راهی که پایانش خلاص شدن از شر غول مافیا نمای اکران است

خبرگزاری شبستان: سینمای ایران پس از انقلاب تولدی دوباره یافت و تا امروز در راهی پر فراز و نشیب به زندگی خود ادامه داده. سینمایی که قبل از انقلاب اسلامی جز در چند مورد محدود بیش از هر چیز فساد و بی بند و باری را حمایت و ترویج می کرد، پس از انقلاب تبدیل به یکی از بزرگترین سفرای فرهنگی ایران شد که با نشان دادن ارزشهای واقعی جامعه اسلامی ما به جهان، توانست افتخارات زیادی را نیز برای سینماگران ایرانی به ارمغان بیاورد.
 

اما این سینما در طول زندگی خود با مسائلی دست به گریبان است که هنوز سایه خود را بر سر سینما دارند و مانند خون آشام،به تضعیف سینمای ایران مشغولند.سینمایی که تازه در ابتدای راه بالندگی و رسیدن به جایگاهی است که لیاقت آن را دارد،به سختی با این مشکلات مبارزه کرده و همچنان به حیات خود ادامه می دهد.اما قدرت بعضی از این مشکلات به زعم سینماگران به حدی است که می تواند باعث نابودی سینما شود.
 

یکی از مشکلاتی که سینماگران همیشه به آن اشاره دارند،مشکل در اکران فیلم است.تعدادی از سینماگران همیشه از این موضوع گله دارند که فیلمشان بعد از نمایش در جشنواره های داخلی یا خارجی،در زمان اکران با مشکلات فراوانی روبرو می شود و بسیاری از مواقع اصولا به نمایش عمومی در نمی آید.به عقیده این سینماگران یک مافیای اکران و نمایش وجود دارد که در انحصار چند شخص خاص یا چند دفتر پخش است و تنها فیلمهای مورد تایید این افراد به پخش می رسند و سایر فیلمهایی که در این حلقه تایید نشده اند،تنها می توانند رویای حضور بر پرده نقره ای را ببینند.
 

این ادعا ها باعث شد تا تلاش کنیم در گفتگو با بعضی از تهیه کنندگان و کارگردانا ن سر از این راز در بیاوریم و بفهمیم موضوع وجود این مافیا تا چه حد صحت دارد و سازوکار آن چیست و بالاخره چه کاری برای حل این مشکل در سینما می توان کرد.

*لفظ مافیا در سینما شوخی است اما...

در ابتدا بسیاری از مصاحبه شوندگان پس از شنیدن کلمه مافیا ،آن را نوعی شوخی تلقی کرده و گفتند سینمای ایران در حدی نیست که بتواند ما فیا داشته باشد.علیرضا سبط احمدی تهیه کننده سینما در این مورد گفت: نباید نام مافیا را برای سینمای ایران به کار برد چون دخل و خرج سینمای ایران آنقدر نجومی نیست که مانند آمریکا یا هند مافیای واقعی بخواهد در آن کار کند، سینمای ما به نسبت بسیاری از کشورها سینمای ارزانی است و گردش مالی ندارد که هرگونه جذابیتی برای عوامل خارجی داشته باشد.
 

علیرضا سرتیپی مدیر شرکت پخش بین المللی فیلمیران نیز با تایید این موضوع گفت: به اعتقاد من مافیایی در اکران و توزیع ما وجود ندارد.شاید گاهی زد و بندی در کار باشد اما لفظ مافیا واقعا در حد شوخی است چون ظرفیت مالی در گردش سینمای ایران به اندازه ای نیست که بخواهد برای خود مافیایی داشته باشد.

داریوش باباییان نیز مافیای اکران را کلمه ای زشت در بافت فرهنگی سینما دانست و مشکل سینما را بیشتر کمبود قوانین در عرصه پخش و تولید دانست تا وجود یک گروه خاص در میان پخش کنندگان.این مساله ای بود که حبیب الله کاسه ساز نیز به آن اشاره داشت و گفت: من مشکل اصلی را در این میان متوجه روشهای قدیمی پخش فیلم می دانم نه وجود یک گروه برای اکران آثار مورد تایید آن گروه.

