به گزارش خبرگزاری شبستان و به نقل از پایگاه خبری حوزه هنری، گلعلی بابایی نویسنده و خاطره نویس انقلاب و دفاع مقدس در ویژه برنامه «سوره هنر» با بیان اینكه یكی از خوش شانسی‌های ما این بود كه در مجاورت مسجد جواد الائمه زندگی می‌كردیم، گفت: این مسجد به دلیل داشتن فضای فرهنگی و انسان‌های خوبی چون امیرحسین فردی و فرج‌الله سلحشور فضایی برای تربیت حوانان فراهم شده و باعث شده بود كه روحیه نویسندگی در این افراد به وجود بیاید كه جمعی از آنها پس از انقلاب به حوزه هنری آمدند.
او با بیان اینكه مسجد یك زیر بنای فكری خوبی برای ما فراهم كرد، افزود: رفتن به مستند نگاری به زمینه فكری در مسجد باز می‌گردد. در دوران دفاع مقدس اتفاقات را در دفترچه خاطراتم می‌نوشتم كه پس از جنگ به حوزه هنری ارائه شد و گفتند قابلیت چاپ دارد. از طرف دیگر به دلیل كاری كه در سپاه داشتم خلاء ثبت خاطرات جنگ را حس كردم. در این مسیر با حسین بهزاد آشنا شدم و این شروع كار من در زمینه تاریخ نگاری جنگ بود.
این نویسنده درباره مشكلات خاطره‌نگاری بیان كرد: وقتی تصمیم گرفته شد تاریخ لشگر و جنگ را بنویسیم، باید به یك سری از رزمنده‌ها و اسناد مراجعه می‌كردیم. قطعا این دوران پس از جنگ گَرد فراموشی سنگینی روی ذهن این رزمنده‌ها انباشته كرده و گفت‌وگو با آنها سخت بود كه این برای یك محقق كار دشواری است. دور شدن از فضا و گذشت زمان كه باعث تداخل خاطرات و بعضی مواقع فراموشی خاطرات می‌شد، كمی اذیت كننده بود.
بابایی با بیان اینكه اگر كتاب «هم پای صاعقه» را مطالعه كنید یك تاریخ نگاری است اما خیلی از جوان‌ها می‌گفتند موقع مطالعه رمانی می‌خوانیم كه كشش دارد، اظهار كرد: احساس ما بر این بود كه كنار هم قرار دادن خاطرات به شكل خام جذابیت ندارد. باید یك رنگ‌آمیزی در این خاطرات باشد تا جذابیتی برای نسل جدید داشته باشد كه مقام معظم رهبری نیز بر این موضوع تاكید كردند.
او در پایان با بیان اینكه خیلی از خاطرات قابلیت استفاده در سینما را دارند و مشاهده می‌كنیم كه بخشی از آنها فیلم‌های موفقی شده‌اند، گفت: وقتی خاطرات به این خوبی داریم، چرا باید سراغ سوژه‌هایی برویم كه ماهیت ندارند. سینمای ما وقتی می‌تواند رشد كند كه به این خاطرات رجوع شود. خاطرات می‌توانند زمینه خوبی برای نوشتن فیلمنامه خوب باشند.
نظر شما