اگر فساد دنیا را در بر می گیرد پس چرا باید در صلاح خود و جامعه بکوشیم؟!

به گزارش خبرنگار مهدویت خبرگزاری شبستان، حجت الاسلام رحیم کارگر، استاد و کارشناس مهدوی در کتاب «مهدویت و دوران ظهور» می نویسد:

پرسشی مطرح است که آيا در آخرالزمان به طور كلى جهان به فساد كشيده شده و ظلم و تباهى همه جا را فرا خواهد گرفت و در آن حال، امام عصر(عج) ظهور خواهند كرد؟ در اين صورت اين سؤال مطرح مى شود كه اگر سرانجام و به طور طبيعى چنين فساد و طغيانى، جهان را فرا خواهد گرفت، پس چرا بايد به سمت اصلاح خود و جامعه حركت كنيم؟

اين تفكر ناشى از عدم شناخت مسئوليت انسانى و دينى و برداشت غلط از موضوع ظهور است؛ زيرا:

اولاً؛ هيچ يك از تكاليف شرعى مانند نماز، روزه، حج، امر به معروف، مبارزه با فساد و... مشروط به چنين شرطى نيست؛ يعنى، تكليف نماز و يا نهى از منكر تكاليفى مطلق هستند و عمل به آنها الزامى است؛ چه موجب تسريع  در ظهور شود يا تأخير آن.

ثانيا؛ آيا معقول است كه ما در سراسر عمر خود كه چه بسا به ظهور منجر نگردد، دست روى دست بگذاريم و همه آيات و روايات را به كنارى بگذاريم؛ به اين بهانه كه ما مى خواهيم در ظهور تعجيل گردد! آيا اين عذرى خداپسندانه است؟!

ثالثا؛ در احاديثى كه وظايف منتظران مشخص شده، همه جا سخن از تقوا، ورع، عفاف، دورى از گناه و قرب به خداوند است.

چنان كه امام صادق (علیه السلام) مى فرمايد: «هر كس خشنود مى شود كه از اصحاب قائم(عج) باشد، پس بايد منتظر باشد و به ورع و اخلاق نيكو عمل كند، در حالى كه منتظر است. اگر چنين شخصى، پيش از ظهور بميرد، اجر او مانند كسى است كه زمان ظهور را درك كرده است. «پس (در جهت نيكى ها) بكوشيد و منتظر باشد. (اين انتظار)، گوارا باد بر شما اى گروه رحمت شده»[1].

علماى ما درباره وظايف و تكاليف منتظران در زمان غيبت، كتاب هاى مستقلى نوشته يا فصل هاى از كتاب خود را بدان اختصاص داده اند (مانند نجم الثاقب، مكيال المكارم و...)

در اين كتاب ها و مشابه آنها - كه تنها براساس روايات معصومين نوشته شده - هيچ گاه پر كردن جهان از فساد و تباهى به عنوان وظيفه منتظران در زمان غيبت، ياد نشده است.

از همه اينها گذشته، ما بايد موضع و وموقعيت خود را در زمينه قيام امام مهدى(عج) مشخص كنيم. بديهى است اگر ما به گسترش فساد كمك كنيم، از كسانى خواهيم بود كه انقلاب مهدى، براى درهم كوبيدن و حذف آنان صورت مى گيرد!! اگر در صدد اصلاح جامعه باشيم، از كسانى خواهيم بود كه در زمره اصحاب فداكار عضويت خواهند داشت. بنابراين به فرض اين كه با ساكت بودن و به نظاره نشستن و يا كمك كردن به توسعه فساد، ظهور حضرت را پيش بيندازيم، وضع خود را به طور قطع به خطر انداخته ايم. مگر نه اين است كه حضرت بقية اللّه  براى كوتاه كردن دست فاسدان و برچيدن بساط محرمات الهى و فسادگرى و اصلاح انسان ها و جوامع، قيام مى كند. پس چگونه مى توانيم از قيام آن بزرگوار بهره مند شويم.

گفتنى است كه بيان وضعيت فسادآلود و معصيت بار جهان در آخرالزمان، هم هشدار به جوامع انسانى است و هم علامتى خبر دهنده از نزديكى قيام و ظهور امام زمان(عج) مى باشد. اين هشدارها و پيش گويى ها وظيفه ما را سنگين مى كند و ما را نسبت به عواقب شوم فساد و تباهى آگاه مى سازد.

محمد بن مسلم مى گويد: به امام باقر (علیه السلام)  عرض كردم: اى فرزند رسول خدا! قائم شما چه وقت ظهور خواهد كرد؟ فرمود: «هنگامى كه مردان خود را شبيه زنان كنند و زنان، شبيه مردان شوند، آن گاه مردان به مردان اكتفا كنند و زنان به زنان!!»[2].