البته احتمال وجود تبانی یا زد و بند بین گروههای تهیه کننده یا پخش کننده از سوی این مصاحبه شوندگان رد نشد.عباس رافعی کارگردانی است که دو فیلم را در نوبت اکران دارد اما موفق به اکران آنها نشده و درباره مسائل مربوط به اکران می گوید: مشکل اکران سینمای ما مافیا نیست، بلکه مشکل نبود سیستم اکران ضابطه مند است.سیستمی که ظابطه مند نباشد، رابطه جای آن می نشیند و اکران فیلم بسیار بیشتر از کیفیت آن به روابط بین عوامل سینما با یکدیگر و دفاتر پخش بازمی گردد.

این مساله را حبیب اسماعیلی نیز تایید کرد و در این مورد با اشاره به کوچک بودن سینمای ایران برای اطلاق کلمه مافیا به بعضی روابطی که ممکن است در آن باشد گفت: شاید پارتی بازی و زدو بند در بخشی از سینمای ما وجود داشته باشد و عده محدودی قدرت بگیرند تا کارهای خاصی را انجام دهند، ولی نمی توان به آن مافیای اکران گفت. مشکل اکران ما در پخش است و باید شکل پخش فیلم ها به شکل بنیادین دگرگون شود.

*فیلمها اکران می شود ولی...

این موضوع در ابتدا باعث خوشحالی شد که سینمای ایران در حدی نیست که مافیا داشته باشد اما در ادامه مصاحبه شوندگان دلایلی را برای وجود مشکل در روند اکران آثار عنوان کردند که عدم رسیدگی به آنها می تواند همین سینمای کوچک اما پر افتخار ما را به لبه نابودی بکشاند.نبود قوانین کار آمد برای اکران و به روز نبودن علم پخش که گویا روشهای آن از سالهای پیش از انقلاب به یادگار مانده،مهمترین مسائلی بود که این مصاحبه کنندگان به عنوان ضعف مساله اکران به آن اشاره کردند.
 

کاسه ساز در این مورد گفت: اساسا روش های پخش و اکران در سینما و نحوه فعالیت دفاتر پخش فیلم بسیار قدیمی است، این روشها و نوع فعالیت دفاتر توزیع فیلم نیاز به بازنگری و به روز کردن علم پخش فیلم دارند که متاسفانه این اتفاق هنور نیفتاده است. هنوز پس از سالها این صاحبان سالنهای سینماها هستند که تصمیم می گیرند، چه فیلمی اکران شود یا خیر و این درست نیست، از میان دفاتر متعدد پخش نیز تنها چند دفتر واقعا به فعالیت مشغولند که این هم درست نیست و طبیعی است با این شرایط نارضایتی از نحوه اکران فیلم در میان قشر سینماگر افزایش می یابد.

رافعی نیز به این نکته اشاره کرد و با اشاره به وضعیت اکران در کشورهای غربی و سازوکاری که در این زمینه وجود دارد،گفت: : وقتی در کشورهای غربی فیلمی ساخته می شود، همزمان با آغاز تولید فیلم پخش کننده فیلم نیز مشخص است و زمانی که کارگردان مشغول به کار است می داند که در چه روزی فیلم او اکران خواهد شد و این روش علمی و درست اکران فیلم است. اما در کشور ما همه چیز به شکل کدخدامنشانه و دوستانه قرار است حل شود و این باعث شده وضعیت اکران فیلم در کشور ما هرگز به سامان نشود.
 

البته روشهای اکران از ابتدای فعالیت سینما همیشه مشکلاتی را داشته.حبیب اسماعیلی با اشاره به روش اکران در ابتدای انقلاب اسلامی می گوید: در زمان معاونت سینمایی آقایان انوار و بهشتی روش اکران فیلم به این صورت بود که فیلم با توجه به درجه ای که از الف تا ج می گرفت، صاحب یک زمان اکران مشخص می شد که این زمان اکران از ابتدا مشخص بود و فیلم در هر حال در این زمان به نمایش درمی آمد. البته این بخش مثبت قضیه بود اما بحث درجه بندی و نحوه آن مساله ای بود که عدالت در آن رعایت نمی شد و فیلم هایی با درجه الف 7 هفته در تابستان اکران می شدند، اما فیلم های ج به اکران دو هفته ای در زمستان اکتفا می کردند و این روند بود که در ادامه مشکل در پخش فیلم را به وجود آورد.

