کژال راست بین، کارگردان تئاتر که از کردستان با نمایش " رد پایی در آسمان " در بخش خیابانی بیست و پنجمین جشنواره سراسری تئاتر سوره شرکت کرد در مورد نمایش خود به خبرنگار شبستان گفت: " رد پایی در آسمان " که نوشته محمد مختاری است به مسئله جنگ و تبعات بعد از آن می‌پردازد. در این نمایش مردمی از تمام منطقه های جنگی کفش هایی را پیدا می کنند و آنها را جمع می کنند. این نمایش در واقع نه گفتن به جنگ است.
راستبین با بیان اینکه دومین بار در جشنواره تئاتر سوره شرکت می کنم، عنوان کرد: در این دو دوره جشنواره تئاتر سوره را خوب و منظم دیدم. نبود تماشاچی معضل بزرگی است. متاسفانه محوطه حوزه هنری جای مناسبی برای اجرای نمایش نیست. نمایش " رد پایی در آسمان " به گونه ای است که مخاطب جذب کن است و در حد خود مخاطبان را جذب می کند. بسیاری از دوستان که در این جشنواره شرکت کردند از کمبود تماشاچی شکایت دارند و اتفاق نظر دارند که مکان داوری ها مناسب نیست. کار من در شهرستان حدود 500 نفر تماشاچی جذب کرد اما در جشنواره سوره در یکی از اجراها فقط 20 تماشاچی داشتیم.
وی با تاکید بر لزوم حمایت از نمایش های خیابانی اظهار داشت: گروه های نمایش خیابانی فقط توانایی دارند که در جشنواره ای شرکت کنند اما آنچه مهم است اجراست. باید از گروه ها حمایت شود تا بتوانند نمایش خود را به طور متداوم به اجرای عموم بگذارند.
این کارگردان تئاتر با بیان اینکه تئاتر علاوه بر سرگرمی، جنبه آموزشی دارد، عنوان کرد: امروزه می توانیم با کمک تئاتر بسیاری از مشکلات را برجسته نشان دهیم و با تهاجم فرهنگی مقابله کنیم. بسیاری از شبکه های ماهواره امروز خانواده های ما را نشان گرفته اند و می خواهند کانون خانواده از هم بپاشد و خانواده ها به بی بند و باری کشیده شوند. با پشتیبانی و حمایت از تئاتر می توان جامعه را نسبت به جنگ نرم هوشیار کرد.
راستبین خاطرنشان کرد: سال گذشته نمایشی در مورد فارسی وان کار کردیم در 10 شبی که این نمایش را اجرا می کردیم، مردم استقبال زیادی کردند و حتی عده ای با بنده گفت و گو کردند و گفتند ما دیگر این شبکه را نگاه نمی کنیم. استقبال و حرف مردم به گونه ای بود که متوجه شدم از این نمایش تاثیر گرفته اند.
این کارگردان تئاتر بیان کرد: نمایش " رد پایی در آسمان " در مورد مشکلات بعد از جنگ است. هنوز بسیاری از مناطق و روستاهای ما درگیر جنگ هستند. بسیاری از روستاهای ما هنوز مین دارند. هفته پیش جوان 17 ساله ای به خاطر مین پایش قطع شد. هنوز اثرات بمب های شیمیایی در مناطق وجود دارد. روستایی را می شناسم که حدود 15 نفر از بچه های 7-8 ساله در آن پای خود را به خاطر مین از دست داده‌اند. هنوز کسانی هستند که به خاطر بمب های شیمیایی نمی توانند به راحتی نفس بکشند. من 2-3 کار در مورد حلبچه کار کردم. دوست ندارم جنگ شود و مردم کشورم گرفتار جنگ و تبعات بعد از آن شوند.
گفتگو از مریم داوری
نظر شما