استاد مطهرى در اين زمينه مى نويسد: «برداشت قشرى از مردم درباره مهدويت و قيام انقلاب مهدى موعود(عج)، اين است كه صرفا ماهيت انفجارى دارد؛ فقط و فقط از گسترش و اشاعه و رواج ظلم ها، تبعيض ها، اختناق ها، حق كشى ها و تباهى ناشى مى شود؛ نوعى سامان يافتن است كه معلول پريشانى ها است. آن گاه كه صلاح به نقطه صفر برسد، حق و حقيقت، هيچ طرفدارى نداشته باشد، باطل يكه تاز ميدان گردد، جز نيروى باطل نيرويى حكومت نكند و فرد صالحى در جهان يافت نشود، اين انفجار رخ مى دهد و دست غيب براى نجات حقيقت از آستين بيرون مى آيد. از اين رو هر اصلاحى محكوم است ؛ زيرا هر اصلاح، يك نقطه روشن است و تا در صحنه اجتماع، نقطه روشنى است، دست غيب ظاهر نمى شود ؛ به عكس هر گناه، هر فساد، ظلم، تبعيض، حق كشى و هر پليدى به حكم اين كه مقدمه اصلاح كلى است و انفجار را قريب الوقوع مى كند و رواست، و هدف ها، وسيله هاى نامشروع را مشروع مى كنند! پس بهترين كمك به تسريع در ظهور، ترويج و اشاعه فساد است! اينجاست كه گناه، هم فال است و هم تماشا، هم لذت و كام جويى است و هم كمك به انقلاب مقدس نهايى.

اين گروه به طور طبيعى به مصلحان، مجاهدان، آمران به معروف و ناهيان از منكر، با نوعى بغض و عداوت مى نگرند، زيرا آنان را از تأخيراندازان ظهور و قيام مهدى موعود مى شمارند.

در حالى كه آيات قرآن كريم در جهت عكس برداشت بالاست ؛ ظهور مهدى موعود، حلقه اى از حلقات مبارزه اهل حق و باطل است كه به پيروزى نهايى اهل حق منتهى مى شود. سهيم بودن يك فرد در اين سعادت، موقوف به اين است كه آن فرد اهل ايمان و عمل صالح باشد.

ظهور مهدى موعود تحقق بخش وعده اى است كه خداوند متعال از قديم ترين زمان ها در كتاب هاى آسمانى به صالحان و متقيان داده است كه زمين از آن آنان است و پايان تنها به متقيان تعلق دارد»[3].

ايشان در فراز ديگرى مى نويسد: «حديث معروف كه مى فرمايد: «يملاء اللّه  به الارض قسطاً و عدلاً بعد ما ملئت ظلما و جورا»[4] نيز شاهد مدعاى ما است، نه بر مدعاى آن گروه. در اين حديث نيز تكيه روى ظلم شده است و سخن از گروه ظالم است كه مستلزم وجود گروه مظلوم است و مى رساند كه قيام مهدى(عج) براى حمايت از مظلومانى است كه استحقاق حمايت دارند... .

شيخ صدوق روايتى از امام صادق (علیه السلام)  نقل مى كند مبنى بر اين كه: اين امر تحقق نمى پذيرد مگر اين كه هر يك از شقى و سعيد، به نهايت كار خود برسد. پس سخن در اين است كه گروه سعدا و گروه اشقيا، هر كدام به نهايت كار خود برسند.

در روايات اسلامى، سخن از گروهى زبده است كه به محض ظهور امام(عج) به آن حضرت(عج) ملحق مى شوند. بديهى است كه اين گروه ابتدا به ساكن خلق نمى شوند. معلوم مى شود در عين اشاعه و رواج ظلم و فساد زمينه هايى عالى وجود دارد كه چنين گروه زبده اى را پرورش مى دهد. اين خود مى رساند نه تنها حق و حقيقت به صفر نرسيده است ؛ بلكه اگر به فرض اصل حق از نظر كميت، قابل توجه نباشد، از نظر كيفيت، ارزنده ترينِ اهل ايمانند و در رديف ياران سيدالشهداء»[5].

پی نوشت ها:

[1] على اكبر نهاوندى، العبقرى الحسان فى احوال مولانا صاحب الزمان، قم: مسجدجمكران، 1386.

[2] عبدالهادى الابيارى، العرائس الواضحه، قاهره.

[3] ابن عبدالله محمد بن ابراهيم نعمانى، الغيبة، تهران: مكتبة الصدوق، 1397ق.

[4] ابوعبداللّه  نعيم بن حماد مروزى، الفتن، خطى، كتابخانه المتحف انگلستان.

[5] حسين بن محمد راغب اصفهانى، المفردات فى غريب القرآن، بيروت، نشر دارالقلم، چاپ اول، 1416 ق.