رافعی نیز به این مساله اشاره ای کرد وبا تاکید بر خلا قانونی در زمینه اکران گفت: روشهایی مانند تعیین نوبت از طرف ارشاد، سهمیه بندی اکران و و تصمیم گیری توسط شورای صنفی نمایش هر کدام در برهه ای از زمان امتحان شد، اما چون تا به امروز قانون مدون و لازم الاجرایی در این زمینه وجود نداشته یا اگر بوده پشتیبانی عملی از آن نشده، هیچ کدام از این روشها آنگونه که باید جواب نداد و در واقع تمام این روشها به نوعی آزمون خطاست چون بدون قانون مدون و قابل استناد هر روشی برای اکران فیلم می تواند خطا باشد.
 

باباییان نیز با اشاره به این موضوع،آغاز بحران در اکران را از زمانی دانست که صاحبان سینما فیلم را برای اکران انتخاب کردند و گفت: در گذشته اکران فیلمها توسط دولت انجام می شد و طبق یک جدول دولتی،فیلمها زمان اکران داشتند.بحثهای مربوط به مافیای اکران از حدود چهار سال پیش آغاز شد که صاحبان سالنهای سینما فیلم برای نمایش انتخاب کردند. امروزه دفاتر پخش در گفت و گو با صاحب سینما سعی می کنند شرایط اکران فیلم را به گونه ای تنظیم کنند که هر دو طرف سود کنند ولی این کار بسیار سخت است و ریشه بسیاری از اختلافات نیز در همین جا است.

*تولید فیلم هزینه دارد به همین خاطر...

اما این تمام مساله نبود.مشکلات اقتصادی و لزوم کسب در آمد از فیلمهای اکران شده توسط صاحبان سالن سینما که مجبور به پرداخت هزینه های نگهداری سالن هستند به همراه گران شدن روند تولید فیلم ،دیگر عواملی بود که از نظر مصاحبه شوندگان تاثیر مستقیمی بر روند اکران آثار در سینما می گذارند.

باباییان با اشاره به این موضوع گفت: شرایط خاصی برای فروش بالای یک فیلم وجود دارد و صاحب سینمایی که برای سرپا نگه داشتن سالن خود،هزینه های زیادی را متحمل می شود،مجبور است بر طبق این شرایط که گاهی زیاد با ذائقه فیلمساز مناسب نیست،با فیلمی برای اکران قرارداد ببندد.البته شرایط دو طرفه است و اگر فیلمی حتما پرفروش باشد،گاهی صاحب فیلم شرایط خود را به صاحب سالن سینما تحمیل می کند و امتیاز دهی و امتیاز گیری به شکل دو طرفه است. البته مساله هدفمندی یارانه ها نیز در دوری مردم از سینماها بی تأثیر نیست، به طوری که به صاحب سالن سینما فشار می آورد و همین موضوع روی فیلمی که قرار است اکران شود نیز تاثیر می گذارد.چندین بار نیز قول حمایتهایی از سوی دولت در مورد خرید صندلی سینما یا تخفیف در هزینه های جاری داده شده که متاسفانه هنوز عملی نشده است ودر حالی که اگر این اتفاق بیفتد،بخشی از مشکلات اکران در کشور ما حل می شود.
 

سبط احمدی نیز در این مورد با اشاره که این که تولید بدون هیچ مشکلی انجام می شود اما نمایش فیلم همیشه با مشکل همراه است افزود: ما در تولید هیچ مشکلی نداریم اما باید نگاه کرد، خروجی ما در اکران چقدر است به دلیل محدود بودن تماشاگر و سالن خواه ناخواه عرصه نمایش به طرف انحصاری شدن پیش رفته به علت مشکلات اقتصادی بسیاری از مردم فرصتی برای تفریح ندارند و صاحب سینما نیز به خاطر دخل و خرج سینمای خود مجبور است آثاری را اکران کند که فروش بالایی داشته باشد و درآمد آن هزینه سینما را جبران کند به همین خاطر است که بعضی از گروه های پخش فیلم تقریباً به شکل انحصاری آثار خود را اکران می کند.

