
نخل کوچک جلوی نخل بزرگ و دسته های بیل زنی، سینه زنی و زنجیر زنی هم در جلو آنها به طرف محل موسوم به قتلگاه حرکت می کنند و در بین راه هیات و دسته دیگر بیل زنی و نخل گردانی به استقبال آنها می آیند. در این زمان دسته های بیل زنی بیل می زنند و نخل ها را مقابل میدان قتلگاه به حال دویدن می گردانند. پس از این مراسم نخل ها را به زمین گذاشته و بعد نخل هیات دیگر را به همین ترتیب به قتلگاه می آورند.
این رسم از آیین‌های مذهبی کم نظیر در روز عاشورا در شهرستان «خوسف» در استان خراسان جنوبی است. «بیل زنی» یکی از میراث‌های معنوی مردم شهر خوسف است که نشان از عشق بی‌نهایت آنها به امام حسین(علیه السلام) دارد و این مراسم نماد حزن بی‌پایان مردم این دیار برای دفن جسم های آسمانی، مانده در زیر آفتاب شهدای صحرای کربلاست که هرسال در روز عاشورا و تاسوعا خود را در میان سیل عزاداران حسینی جلوه‌گر می‌کند.
«بیل زنی» در میان مردم خوسف نماد تدفین شهدای کربلا و یادآور تدفین پیکرهای آسمانی آنها توسط طایفه بنی اسد است که که پس از 3 شبانه روز در13 محرم سال 61 هجری در میان حزن و اندوه، پیکر مطهر و آسمانی شهدا ی کربلا را با بیل و یا ابزار دیگری که در دست داشتند به خاک سپردند.
بهم خوردن بیل‌ها در روز عاشورا نماد رویارویی لشکریان کفر و لشکریان امام حسین(علیه السلام) است که جنگ لشکریان یزید علیه لشکر کوچک امام حسین(علیه السلام) و مظلومیت ایشان را نشان می دهد.
کشاورزان و مردم شهر خوسف استفاده از بیل‌ها را در مراسم بیل‌زنی نماد تبرک محصولات کشاورزی خود می‌دانند. کشاورزان با حضور در این مراسم روزی حلال خود را با واسطه امام حسین(علیه السلام) و یاران فداکار ایشان از خداوند بلند مرتبه طلب می‌کنند.
هم چنین بیل زنی نماد بصیرت مردم پس از واقعه عاشوراست و تنفر مردم را از استکبار و ظلم به نمایش می‌گذارد و نشان می‌دهد تا زمانی که ماه محرم و روز عاشورا در میان مردم زنده است بساط و بنیاد هیچ ظلم و ستمی پایدار نیست.
اجرای مراسم بیل زنی در عاشورا هر سال نشان می‌دهد که غم خون‌های به ناحق ریخته شهدای کربلا با گذشت زمان کهنه نمی‌شود بلکه جوشش این خون‌ها روی زمین برای مقابله با ظلم تا روز حکومت امام عصر(عج) پا برجاست. مراسم بیل زنی نوعی شبیه سازی از عزاداری و تلاش طایفه بنی اسد در صحرای کربلاست که پس از سه شبانه روز پیکر شهدا را با بیل به خاک سپردند.
نظر شما