به گزارش خبرنگار کتاب شبستان، عشق مفهومی است که ادبیات فارسی همواره با آن عجین بوده است. این مسئله گاه به صورت عشق انسانی تجلی یافته و گاه به صورت عشق عرفانی درآمده است اما هر چه هست ادبیات فارسی از این مفهوم پر احساس و هیجان برانگیز سرشار است.
در این کتاب می خوانیم:«عشق بيانگر دلبستگي فيزيکي و شخصي متقابل بين دو نفر است که نسبت به يک‌ديگر پيدا مي‌کنند. اين احساس فردي نيز با بررسي تاريخي نشان داده شده است که دگرگون‌پذير بوده و در هر دوران، شکل و رنگي تازه داشته است. در شعر معاصر ايران، به ويژه شعر نو، عشق وابستگي فردي نيست، بلکه مراد از عشق دلبستگي انساني است و جنبه‌ي انديشگي و انسان‌دوستانه دارد و با خواست، انديشه و خردورزي شاعر رابطه‌ي تنگاتنگي دارد. به اين باور رسيدم که ميان عشق در شعر معاصر و عشقي که زبانزد مردم است و در برخي شعرهاي تغزلي ديده مي‌شود، تفاوت وجود دارد. اين اختلاف هم در بيان و هم در زمينه‌ي روان‌شناختي آنها وجود دارد که جدا از آن دلبستگي و شوق به انسان، وابستگي فردي را مه‌آلود و تيره و تار مي‌سازد و نيز تشخيص اين دو گرايش را از هم سخت مي‌نمايد و پرسش‌هاي مختلفي را به وجود مي‌آورد.»
نشر قطره اثر حاضر را چاپ و روانه بازار نشر کرده است.
نظر شما