اسماعیلی با اشاره به افزایش هزینه تولید و اکران،این وضعیت را برای فیلمهای فرهنگی خطرناک دانست و ضمن هشدار در مورد کم شدن کیفیت آثار سینمایی گفت: هزینه تولید بسیار بالاست و اکران نیز بدون هزینه های جانبی نیست. طبق آماری که در اتحادیه تهیه کنندگان تهیه کردیم در ابتدای سال به جز سه فیلم که فروش بالایی داشته اند، فروش بقیه فیلم ها معمولی بوده و سود اندکی داشته. اینجاست که فیلم فرهنگی مهجور می ماند و تهیه کننده نیز تکلیف خود را نمی داند، یا باید تنها فیلم تجاری بسازد چون فیلم خوب جایگاهی ندارد یا باید به خطر انداختن سرمایه خود یک فیلم فرهنگی تولید کند، که آن هم سودی برای تهیه کننده ندارد.
 

*سالن سینما داریم ولی متاسفانه...

اما باز این هم تمام مساله نبود.تمام مصاحبه شوندگان بر کمبود سالنهای سینما در تهران و ایران تاکید داشتند و یک صدا عنوان کردند که بزرگترین دلیل مشکل در اکران غولی به نام کمبود سالن است نه مافیای اکران.
 

سبط احمدی با اشاره به کاهش چشمگیر سالنهای سینما در سالهای پس از انقلاب می گوید: در سال 40 حدوداً سالی سی فیلم تولید می شد و 400 سالن سینما در تهران وجود داشت امروز با دو برابر شدن تولیدات سینمایی می بینیم که میزان سالن های سینما حدود 10 درصد کاهش یافته است و این در حالی است که جمعیت کشور ما نیز چندبرابر شده وقتی این جمعیت چندبرابر نیز ساعات کمتری را به تفریح و کارهای فرهنگی می پردازند قطعاً میزان افراد سینمارو نیز کمتر شده و این موضوع به مشکل اکران در سینمای ما دامن می زند.

حبیب اسماعیلی نیز با اشاره به همین موضوع تصریح کرد: ما مشکل کمبود سالن سینما داریم. قبل از پیروزی انقلاب اسلامی حدود 400 سینما در تهران با تعداد فیلم های محدود آن دوران فعال بود و تعداد بسیاری از این سینماها همزمان با پیروزی انقلاب از میان رفتند، اما سینماهای حاضر همراه با افزایش تولید تنها مشکل اکران را بیشتر می کند. تنها در جشنواره فجر سال گذشته بیش از صدفیلم داشتیم که بسیاری از آنها اکران نشده و کمبود سالن اینجا خود را نشان می دهد. متاسفانه بسیاری از سالن های سینما از مرکز شهر به پایین نیز کیفیت خوبی برای نمایش فیلم ندارند، تنها در چند سال اخیر ساخت پردیس های سینمایی توسط شهرداری باعث رونق اکران حداقلی در بعضی مناطق تهران شده که تعداد آنها باید بسیار بیشتر شود.
 

کاسه ساز هم در این مورد گفت: کمبود سالن پایه اصلی مشکل اکران است، با وجود ساخت پردیس های سینمایی متعدد در چند سال گذشته، هنوز کمبود اساسی در زمینه سالن سینما احساس می شود و به نظرم دولت باید حمایت جدی تری از مساله سالن سازی در تهران بکند تا بخش خصوصی نیز وارد این کار شود و با ساخت پردیس های سینمایی جدید، ظرفیت سینمایی کشور افزایش یابد.
 

البته در کنار کمبود سالن،افزایش بی رویه تولید نیز مساله ای بود که بعضی از مصاحبه شوندگان به آن معترض بودند.ساداتیان با تشبیه وضعیت سینمای ایران به یک معادله چند مجهولی که حل آن بسیار سخت است گفت: از سویی تولید فیلم در حال افزایش است ولی از سوی دیگر سالن‌های نمایش روز به روز کمتر می‌شوند و در نتیجه هر روز بیش از پیش عدم تعادل بین تولید و عرصه فیلم به وجود می‌آید. سینمادار هم با قدرت انتخاب بالایی که دارد فیلمی را برای اکران انتخاب می‌کند که شرایط اکران بهتری داشته باشد یا فروش بهتری بکند و در این میان فیلم فرهنگی و تهیه‌کننده آن است که قربانی می‌شود.
 

علیرضا سرتیپی هم بر این موضوع تاکید داشت و تصریح کرد: چند سال است به شکل بی حساب و کتاب و بی رویه ای تعداد تولیدات سینمایی بالا رفته و پروانه ساختهای متعددی برای فیلمسازان صادر شده.البته شاید معاونت سینمایی می خواهد آمار بالایی را از تولیدات ارائه دهد اما در کنار آن،ساخت سالن جدید سینما و افزایش ظرفیت نمایشی کشور که مساله مهمی است به خوبی انجام نمی شود و در نتیجه به روند سنتی عرضه و تقاضا لطمه می خورد به شکلی که امروز عرضه بیش از تقاضای بازار است.

*قوانین اکران داریم اما...

البته اکثر این مصاحبه شوندگان در گفت و گوهای خود به فعالیت صنف جدید پخش کنندگان نیز اشاره کردند و با صحبت از قوانینی که در آن مصوب شده ،اظهار امیدواری کردند که در سایه این قوانین مشکلات اکران کمرنگتر شود.
 

حبیب اسماعیلی با اشاره به محدودیت در اکران فیلم توسط دفاتر پخش گفت: متاسفانه در چندسال اخیر فعالیت ها تنها به دو دفتر پخش محدود بود که فیلم های بسیاری داشتند. اینجا طبیعی است وقتی اکثر فیلم ها در دو دفتر پخش برای اکران عرضه می شوند، صاحبان سالن های سینما تنها برای انتخاب فیلم جهت اکران به این دو دفتر می روند و دفاتر دیگر از جریان اکران عقب می مانند. این مهمترین مساله ای است که باید ساماندهی شود، از سویی دیگر تصمیم گیری برای اکران در سرگروه های سینمایی توسط افرادی معدود گرفته می شود و همین موضوع وسعت انتخاب در اکران را پایین می آورند. اینجا مشکل اصلی اکران به وجود میآید چون تعدادی از فیلمها به دلیل موضوع آن اکران نمی شود و بعضی از آنها نیز به علت تراکم فیلم پشت نوبت اکران می ماند و این عادلانه نیست. به همین خاطر صنف پخش کنندگان برای سال آینده سقف پخش هر دفتر را 8 فیلم تعیین کرده تا با اینکار فیلم ها در تمام دفاتر سینمایی پخش شود و نوعی پویایی در زمینه اکران به وجود بیاید. امیدوارم وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی به کمک سینماگران بیاید تا بتوانند روند اکران را بهبود بخشند.
 

باباییان نیز در همین مورد گفت: :در این کانون تازه تاسیس،ساز و کارهایی برای روانتر شدن روند اکران در نظر گرفته شده که از جمله آنها،محدودیت تعداد پخش فیلم برای یک دفتر است.از سویی قوانینی نیز برای سینماها در دست تدوین است که همه در نهایت باعث رفع مشکلات حیطه اکران می شود.
 

کاسه ساز البته چالش اصلی این اتحادیه را به روز کردن علم پخش دانست و گفت: با توجه به عزم اتحادیه برای حل کردن بعضی از مسائل سینمای ایران، باید با بازنگری اساسی در سیستم پخش و توزیع فیلم و به روز کردن علم پخش فیلم، مشکلات آن را یکبار و برای همیشه حل کنیم چون همین مشکلات است که باعث نارضایتی بخش بزرگی از اهالی سینما شده است.سیستم قدیمی پخش شرایطی ایجاد کرده که در سینمای ایران جواب نمی دهد و نارضایتی تولید می کند، البته نمی توان از اتحادیه جدید انتظار معجزه داشت، اما می توان امیدوار بود با ایجاد تحول در نحوه تولید و به روز کردن این علم، درصد نارضایتی سینماگران به تدریج پایین بیاید.

*باید سالن ساخت به اندازه ای که...

راه حل ها برای برون رفت از این مساله اما بین تمام مصاحبه شوندگان یک نقطه مشترک داست،افزایش سالنهای سینما و بازسازی سینماهای فعلی که بسیاری از آنها به دلیل فرسوده بودن توانایی جذب مخاطب را ندارند.
 

رافعی این مساله را تنها راه و مهمترین راه برون رفت از این مساله دانست و گفت: مهمترین راه حل مشکل اکران فیلمها ساخت سالنهای سینمایی فراوان است. چون وقتی تعداد سالن ها زیاد باشد نیاز به خوراک دارد و ما می توانیم به عنوان هنرمند خوراک فکری سالن های سینما را تامین کنیم.سالن سینما به قدری مهم است که به نظر من صرف ساخته شدن آن می تواند قوانین و راه حل های دیگر را به همراه خود بیاورد وگرنه ما می توانیم صدها کتاب قانون داشته باشیم ولی بدون سالن کاری از دست ما برنمی آید.

باباییان نیز با اشاره به اثر مثبت ساخت پردیسهای سینمایی بر اکران در چند سال گذشته گفت: همین امروز می توان تاثیرات پردیس های سینمایی را که در سالهای اخیر ساخته شده در عرصه اکران دید.قطعا با تداوم ساخت این پردیس ها،ظرفیت نمایشی کشور بالا می رود و فعالیت سینما بهتر خواهد شد.
 

سبط احمدی البته بر لزوم تربیت سینما رو و تشویق مردم برای رفتن به سینما در کنار ساخت سالن تاکید داشت و تصریح کرد: وقتی سینما رو زیاد باشد، بخشی از سرمایه گذاری های مختلف کشور که به بخش های صنعتی یا ساخت برج های تجاری و مسکونی اختصاص پیدا می کند، می تواند به سمت سینماسازی برود و بخش خصوصی در این زمینه فعال باشد. سیاستگذار دولتی نیز می تواند پخش کنندگان یا صاحبان سالن سینما را مکلف کنند که وقتی فیلم های تجاری اکران می کنند، در کنار آن یک فیلم فرهنگی نیز در سینمای خود نمایش دهند تا تمام سلیقه های جامعه بتوانند فیلم موردنظر خود را در سینما ببینند و تعداد سینماروها افزایش پیدا کند و سلیقه مخاطب نیز بالا برود.خوب است همانگونه که سبدهای حمایتی برای خانواده ها با اقلامی نظیر حبوبات و برنج و ... توزیع می شود، سبدهای حمایتی فرهنگی نیز با بلیط سینما یا تئاتر سی دی و کتاب عرضه شود تا هم از سینما حمایت شود و هم فرهنگ پیشرفت کند.

سرتیپی در این میان لزوم کنترل تولید فیلم را نیز از عوامل موثر در کم کردن مشکل اکران دانست و گفت: راه حل قضیه در ساختن هر چه بیشتر سالن سینما و پردیسهای سینمایی است تا به این وسیله ظرفیت نمایشی کشور بالا رود و اکران فیلمها از نظر کمی و کیفی مطلوب تر شود. ضمن این که کیفیت سالن در جلب مخاطب بسیار مهم است و قطعا سالنهای سینمای خوب، مردم را بیشتر به سمت خود می کشاند. از سویی باید کنترل بیشتری به شکل هدفمند بر روی روند صدور پروانه ساخت انجام شود تا با توجه به ظرفیت نمایشی کشور، فیلمهای زیادی پشت اکران نمانند.ولی ساخت سالنها در تعداد زیاد و به شکل صحیح، مهمترین کلید در حل مشکل اکران است.

اسماعیلی به جز ساخت سالن،لزوم حمایت دولت از اکران آثار فرهنگی و فعالیت حداکثری تمام دفاتر پخش به همراه اختصاص دادن بودجه کافی برای اکران فرهنگی را از راههای حل مشکل اکران دانست و افزود:برای افزایش کیفیت ضائقه مخاطب باید فیلم فرهنگی اکران شود اما حرف ما این نیست که سینماگر یا صاحب سالن سینمای با نمایش فیلم فرهنگی دچار ضرر و زیان شود بلکه امیدواریم با در نظر گرفتن سوبسید مناسب جهت این کار که توسط دولت به سینما پرداخت می شود، بتوان فیلمهای فرهنگی را اکران کرد یا با گرفتن مالیاتی از فیلم های پرفروش درآمد آن را به نمایش فیلم فرهنگی اختصاص داد.رونق سینما قطعاً به نفع تهیه کننده و صاحب سینماست اما رسیدن به این رونق اقتصادی راه درازی را می طلبد که از مهمترین عوامل ساخا ادامه نهضت ساخا سالنهای سینما است.اگر همه دفاتر فیلم فعال باشند دیگر کسی نمی تواند ادعا کند که مافیا در زمینه اکران در سینمای ما وجود دارد. بحث اکران بسیار مهم است و در همه جای دنیا هزینه اکران یک فیلم گاهی از تولید آن بیشتر است. با استفاده از منابع خوب تبلیغاتی و روش های جدید اطلاع رسانی در کنار ساخت سالن سینما و فعالیت دفاتر پخش فیلم می توان امیدوار بود که در آینده مشکلی برای اکران فیلم ها وجود نخواهد داشت.

ساداتیان نیز با اشاره به کم بودن نسبت اکران به تولید فیلم و لزوم ساخت سالنهای بیشتر در سطح کشور گفت: : در بهترین حالت در سال حدود 45 فیلم در سینمای ایران اکران می‌شود که هر چه تعداد آثار اکران شده بیشتر شود، مشکل هم بزرگ‌تر خواهد بود زیرا حتی اگر فیلمی پرفروش شود می‌خواهد مدت زمان طولانی‌تری در اکران بماند و این قضیه پازل سینما را دچار بحران خواهد کرد.باید عامل بحران با مدیریت از بین برود یا سالن‌های زیادی برای نمایش فیلم ساخته شود یا تولید فیلم به شکل مؤثری مهار گردد، در غیر این صورت مشکل نمایش و اکران فیلم همچنان به حیات خود ادامه خواهد داد.
 

وقتی از یکی از مدیران سینمایی کشور در این مورد پرسیدیم وی با اشاره به وجود روابطی بین بعضی از دفاتر پخش و سالنهای سینما گفت:ممکن است بین بعضی از پخش کنندگان و صاحبان سالنهای سینما بده بستانهای در زمینه نمایش فیلم وجود داشته باشد اما با وجود نظارتی که بر روند نمایش فیلم توسط معاونت سینمایی و شورای صنفی نمایش وجود دارد،نمی توان نام مافیا بر آن نهاد.
 

وی افزود:البته در هر تجارتی این موضوع هست که همه به دنبال منافع خود هستند و سینما نیز از این موضوع مستثنا نست.ولی با وجود قوانین محدود کننده می توان جلوی این افراد را گرفت و روند اکران را به شکل طبیعی تری دنبال کرد.
 

این مدیر دولتی همچنین تصریح کرد:البته ما در جریان مشکلات وضعیت نمایش در کشور هستیم اما دیدیم که امسال با وجود این قوانین جدید،توانستیم به نسبت چند سال گذشته وضعیت اکران را به سامانتر کنیم و امیدواریم این روند ادامه داشته باشد.

اکران فیلم مهمترین بخش در تولید آن است چون زمانی است که سر انجام می توان هزینه هایی را که برای یک فیلم به وجود آمده تبدیل به در آمد کرد و اقتصاد سینما را به راه انداخت.اما تداوم مشکل در این زمینه می تواند اقتصاد سینما را روز به روز ضعیفتر کند تا در نهایت باعث نابودی آن شود.ساخت سالنهای بیشتر سینما و لزوم وجود قوانینی کاربردی و محکم در این زمینه که نقطه مشترک صحبتهای سینماگرانی بود که با ما صحبت کردند،دو مساله مهم است که امیدواریم با رسیدگی به آنها،در آینده نزدیک دیگر مشکل اکران،سینماگران را دچار ناراحتی و انفعال نکند.
 

پایان پیام/